سیاست زمین سوخته یا تلاش برای ماندن؟

 پیشنهاد گفت وگو با خبرنگاران را خود کی روش داد. ورزشگاه الوصل، ظهر روز بعد از بازی با عراق و در حاشیه تمرینی که فقط بازیکنان ذخیره در آن بودند. در حقیقت به نظر می رسید او می خواهد مصاحبه کند و حرف هایی بزند که به ادعای بعضی از خبرنگاران قبلا هم زده بود اما در رسانه ها منتشر نشده بود.

انتقاد کی روش از وزیر ورزش تازگی نداشت. او و تعدادی از بازیکنان تیم ملی از هفته ها پیش وزارت ورزش را به خاطر آنچه آنها بی توجهی به تیم ملی می خواندند، زیر سؤال برده بودند. نکته تازه حرف های کی روش، عجیب ترین بخش آن بود؛ جایی که تلاش کرد وزیر ورزش را وارد چالشی غیرورزشی کند، با گفتن این جمله که مشکل از روزی شروع شد که رهبری از تیم ملی حمایت کردند.

کارلوس کی روش مدعی شد که اگر می دانسته وزیر بعد از جام جهانی مخالف تمدید قرارداد او بوده، به همکاری اش با فدراسیون ادامه نمی داد. گفت تاج این حقیقت را از او مخفی نگه داشته. اینکه وزیر ورزش مخالف تمدید قرارداد سرمربی تیم ملی بوده، محتمل به نظر می رسد اما باور اینکه تاج موضوعی به این مهمی را تاکنون به کی روش نگفته باشد، غیرقابل باور است. اگر هم باور کنیم سؤالی که پیش می آید این است: چرا رئیس فدراسیون تصمیم گرفته وسط بازی های جام ملت ها موضوع را با سرمربی تیم ملی در میان بگذارد؟

شاید مهم تر از بررسی دلایل عصبانیت کی روش از وزیر ورزش، گمانه زنی درباره اهداف او از این مصاحبه باشد. گروهی معتقدند که داستان تیم ملی ایران برای کی روش تمام شده است و هر اتفاقی بیفتد، او بعد از جام ملت های آسیا ایران را ترک می کند. آنها با توجه به این پیش فرض نتیجه می گیرند که سیاستی که مرد پرتغالی دنبال می کند، سیاست «زمین سوخته» است؛ طبق این فرضیه کی روش می خواهد بعد از رفتنش، کار را برای دشمنانش، ازجمله وزیر ورزش و مربی بعدی تیم ملی(اگر برانکو ایوانکوویچ باشد) دشوار کند. فرضیه دوم این است که کی روش هنوز از تیم ملی ایران دل نکنده است. او دنبال جاودانه شدن با رکورد پنجمین صعود به جام جهانی است. چندبار هم درباره این رؤیا حرف زده. برای رسیدن به این رؤیا چه انتخابی بهتر از ایران؟ تیمی که به اندازه 8 سال از بازیکنان، باشگاه ها، فدراسیون و رسانه هایش شناخت دارد. حتی حریفانش را هم به خوبی می شناسد.

اگر این فرضیه را بپذیریم، تحلیل حرف های پنجشنبه کی روش متفاوت خواهد بود. او می خواهد بماند و برای رسیدن به این خواسته اش از هر امکانی می خواهد استفاده کند. یکی از این امکانات کمک گرفتن از کسانی است که قدرت بیشتری از وزیر ورزش دارند.

با هر سیاستی و برای رسیدن به هر هدفی که بوده باشد، حرف های کارلوس کی روش را می توان یک اشتباه بزرگ تاکتیکی نامید. آنقدر بزرگ که نه تنها صدای منتقدانش را درآورد که باعث شد حمایت برخی از حامیانش را هم از دست بدهد. عادل فردوسی پور ساعاتی بعد، هنگام گزارش بازی عربستان و قطر گفت از حرف های سرمربی تیم ملی در کنفرانس خبری، بیش از قدرت حریفان می ترسد.

برخلاف آنچه از ترجمه حرف های کی روش برداشت شد، به نظر نمی رسید که او به گرسنه بودن مردم ایران اشاره ای کرده باشد. او داشت شرایط تیم ملی را با پرسپولیس مقایسه می کرد. آن بخش از حرف هایش مورد مناقشه قرار گرفت به گمان من درباره بازیکنان تیم ملی بود نه آنطور که جواد خیابانی و دیگران توهین به مردم ایران خواندند. بعد از تمرین پنجشنبه تیم ملی من شخصا دقایقی با کی روش حرف زدم. آنجا هم حرف هایش درباره شرایط نامطلوب تیم ملی را تکرار کرد و صراحتا گفت که مجبور شده خودش از حساب شخصی اش بعضی از نیازهای تیم را رفع کند. حتی توضیح داد که از مبلغ توافق شده در قرارداد جدیدش هنوز چیزی دریافت نکرده است. به همین دلیل تصور می کنم برداشت ها درباره آن بخش از حرف هایش اشتباه بوده است.