سیدجلال سلطان رشد معکوس!

در فاصله کمی تا 37 ساله شدن چه مقدار آرزو و فکر می توانید در صحنه های مهم ورزشی داشته باشید؟ آیا کسب 7 عنوان قهرمانی در لیگ برتر کم است؟ آیا چشیدن طعم قهرمانی در جام حذفی اخیر فوتبال کشور در معیت پرسپولیس کافی نیست؟ آیا مشارکت در ساختن عصر کهکشانی سپاهانی ها (اواخر دهه 1380 و اوایل دهه 1390) یک ورزشکار را راضی نمی کند؟ آیا حضور در بیشمار بازی های ملی افتخار لازم و کافی برای یک فوتبالیست نیست؟

اینها را به هرکس می خواهید بگویید الا به سیدجلال حسینی که انجام دهنده کارهای سخت فوق بوده است و همچنان به مواضعی تازه چشم دارد. پس از تصاحب دو جام جدید در معیت سرخ های تهرانی در پایان فصل جانکاه 98-1397 در حالی که خیلی ها مطمئن بودند سیدجلال اعلام بازنشستگی می کند و یک سال پس از وداع «ملی» دور کامل ورزش قهرمانی هم خط خواهد کشید، وی در مصاحبه ای تأکید کرد که ماندنی است و خیال رفتن ندارد.

این بهترین خبر برای پرسپولیس در روزهایی است که دیر «پاس» شدن چک های دستمزد به شدت معوق مانده برانکو ایوانکوویچ هواداران این تیم را نگران کرده است. جای خالی برانکو را هیچ کس نمی تواند پر کند اما شاید عده ای با خود بگویند چه باک، که سیدجلال هست و باز برای ما افتخار آفرینی خواهد کرد. او مرد روزهای بزرگ و ستاره کم توقع و صبور تیم های نامدار است.

 این صخره «شمالی» که در ملوان چهره شد و در سایپا به چشم خورد و در سپاهان و پرسپولیس جام پشت جام بالای سر برد، به شیوه کاراکتر بنجامین باتون در فیلم غیر متعارف و مشهوری که دیوید فینچر با همین نام ساخته و به کرات از تلویزیون ایران هم پخش شده، رشد معکوس دارد و هر سال که عدد حک شده سن او روی شناسنامه اش بالاتر می رود، جوان تر و بهتر و کارآمدتر و کم سن و سال تر می شود و لابد در نهایت مثل باتون تبدیل به یک کودک می گردد! با وجود این باید از او پرسید دیگر چه چیزی باقی مانده که حسینی باید در واپسین روزهای پاییز قهرمانی اش هدف بگیرد و برای نیل به آن جانفشانی کند. آیا می ارزد که او پس از 20 و اندی سال پرداختن به فوتبال حرفه ای یک بار دیگر از 10 مرداد که روز گشایش فصل نوزدهم لیگ برتر فوتبال کشور است وارد معرکه تازه ای شود و برای کسب افتخارات جدید سرش را باز هم و مکرراً جلوی توپ و لگد رقبا بگذارد. آیا ارزش اش را دارد که پس از این همه سال تلاش و پویش و کوشش و بیش از 20 فصل بازی در گیلان و اصفهان و تهران و انجام صدها سفر ورزشی به انواع کشورها وارد یک جنگ تازه شد و باز هم در معرض خطرات شدید قرار گرفت؟

 برای سیدجلال این ستیزها عین نفس زندگی و معنا و مفهوم کردن آن است و بدون آن سلوک وی کامل نخواهد بود. حسینی هر چقدر که بر سن و سالش افزوده شد، به بازیکن بهتری تبدیل گشت و هرگز در 26 و 28 سالگی اش چیزی نبود که از 33 سالگی به بعد بوده است، بازیکنان دیررس در جهان فوتبال کم نداشته ایم و لوتار ماتیوس تا 40 سالگی در تیم های مطرح دنیا بازی می کرد و از قضا در مقطعی از عمر طولانی و پر بار ورزشی اش با سیدجلال «هم پست» و مثل وی مدافع وسط بود. می توان به فرانکو باره سی و پائولو مالدینی هم اشاره کرد که حتی در 38 سالگی سرآمد دیگران بودند اما میزان رشد معکوس آنها و ماتیوس هرگز به اندازه حسینی نبوده است.

 به همین سبب بهترین بازی های این نامداران ایتالیایی و آلمانی نه در سال های بعد از 33 سالگی شان بلکه در ایام قبل از آن و زمانی رؤیت شد که مثلاً 27 تا 30 ساله بودند و با اینکه در 35 سالگی خود نیز می درخشیدند اما فروغ آنها با آنچه نزد سیدجلال مشاهده شده، زمین تا آسمان فرق می کرده است. اینکه چگونه گذر زمان حسینی را به مدافع پخته تر و بهتری تبدیل کرد، به رغم تمامی سختی هایش قابل فهم است و اینکه او هر سال قوی تر و بهتر عمل می کند نیز به رغم ابعاد عظیم غیرقابل درک آن، تعریف و توصیه های ورزشی ویژه خود را دارد اما اینکه او هنوز انگیزه ای را در شروع هر «پیش فصل» برای ورود به صحنه های گلادیاتوری بی رحمانه ای را دارد که نام لیگ برتر را بر آن نهاده اند، معضل و معما و چیستانی است که هرچه بیشتر به آن فکر می کنیم، کمتر پاسخ و توضیحی را بر آن می یابیم.

 خسرو حیدری که به گونه ای با سیدجلال همدوره ای بوده، سرانجام با تمام شدن طاقتش اعلام بازنشستگی کرده و عنقریب است که یک استقلالی پر سابقه دیگر نیز همچون پژمان منتظری چنین کند و در پایان لیگ هفدهم ابراهیم صادقی بازیکن خانه زاد سایپا هم که با 38 سال سن فقط یک سال از سیدجلال مسن تر است عطای بازیگری را به لقای آن بخشید و مربی سپس سرمربی شد ولی حسینی از ابتدای تیرماه که شروع ایام «پیش فصل» لیگ نوزدهم است، وارد یکسری دعوای تازه خواهد شد که البته جزیی از زندگی و وظایف هر بازیکن و هر کاپیتانی در تیم های بزرگ است و لابد او با ماجرای رشد معکوس اش و پیشرفت و بهبود در هر فصل که ناقض رشد شناسنامه ای اوست، فکری برای فصل بعد هم کرده است.