سنگینی شانه سمت چپ و آرزویی که برآورده شد

هادی را فراموش نخواهیم کرد... این یک وعده بزرگ است بین اهالی ورزش، رسانه و هادی نوروزی. نباید بگذاریم یاد و خاطراتش هم مثل خودش خیلی زود رفتنی شود.

تا به حال در كنارش بوديم و از اين به بعد به يادش مي مانيم. اين قول براي نگارنده قطعي است چون طي 7، 8 سال گذشته، از زمان بازي در داماش تهران تا هفته قبل كه قرار بود روز جمعه اش، ميزبان نوروزي، نورمحمدي و اومانا در دفتر خبرورزشي باشم، يكي از نزديك ترين دوستان هادي بودم و ماه به ماه پيشرفتش از آخرين فرد در ليست سرخپوشان در فصل هشتم تا بستن بازوبند كاپيتاني پرسپوليس را ديدم. رفتن هادي، همه ما را آزار داد. جواني، شهرت، جذابيت كاپيتاني باشگاه پرسپوليس، داشتن دو فرزند خردسال و همسري جوان و... از جمله فاكتورهايي بود كه فوت هادي را به خبر اول رسانه هاي كشور و پرمخاطب ترين خبر سال هاي اخير حوزه ورزش بدل كرد. او رفت اما مي توانيم با خاطراتش هميشه به ياد «آپاچي» باشيم. در اولين هفته از درگذشت هادي، اين سه خاطره را بخوانيد كه تا هميشه در ذهنم باقي مي ماند.

كاپيتانم و مي گويم برويم سالن وزنه
قضيه اعتصاب بازيكنان پرسپوليس را حتماً به ياد مي آوريد. همان اتفاقي كه دو ماه قبل رخ داد و باعث به تعطيلي كشيدن تمرينات پرسپوليس براي 3 روز پشت سر هم شد. آن اعتصاب، هزاران حاشيه كوچك و بزرگ دارد كه بازيكنان پرسپوليس همه چيز را خودشان بهتر مي دانند و بايد «فعلاً» مثل يك راز باقي بماند اما خيلي ها دوست داشتند از آن آب گِل آلود ماهي گرفته و اعتصاب را به گردن هادي نوروزي، عليرضا نورمحمدي و محسن بنگر به عنوان بزرگ ترها و كاپيتان هاي تيم بيندازند. تا حدودي هم در كارشان موفق بودند اما شايد خيلي ها اين موضوع را ندانند كه همان روز دوشنبه كه تمرين صبح توسط بازيكنان و مقابل چشم اهالي رسانه تعطيل شد، چه اتفاقي رخ داد. در آن روز، بازيكنان از برانكو خواستند به طور كلي تمرينات را تعطيل كند اما هادي نوروزي رفتار ديگري داشت. در تماسي كه شب 9 شهريور با هادي داشتم، او حرف هايي زد كه شايد بخشي از ماجرا براي هواداران روشن شود. هادي در آن تماس كه روز چهارشنبه و به صورت گزارشي و نه در قالب مصاحبه در روزنامه خبرورزشي منتشر شد، گفت: «همه از اين مسئله شاكي هستيم اما مسئولان باشگاه گفتند به زودي به باشگاه پول تزريق مي شود. ماجرا هم هيچ ربطي به اعتصاب نداشت فقط همه به اين نتيجه رسيدند كه اگر با اين شرايط رواني تمرين كنند، احتمال مصدوميت شان بيشتر مي شود. من هم در جمع بازيكنان گفتم، من كاپيتان هستم و بايد كاري كه مي گويم را انجام دهيم ؛ بايد برويم داخل سالن و وزنه بزنيم كه از نظر بدني عقب نمانيم. همه بازيكنان هم با من به سالن آمدند. بعد هم برانكو گفت تمرين روز سه شنبه تعطيل است تا بازيكنان ريكاوري كنند.»

خداحافظي با بازوبند كاپيتاني
اين خاطره را بخوانيد و هرگز از ياد نبريد. در نيم فصل ليگ سيزدهم علي دايي كه با ترافيك عجيبي در خط حمله پرسپوليس مواجه شده بود، با يحيي گل محمدي سرمربي وقت نفت تهران لابي كرد تا دو بازيكن به اين تيم بدهد و رضا نوروزي را به تيمش اضافه كند. يحيي پذيرفت اما مسئولان باشگاه نفت اين موضوع را نپذيرفتند چون رضا نوروزي براي نفت، عالي كار كرده بود. نفتي ها اما موفق شدند هادي نوروزي را به ليست شان اضافه كنند بدون اينكه بازيكني به پرسپوليس بدهند. يحيي كه فصل قبل از آن، با هادي در پرسپوليس كار كرده بود، به اين مهاجم اعتقاد كامل داشت و هادي نيز در يك نيم فصل با وجود مصدوميت كوچكي كه داشت، 3 گل براي نفت به ثمر رساند و 2 پاس گل ثبت كرد. در فصل سيزدهم، ميلاد غريبي، يونس شاكري و هادي نوروزي 3 مهاجمي بودند كه از پرسپوليس به باشگاه هاي ديگر رفتند. قبل از شروع فصل چهاردهم، علي دايي از باشگاه درخواست كرد به شاكري و غريبي رضايتنامه بدهند اما نوروزي را به تيم برگردانند. اولين جلسه تمريني پرسپوليس با حضور نوروزي كه به جمع سرخپوشان برگشته بود، برگزار شد. پس از اتمام آن تمرين، در پاركينگ ورزشگاه درفشي فر با هم ملاقات كرديم. هادي گفت: «روزهاي خوبي در نفت داشتم و با آمادگي ذهني و جسمي به پرسپوليس برگشتم. آنجا آرامش داشتم اما حالا مي خواهم آنقدر در پرسپوليس بمانم كه با بازوبند كاپيتاني اين تيم از فوتبال خداحافظي كنم.» هادي به آرزويش رسيد، وقتي كاپيتان اول بود براي هميشه نه تنها فوتبال كه اين دنيا را بدرود گفت.

يك هفته از آن روز تلخ گذشت
هادي نوروزي روز 9 مهرماه 1394، يك پنج شنبه دلگير و زشت، از پيش مان پر گرفت و به ابديت پيوست. بازيكني كه همگان به شخصيت بالايي كه داشت و آن را به تيم مي داد، گواهي مي دهند. هادي با قلب بزرگي كه داشت، موجب اتحاد بين قرمز و آبي شد و دوباره «صفا و صميميت» به فوتبال ايران برگشت اما در نهايت تأسف و ناباوري، خودش را از دست داديم. حالا يك هفته از آن بامداد زشت گذشت. وقتي هادي سخت نفس كشيد و چند ساعت بعد، ديگر نفس هم نمي كشيد. هادي رفت در حالي كه آرزو داشت فوتبال را با بستن بازوبند پرسپوليس تمام كند و سپس از هاني، فرزندش يك فوتباليست كامل بسازد. نوروزي رفت بدون اينكه با پرسپوليس به قهرماني ليگ برسد و رفت تا فوتبال ايران را داغدار كند. يك هفته گذشت و از اين به بعد بايد برايش از اين دست مسائل بنويسيم ؛ يك ماه گذشت، يك فصل گذشت، يك سال گذشت اما هادي هرگز برنگشت...

شانه چپم سنگين شده است
اولين بازي فصل ؛ پرسپوليس در خانه بايد به مصاف پديده مشهد مي رفت. هيچ كس نمي دانست با چه تيمي مواجه خواهند شد. يك پرسپوليس بد و ضعيف يا يك تيم اميدواركننده و مدعي. تيم وارد زمين شد، گل اول را زد و يك ضربه سر به تير دروازه ؛ همه اميدوار شدند اما اشتباهاتي پيش آمد تا سرخپوشان دو گل دريافت كنند. بعد هم آن سوپرگل هادي كه بي شك زيباترين گل فصل پانزدهم مي شود. بعد از بازي، هادي از داوري بازي شاكي بود. چند دقيقه اي با هم صحبت كرديم. بعد با لحني شيرين گفت: «مي گم فصل قبل هر وقت محمد (نوري) نبود، راحت بازوبند رو مي بستم اما امسال كه مي بندم انگار شونه چپم سنگين شده! خيلي مسئوليت سنگينيه...»