سه داستان درباره یک ستاره

«متأسفانه بیرانوند تو اون نظرسنجی تاریخی رأی نیاورد. این روز رو باید تو تاریخ به عنوان روز تعلل نامگذاری کنیم. روزی که می شد با کمی تلاش و همت و کلیک بیشتر آینده بهتری رقم بزنیم...» این متن تنها یکی از ده ها و صدها واکنش کاربران ایرانی توییتر به رأی نیاوردن علیرضا بیرانوند در رقابت او با «محمد العویس» دروازه بان عربستان است. رقابتی که اکانت توییتر AFC پس از مهار پنالتی عمانی ها توسط بیرانوند و پنالتی قطری ها توسط العویس به راه انداخته بود تا مشخص شود کدامیک از این دو نفر واکنش بهتری داشته اند.

علاوه بر روزنامه نگاران و مردم عادی، تعدادی از ستاره های سینما و حتی برخی چهره های سیاسی هم کاربران ایرانی توییتر را دعوت کرده بودند که به بیرانوند رأی بدهند. آذری جهرمی، وزیر جوان دولت روحانی که پیش از این هم علاقه اش به فوتبال را نشان داده بود، لینک رای گیری را به اشتراک گذاشته بود. سیامک انصاری، بازیگر سینما هم همین کار را کرده بود. حبیب رضایی، دیگر چهره سینمایی هم از فالوئرهایش خواسته بود رأی به بیرانوند را فراموش نکنند. مهناز افشار، یکی از چهره های جنجالی فضای مجازی، مدعی شده بود که:« اگر سیاست را کنار بگذاریم، همه حتی خود عربستانی های عزیز هم به بیرانوند رأی می دهند.»

178هزار و 955نفر در این رای گیری شرکت کردند. نتیجه برای ایرانی ها که معمولا چنین رای گیری هایی را با قدرت می برند، غافلگیرکننده بود: محمد العویس 53درصد و بیرانوند 47درصد! این نتیجه زمانی عجیب تر می شود که بدانیم در رای گیری های مشابه، هجوم کاربران ایرانی باعث شده، فرهاد مجیدی و علی کریمی حتی از رونالدو و مسی هم رأی بیشتری بیاورند. در یکی از آخرین موارد برای انتخاب پرشورترین تماشاگران دنیا، تماشاگران پرسپولیس، از طرفداران لیورپول، بارسلونا، رئال مادرید و بسیاری از تیم های بزرگ دنیا بیشتر رأی آوردند.

با وجود این چرا بیرانوند به رقیب عربستانی اش باخت؟ برخی می گویند اگر این رای گیری در اینستاگرام یا هر جای دیگری غیراز توییتر بود، دروازه بان تیم ملی ایران با اختلاف پیروز می شد. فیلتر بودن توییتر از یک طرف و تعداد کم کاربران ایرانی در مقایسه با اعراب، احتمالا در این نتیجه تأثیر داشته است.

بیرانوند را تدریس کنید!
در چاپ دیروز یکی از روزنامه های اقتصادی، نویسنده ای پیشنهاد داده بود که به جای سفر «خانواده هاشمی»، «تصمیم کبری» و داستان «پتروس فداکار» زندگی علیرضا بیرانوند در مدارس تدریس شود. این پیشنهاد اشاره ای به مسیر پر پیچ و خم زندگی مردی دارد که از محرومیت مطلق به موفقیت رسیده است. از کار در پیتزافروشی و کارواش تا درخشش در جام جهانی مقابل بزرگ ترین ستاره های فوتبال جهان.
بازنشر تصویر نوجوانی های بیرانوند، درحالی که مثل اغلب شهرستانی هایی که بار اول به تهران سفر می کنند، زیر برج آزادی عکس گرفته، سوژه دیروز چند روزنامه ورزشی و غیرورزشی بود. آنها نتیجه گرفته بودند که پس از این درخشش ها وقت آن شده که دیگران با او عکس یادگاری بگیرند.

واقع بینی یا هیجان زودگذر؟
کم نیستند کسانی که در روزهای گذشته بیرانوند را با دروازه بانان اسطوره ای فوتبال ایران مقایسه کرده اند؛ با ناصر حجازی و احمدرضا عابدزاده. اما آیا این اندازه تمجید با کیفیت کاری که بیرانوند نشان داده، همخوانی دارد؟ آمار می گوید او یکی از بهترین دروازه بانان تاریخ تیم ملی است. 16کلین شیت در 19بازی رسمی. در بازی های رسمی فقط اسپانیا، پرتغال و سوریه به او گل زده اند. اما شاید داستان اصلی از روزی شروع شد که پنالتی کریستیانو رونالدو را در آخرین بازی ایران در مرحله گروهی جام جهانی روسیه گرفت. بعد از آن بود که او با دروازه بانان بزرگ تاریخ فوتبال ایران مقایسه شد و حتی با صعود پرسپولیس به فینال لیگ قهرمانان آسیا، انتظار می رفت جایزه بهترین بازیکن سال قاره را هم بگیرد.

AFC ناباورانه جایزه را به یک بازیکن قطری داد و نام بیرانوند را حتی بین 3نفر نهایی هم قرار نداد، اما کمتر کارشناسی تردید داشت که اگر فضای انتخابات در کنفدراسیون فوتبال آسیا شفاف و عادلانه بود، دست کسی غیر از بیرانوند به جایزه نمی رسید. هرچه هست حالا همه درباره او حرف می زنند؛ درباره پسر بی شیله پیله لرستانی که هرگز به سرنوشت تن نداد و جنگید. شاید حالا خیلی از ما یادمان نیاید که همین چند ماه پیش که کارلوس کی روش تیمش را برای جام جهانی روسیه آماده می کرد، تعدادی از کارشناسان اصرار داشتند که «بیرانوند در حد تیم ملی نیست».