شجاع و ماهینی؛ دوقلوهای پراشتباه پرسپولیس

در سونامی کارت پایان خدمت های جعلی، حسین ماهینی تنها بازیکنی بود که مشمول شدنش هیچ دلی را نلرزاند و هیچکس را نگران نکرد. ماهینی همواره با اشتباهات متنوع لرزه بر دلهای سرخ انداخته بود. اشتباهاتی که گاه مانند بازی با سپاهان به قیمت از دست رفتن یک جام و خراب شدن جشن خداحافظی اسطوره ای مانند کیا تمام شده بود، لاجرم سرباز شدنش توفیق اجباری محسوب میشد.

چه برسد به اینکه با جدایی او، بازیکنی برای دفاع راست پرسپولیس جذب شد که در پست خودش بهترین محسوب میشد. با آمدن رامین رضاییان هواداران پرسپولیس دریافتند که دفاع راست واقعی یعنی چه؟ اینکه یک دفاع خستگی ناپذیر در طول نود دقیقه مدام خط طولی را برود و برگردد، سانترهایش بجای ضربات رفع تکلیفِ ماهینی، بوی گل بدهد. دفاعی که با قد و قامت مناسب به هیچکس اجازه سر زدن ندهد، نه مانند ماهینی که مقابل لبنان ضعیف هم روی سرش سر بزنند و عاجز باشد.

رامین رضاییان استانداردهای جدیدی را برای یک دفاع راست بر جای گذاشت. بجای ماهینی منفعل و خنثی که هرگز خودش را درگیر نمیکرد با رامین بود که فهمیدیم دفاع راست هم می تواند مانند یک مهاجم کاذب پای ثابت همه ی حمله ها باشد. مدام یا از راست توپ بریزد و یا ارسالهای چپ را به تور بچسباند. گل سوم دربی را بزند، پنالتی ها را به ثمر برساند و در کنار تمام اینها یک ایستگاهی زن قهار باشد.

رامین در پرسپولیس روی ابرها سیر میکرد که خوشی زیاد و وسوسه دلالان و عشق اروپا کار دستش داد. کوچ شماره ۲۷ به ترکیه مصادف شد با بازگشت بی سر و صدای ماهینی. بازگشتی که هرچقدر در ابتدا کم اهمیت تلقی میشد با بالا گرفتن مخاصمه میان برانکو و رامین، پررنگ شد تا آنجا که به حضور ثابت ماهینی انجامید. به این ترتیب همه چیز به روال سابق بازگشت. ماهینی ایستا و پراشتباه و این بار دوسال مسن تر و کندتر، اما خوش شانس بود که در سایه اقتدار سیدجلال تزلزلش را پنهان می کرد و برانکو و هواداران دلشکسته از جور رامین نیز، سخاوتمندانه چشم بر اشتباهات پیاپی او می بستند. هوادارانی که با القابی چون آچار فرانسه تیم و ربط دادن اشتباهات عجیب او به تغییر پست سعی در توجیه آنهمه سرآسیمگی و بی تفاوتی داشتند. انگار نه انگار که مهدوی کیا در سال آخر زیباترین بازی هایش را در پست هافبک دفاعی ارائه داد.

ماهینی اما در دربی و بازی قشقایی چنان کمر پرسپولیس را شکست تا آرزو کنیم ایکاش هرگز خدمتش تمام نمیشد!! بازیکن حواس پرتی که تمرکزش بجای مسابقه، در توئیتر و اینستا و کلش آف کلنز خرج می شود. امروز ماهینی در تیم همه کاره است تازه داعیه کاپیتانی هم دارد. در دفاع راست جای محرمی آماده را تنگ کرده و در هافبک دفاعی هم نوراللهی باید ذخیره ی او باشد، اما آنچه بیش از هرچیز پرسپولیس را می آزارد ماهینی نیست، «سندروم ماهینی» است. آنچه باعث می شود مانند دربیِ امروز در چند صحنه تمام تیم توپ را به ماهینی برسانند و بازیکن سابقا ملی پوش از یک سانتر ساده عاجز باشد. سندروم ماهینی، عارضه ای است که در دفاع پرسپولیس تکثیر شده است و به شجاع خلیل زاده هم سرایت کرده است. مدافعانی که سختگیر نیستند، با وظیفه شناسی بیگانه اند، توپ ها را فقط برای رفع تکلیف ضربه میزنند و در هر اشتباهی همدیگر را مقصر می دانند.

فقط به دو بازی اخیر خلیل زاده مقابل السد و استقلال دقت کنید که چگونه با بی مسئولیتی و عدم تمرکز تمام رشته های تیمش را پنبه کرد. استقلال امروز در نیمه اول به وضوح از پرسپولیس سرتر بود اما اگر شجاع خلیل زاده آن اشتباهات سریالی را روی گل مرتکب نمیشد، تیم شفر جان و توانی برای گلزنی نداشت. بنظر می رسد برانکو بیش از هر چیزی برای لیگ بعدی باید فکری بحال خط دفاع تیمش بکند. خط دفاعی که می تواند با جلال و انصاری در مرکز و محرمی و مصلح در راست و چپ ترمیم شود. بشرطی که برانکو دست از این حمایت عجیب از شجاع پر اشتباه و ماهینی تمام شده بردارد. بشرطی که پرفسور مانند فصل پانزدهم ویروس تیمش را بشناسد و ریشه کن کند.