شجاع و سیدجلال بردند

1- بازى خوب که مى گویند یعنى همین! فوتبال چند وجهى که انتظار داریم تا در تمام رقابت هاى تیم هاى درجه اول ما به نمایش درآید، یعنى همین! شک نداریم و شما هم در این یقین با ما همراه باشید که بهترین بازیگران زمین، تماشاگران بودند! نقش جهان فقط پر از هواداران نشده بود که لبریز بود از توقع، از طلب، از تن دادن به فوتبالى در کلاس بالاتر، از نترسیدن و براى بردن بازى کردن!

سپاهان در تابلوى غیرمتعارفى از هجوم «یار دوازدهمش» نیروى متمرکزى داشت و پرسپولیس هم، پیام نخست را از ورزشگاه زردپوش، به خوبى گرفته بود:... اگر براى نباختن بازى کنى، چنان مى بازى و چنان مغلوب مى شوى که بیا و ببین.

نیروى اصلى سپاهان، نه امیر بود و نه تعویض هاى به موقعش که گل اول مسابقه را برخلاف روند مسابقه باعث شد! اصلى ترین بخش قدرت سپاهان، آنجا بود که تحت تأثیر حضور و خواست هوادارانش، تن داد به یک بازى مبتنى بر اراده!

کى روش و خواست اندیشى آشکارش
2- نبرد «شجاع» و کی روش استنلى را شجاع برد، در عین حال که استنلى هم بازنده نشد! سیدجلال هم مثل شجاع! کسى که در این قسمت مغلوب شد، کارلوس کى روش بود که شجاع را باز هم ندید و سیاوش یزدانى سپاهان را هم! خواست اندیشى، بد دردى است!

جنگ ارسالگرى و بستن کناره هاى زمین را هم یاران کی روش استنلى باختند و الا، مثل دو پاس اول و دو ضربه سر نخست، برق از چشم سیدجلال و بیرانوند مى پرید! گویى امیر «مقهور» تشرى شد که فغانى در همان دقایق نخست زد! نوعى از تسلیم و بى عملى! تکلیف بازى، نه با اشتباه داورى و نه با شوت عزت ا... پورقاز که با مهار شدن و از کار افتادن ارسالگران سپاهان، معلوم گشت! سپاهان براى «حالت دوم»، نقشه اى که مؤثر باشد، نداشت! سپاهان، از عزم و اراده تاکتیکى اش که در تعداد خطاهایش آشکار بود، استفاده بهترى نمى کرد! سپاهان موفق به سانتر کردن نمى شد و هنر دیگرى هم نداشت!

پرسپولیس، بهترین بازى ممکن خود را انجام داد! بسیار بهتر از هر دو مسابقه فینال لیگ آسیا برابر کاشیما! پرسپولیس اگر کاشیما را هم به اندازه سپاهان مى شناخت، الان فینالیست که هیچ، قهرمان لیگ آسیا بود! سپاهان به مراتب از «کاشیما» تیم تر و فوتبال بازتر، نشان داد! از اول تا آخر! پرسپولیس، مرد بازى هاى سخت و لحظه هاى دشوار است! سپاهان نیز در این چند ماه، راه چندین ساله را به خوبى طى کرده است!

٤٠ هزار نفر با قدرتى بى مثال
3- هنوز هم در شش و بش پیکارى هستیم که سپاهان و پرسپولیس بدون یک گام عقب نشینى، به راه انداخته اند! و این هنوز از نتایج سحر است! سپاهان به خوبى وارد باشگاه تیم هاى ٤٠ هزار نفره شده است! اصفهانى ها که قدر وقت و قیمت پول خود را مى شناسند، یک آن، از حضور ٤٠ هزار نفره شان در نقش جهان پشیمان نشدند و از حمایت تیمى که آماده مى شود تا جشن قهرمانى را به مرکز فلات قاره منتقل کند، دست برنداشتند و دست هم بر نمى دارند!

از هر چیز گذشته، سپاهان بازى کردن براى قهرمانى را بلد است و مى داند که براى اول شدن، همه باید با هم باشند! سپاهان فعل «همه با هم بودن» را خوب صرف مى کند. خوب در حد یک قهرمان! خوب در آن حد که پرسپولیس با کسب نتیجه مساوى، حالت برنده ها را دارد! البته حق با برانکو است که «امیر» را آچمز کرد و در «امیرتایم» پیروزى را از چنگش درآورد! پرسپولیس، انگار که در نقش جهان، بازى را برده است! نیم فصل اول، به دلخواه پرسپولیس تمام مى شود!