سروش 90 تا سروش 98؛ قصه های متنوع فانتزی باز شیرازی

تصویری که از سروش رفیعی طی سال های اخیر به ذهن سپرده ایم، تصویری شفاف و در بردارنده انواع مهارت های فنی و خصلت های مرد جوانی بوده که اگر بخواهد و روز خوبش باشد، قادر به انجام هر کار زیبایی در مستطیل سبز است. با این حال آن چه در ارتباط با وی از نخستین روزهای شناسایی شدنش در سطح اول فوتبال کشور تا به حال رؤیت شده، نوسان های متعدد و آشکاری بوده که برخی محصول ناسازگاری های زمانه است، بعضی هم نتیجه کوچ های او به باشگاه هایی که گاهی با نوع بازی وی همخوانی لازم را نداشته اند. در یک مسیر میانبر دو مقطع حضور وی در پرسپولیس یعنی تیم فعلی اش نیز خصلت های متفاوتی را نزد او به تصویر کشیده و از «کاکو» فانتزی باز فوتبال ایران مردی را ساخته است که باید با اشتیاق به تماشای حرکاتش نشست ولی گمان نکرد که حضور بعدی وی را هم می توان به درستی حدس زد و از چند و چون آن مطمئن بود

گره گشایی از کار سرخ ها
فقط چهار ماه و نیم حضور در پرسپولیس در نیم فصل دوم لیگ شانزدهم کافی بود تا برانکو ایوانکوویچ بیش از پیش مطمئن شود که رویکردش به این بازیکن خلاق کار اشتباهی نبوده است. او به رغم کوتاه بودن حضورش در پرسپولیس و مشارکت در شهرآوردی که به رغم گلزنی اولیه وی نتیجه نهایی آن برتری 2-3 آبی ها بود، سهمی محسوس در ثبت نخستین قهرمانی قاطع سرخ ها تحت هدایت این مربی کروات داشت و با حرکات فنی ظریف، دریبل های ریز و پاس های تودر دقیق اش گره هایی را از کار پرسپولیس گشود که طبعاً هافبک های پرقدرت تر اما خشک تری مثل ربیع خواه، نوراللهی و کامیابی نیا قادر به بازکردن آن نبودند. خطای پرسپولیس این بود که نه قرار دادی طولانی مدت بلکه موقتی با سروش بست که طبق خواست این بازیکن او را قادر می ساخت با رسیدن هر پیشنهاد پرصرفه خارجی به وی بارش را ببندد و برود.
 
انتقالی ضعیف
رفیعی در الخور قطر که تیمی ضعیف از لیگ این کشور بود، به جایی نرسید و در بازگشت از آنجا دوباره با پرسپولیس قرارداد بست اما قراردادی که به سبب محروم بودن سرخ ها از جذب نفرات تازه عاجل، اجرای آن به نیم فصل دوم لیگ هفدهم ارجاع شد.
به این ترتیب سروش بعد از یک نیم فصل بازی توأم با دعوا برای قرمز و زردهای اهوازی سرانجام از شروع نیم فصل دوم مجدداً به یکی از نفرات پرسپولیس تبدیل شد. اینکه برآورد دقیق حضور مجدد رفیعی در جمع سرخ ها چه بوده، مسأله ای است که هم واضح و عیان نشان می دهد و هم به سلایقی بر می گردد که اهالی مختلف فوتبال نسبت به نحوه کار سروش دارند اما در این برآورد کلی نمی توان شک کرد که اولاً حاصل کار رفیعی در پرسپولیس نسبت به مقطع نخست قدری ناموفق تر بوده و ثانیاً او به آرامی در حال نزدیک شدن به همان میزان کارآیی و به تبع آن همان مقدار موفقیت در مقطع کنونی است و حتی با اینکه مدت اندک باقی مانده از فصل جاری امکان رسیدن کامل او به سطوح گذشته و آمار قبلی اش را بسیار سخت می سازد اما پرسپولیس همیشه یک فصل بعدی را هم پیش رو دارد تا روی آن حساب های خود را باز کند و سروش را هم جزیی از آن بینگارد.
 
مثل مبعلی
سروش که بچه شیراز است و نخستین فصل های او در لیگ برتر در تیم فجر سپاسی این شهر و در سال های 1388 تا 1390 سپری شد، با بازی در فولادخوزستان در سال های 1390 تا 1395 شهره و به چیزی تبدیل شد که می بینیم. بازی های فنی و توأم با حس درست از فوتبالی که باید طی هر مسابقه در زمین جاری شود از رفیعی مردی ساخت که فولاد برای ادامه حضور معقولش در لیگ برتر به آن نیاز مبرم داشت و اگر فولاد نخستین قهرمانی اش در لیگ برتر را که در اوایل دهه 1380 حاصل آمد مدیون معماری های هافبک هنرمندی مثل ایمان مبعلی بود، سروش هم با خصوصیاتی مشابه و به عنوان یک هافبک- مهاجم خلاق در دومین قهرمانی که در نیمه اول دهه 1390 و با هدایت حسین فرکی حاصل آمد، بی نقش و سهم نبود و هرچند کپی کاملاً برابری برای مبعلی نشد اما از او فاصله کلان و گرانی هم نداشت.
 
دوران «کی روشی» رفیعی
گذراندن دوران خدمت سربازی در تیم آن زمان (95 و 1394) نظامی تراکتورسازی الزامی بود که رفیعی راه دوری جستن از آن را نداشت و پس از آن او به آرامی در قالب همان بازیکنی فرو رفت که کارلوس کی روش هم قبل از قطع ارتباط کاری و فنی اش با هر بازیکن فانتزی بازی طی دو سال آخر حضورش در ایران بارها به وی روی آورد و حتی دعوت های مکرر از سروش به اردوها و مسابقات ملی ابتدا این باور را به وجود آورده بود که آیا کی روش بیش از حد اهمیت برای وی قایل نیست.

درهای باز شده تیم ملی
امروز که آن ابهام ها زدوده شده، رفیعی به عنوان یک هافبک خلاق که در 29 سالگی به نقطه اوج تکاملش رسیده می تواند آینده ای روشن تر را برای خود پی ریزی و پایه ای محکم و مهره ای مهم در ساختار سرخ های تهرانی در سال های پیش رو باشد.
عوض شدن سرمربی تیم ملی و روی کار آمدن مردی که به احتمال قوی به بازیکنانی فانتزی مثل رفیعی بهای بسیار بیشتری خواهد داد، دریچه های تازه ای را در این زمینه هم به روی سروش خواهد گشود تا اندوخته دیدارهای ملی وی فقط 5 مسابقه ای نباشد که تاکنون به نام وی ثبت شده است. اینکه سروش چطور و به چه میزان در این مدت افتخار اندوزی می کند البته مسأله ای است که به همت وی و نوع طراحی مربیان پرسپولیس و شاید تیم ملی برای او باز می گردد اما قدر مسلم اینکه یک دنیا موقعیت های تازه پیش روی او خودنمایی می کند..