سیاه تر از سیاه!

کشمکش بر سر شروع لیگ نوزدهم تا جایی ادامه یافت که صدای صغیر و کبیر درآمده بود و بازیکن و مربی از اعلام نشدن زمان برگزاری لیگ نوزدهم به شدت گله می کردند.

چه مصاحبه هایی در نقد تصمیم فدراسیون فوتبال و دیگر عوامل اجرایی شد و تیم ها به شدت از بلاتکلیفی ها انتقاد می کردند. این گلایه ها را مهدی تاج رئیس فدراسیون فوتبال اینگونه پاسخ می داد: «تا زیرساخت های برگزاری لیگ هموار نشود، اجازه شروع لیگ را نمی دهیم.»

مهدی تاج که از تکرار اتفاقات فینال جام حذفی در اهواز و وقایعی که به هنگام برگزاری بازی پرسپولیس و سپاهان در اصفهان رخ داده بود، واهمه داشت، می خواست با به راه انداختن یک تأخیر هدفدار لیگ را به اصطلاح در شرایط بهتری برگزار کند تا شاید اینطور به نظر برسد که نحوه برگزاری در تمام ورزشگاه ها تغییر خواهد کرد. در همین راستا بلیت فروشی الکترونیکی تبدیل به یکی از ارکان اصلی بردن لیگ به سمت و سوی حرفه ای تر مطرح شد و قرار بود در تمام ورزشگاه ها این قانون به اجرا گذاشته شود.

تأخیر در شروع لیگ این نوید را می داد که لیگ برتر لااقل از جنبه های بلیت فروشی اصلاح شود و هویت هر فردی که قصد ورود به ورزشگاه را دارد، با ارائه کد ملی به سامانه های بلیت فروشی مشخص شود تا دست کم از برخی تنش ها و رفتار های گاهاً بزهکاران کاسته شود.

در ابتدای لیگ نوزدهم اینطور به نظر می رسید که قانونگذار لیگ در صدد اجرای همین شرایط ایده آل است اما اتفاقاتی که پیش از شروع دربی 92 در اطراف ورزشگاه آزادی رخ داد، نشان داد که اجرای بلیت فروشی الکترونیکی ادعایی بیش نبوده و عوامل برگزاری رقابت ها هرگز نتوانسته اند در اجرای آن به توفیق دست یابند.

ساعاتی پیش از شروع دربی 92 افرادی را می دیدیم که بلیت های کاغذی در دست در حال ارائه آن با قیمت های گزاف به تماشاگرانی هستند که نتوانسته بودند از طریق سامانه بلیت تهیه کنند. آنها سراغ تماشاگرانی می رفتند که بلیت در دست نداشتند و بلیت ها را با قیمت های عجیب و غریب می فروختند. حتی صحبت از فروش بلیت های جایگاه ویژه با قیمت 300 تا 400 هزار تومان هم بود!

شگفتا که هیچ عنصری در مقابل ورزشگاه آزادی وجود نداشت تا از بازار سیاه به وجود آمده ممانعت کند. فقط صدای فردی را می شنیدیم که از طریق بلندگو فریاد می زد: «بلیت های کاغذی اعتباری ندارد. کسی این بلیت ها را نخرد.» عجبا که عوامل حاضر در ورزشگاه با اینکه می دانستند در مقابل درهای ورزشگاه بازار سیاه به وجود آمده و افرادی هستند که در حال فروش بلیت غیر هستند اما کسی برای دستگیری این افراد اقدامی نمی کرد.

از آن شگفت انگیز تر ورود تماشاگران با همان بلیت های به فروش رسیده در مقابل ورزشگاه به داخل بود! و آنهایی که از طریق همین بازار سیاه بلیت تهیه کرده بودند، توانستند به داخل ورزشگاه هم بروند و تمام آن وعده هایی که برای شناسایی هویت هواداران داده شده بود را به سخره بگیرند.

یکی از دلایلی که از اساس نیاز به فروش بلیت به کد ملی افراد را ضرورت بخشید جلوگیری از رفتار های تنش زا بر روی سکو ها بود.

 در واقع باید مشخص می شد تمام افرادی که به عنوان تماشاگر در ورزشگاه حضور دارند چه نام و نشانی دارند اما هرگز این قانون که به خاطر آن لیگ هفته ها با تأخیر آغاز شد، اجرا نشد تا دوباره شاهد همان بی نظمی ها باشیم و این سؤال لاینحل باقی بماند که به واقع بلیت های کاغذی چگونه در اختیار افراد بخصوص قرار می گیرد و آنها آزادانه در مقابل ورزشگاه اقدام به فروش بلیت در بازار سیاه می کنند؟!

آیا جریانی از این بی نظمی سود می برد که به سادگی اجازه داده می شود بلیت ها خارج از مسیر بلیت فروشی الکترونیکی در اختیار برخی افراد به جهت فروش در بازار سیاه قرار بگیرد؟

نیم فصل اول (دربی 90) با سازماندهی مناسب تر تا حد زیادی از بلیت فروشی در بازار سیاه ممانعت شد (شاید هم به صفر رسید) و غالب افرادی که وارد ورزشگاه شدند از طریق سامانه بلیت فروشی بلیت خریده بودند. گرچه در همان بازی نیم فصل اول برای نشستن روی صندلی هایی که در سامانه تیک می خورد مشکلاتی وجود داشت اما لااقل فایده اش این بود که هویت افراد تعیین می شد و کسی بدون داشتن کارت ملی نمی توانست بلیت بخرد اما در آخرین تقابل سرخابی ها افرادی که حتی کارت ملی هم نداشتند، می توانستند با خرید بلیت از بازار سیاه وارد ورزشگاه شوند.

 گرچه در مقابل گیت ها بازرسی بدنی هم وجود داشت و افراد مورد تفتیش بدنی قرار می گرفتند (حتی خبرنگاران) اما به جهت برقراری امنیت تنها تفتیش بدنی کفایت نمی کند و مهم است که افراد بر اساس هویت خود بلیت تهیه کنند و اجازه داده نشود یک شخص حتی 2 بلیت با یک کد ملی بخرد.

وجود بلیت های کاغذی در این بازی اما نشانه هایی از آسان گیری متولیان برگزاری نسبت به وقایع احتمالی بود و به نظر می رسید که عده ای هنوز با تبعات چنین تصمیمی آشنایی دقیق ندارند و اگر هم دارند چندان آن را جدی نمی گیرند.

نیم فصل پیش حتی سامانه خرید بلیت الکترونیکی به گونه ای طراحی شده بود که اگر فردی یک بار بلیت سمت استقلال یا پرسپولیس را خریداری می کرد، دیگر نمی توانست در جایگاه تیم حریف بنشیند که این قانون خود به تنهایی کافی بود تا از تنش های احتمالی کاسته و حتی هویت استقلالی یا پرسپولیسی افراد شناسایی شود و در نتیجه تداوم اجرای این قانون می شد در دراز مدت تعداد هواداران دو تیم را نیز تخمین زد و برای آنها کارت هواداری نیز صادر کرد اما آشکار است که انگیزه آنچنانی برای فروش بلیت به اشکالی که وعده داده شده و در دنیا نیز مرسوم است وجود ندارد و انگار هستند افرادی که از به راه افتادن بازار سیاه نفع می برند.
این ماجرا بدون شک می تواند تهدید بزرگی در راستای برگزاری بازی های بزرگ باشد و چنانچه بلیت فروشی الکترونیکی جدی گرفته نشود و این بازار سیاه همچنان گلوی فوتبال ایران را بفشارد، هیچ بعید نیست که وقایع فینال جام حذفی در اهواز (پرسپولیس-خونه به خونه) و اتفاقاتی که در جریان بازی پرسپولیس و سپاهان در ورزشگاه نقش جهان رخ داد، دوباره تکرار شود.

قانونمند کردن فرآیند بلیت فروشی دست کم فایده ای که در راه برگزاری رقابت های لیگ دارد - نه فقط بازی ها مهم - موجب جدا سازی هواداران تنش زا از آنهایی خواهد شد که می خواهند در آرامش فوتبال ببینند و چه بسا ادامه این فرآیند بتواند زمینه ساز حضور خانواده ها در ورزشگاه ها هم بشود.