شادمانی حق فوتبال است

ما گم شده ایم! قرن ها بود که یادمان داده بودند به بهانه شادی کنیم اما ملتی که جشنهای بزرگی چون نوروز و یلدا و سده و چهارشنبه سوری و مهرگان و ... را نسل به نسل حفظ و منتقل کرده بود با شادی کردن و در شادی زیستن مشکل دارد. عباراتی. چون «مردم مرده پرست» و «جماعت عاشق اشک» و ... کلیشه ای برای توصیف ملت ایران شده است. مردمی که جشن گرفتن و شادی کردن برایشان مترادف با آزار دادن و اذیت شدن است. در جشن های عروسی در خیابان ها مزاحمت و ایجاد ترافیک می کنیم. برای شادی کردن از یک پیروزی ورزشی هوا را آلوده و ایجاد ترافیک و تولید آلودگی صوتی داریم. اگر جشن تولدی و یا مهمانی در خانه داریم کمتر رعایت همسایه را می کنیم مگر از او بترسیم و ...

فوتبال ما هم چنین است. بازیهای جام جهانی که قرعه کشی شد شروع به عزا گرفتن کردیم. اسپانیا و پرتغال و مراکش را فرصتی برای محک فوتبالمان ندانستیم. از فوتبالمان و بازیکنان و مربیان جز با حقارت و تحقیر یادی نکردیم. بازی ها که شروع شد برد در برایر مراکش را با تحقیر بازیکن مراکش و ساختن جوک که ای کاش پیکه و راموس در برابر ما گل زنان تیم ملی ایران هستند لودگی کردیم. قبل از بازی پرتغال تنها جماعتی بودیم که مزاحمت برای استراحت حریف را استراتژی برای کمک به تیم ملی خودمان دانستیم و بعد مسابقه هم فحاشی به طارمی شروع شد و حالا ما به کشور بازگشتیم و برای اولین بار در گروهمان سوم و تفاضل گلی داریم که منفی نیست با قهرمان اروپا به تساوی رسیدیم و مراکش را بردیم و با اسپانیا بازی قابل قبولی داشتیم و شادی و امید برای آینده را باید داشته باشیم اما سندروم جنگ با شادمانی به سراغمان آمده است. جنگ و بیانیه و اظهار نظرهای غیر قابل توجیه و تعیین تکلیف کردن برای ملت و مطابق معمول فحاشی و دسته بندی و آب در هاون کوبیدن برای هبچ داریم.

فوتبال ما می تواند آرزوی چند نسل عاشقانش را در جام ملتهای آسیا برآورده کند و برای حصول به آن به کی روش و برانکو و شفر و توشتک و کرانچار و امید نمازی و قلعه نوعی و دایی و ... نیازمند است. فوتبال ایران صاحب پک و ایفمارک است و کسی حق ندارد به این سرمایه ها برچسب و شایعه سازی کند.

فوتبال ما در جام جهانی چوب لجبازی و سومدیریت ها را خورد. تیم ملی ما مشکل مدیریتی داشت که علی رغم کسب ۴ امتیاز حذف شد. فوتبال ما تنها آغازی برای آینده روشن کرده است اما رنج دارد و خشمگین است و با شادی به جنگ مشغول است.

ما با شادمانی بیگانه ایم و از فوتبال که همه جا شادمانی می دهد رنج تولید می کنیم.