شعله آذر پرویز خان جاودانه

امشب صنعت نفت آبادان توانست سپاهان اصفهان را ببرد. شهر آبادان و صنعت نفت و سپاهان که روزگاری شعبه ای از شاهین بود نامهایی هستند که مردی را به یاد می آورند که تاریخ فوتبال ایران بدون او خیلی چیزها را نداشت. از پرویز دهداری صحبت می کنم که امشب بیست و پنجمین سال مرگ او است و بی گمان مرگی وجود ندارد که پرویزخان مصداق آنهایی است که سعدی می گوید:
“ مرده آن است که نامش به نکوئی نبرند”

پرویز خان بازیکن و سرمربی تیمهای بزرگی بود اما آن چیزی که او را متمایز در تاریخ ورزش و فوتبال ایران می کند؛ شجاعت و احترام و عشقی است که به ایران دارد.

برای دهداری نامی بزرگ از ایران وجود ندارد و شاید تمامی بی مهری که به او شد تنها بخاطر اعتقادی بود که به غیرت و تعصب و عشق به میهن دارد و برای حفظ این خاک پرگوهر ایمان به جوانانی داشت که بی هیچ منتی برای ایران جان بدهند.

داستانهای او در جم و صنعت نفت و شاهین و پرسپولیس و تیم ملی به یک واژه ختم می شود” عشق ورزیدن بی بهانه”

روزی که ۱۴ ستاره تیم ملی پس از بازیهای آسیایی ۱۹۸۶ کره جنوبی استعفا کردند او اعلام کرد  تیم ملی اداره نیست که کسی بخواهد از ان استعفا دهد و این همان دیدگاهی است که نزدیک به دو دهه بعد یک سرمربی مدرن و با تجربه چون کی روش به ان عمل می کند و مورد حمایت قرار می گیرد اما دهداری ...

دهداری با جوانانی چون عابدزاده. محرمی و زرینچه و نادرمحمدخانی و مرفاوی و سرخاب و محمد تقوی و ... انقلاب بزرگی در فوتبال کرد. او با همان تیم در سال ۱۹۸۸ به مقام سوم جام ملتهای آسیا رسید و دو سال بعد علی پروین با تیمی که پایه هایش همان تیم پرویزخان بود اولین افتخار پس از انقلاب یعنی مدال طلا بازیهای اسیایی ۱۹۹۰ پکن را بدست آورد.

پرویز خان بی ادعا و شعار برای خویشتن و پر از رویا و آرزو برای ایران بود.

مردی که طلوعش در بهار و غروبش در پاییز بود همیشه به یادماندنی است و امید هیچگاه آذر افکارش خاموش نشود و شاگردان و یاران و دوست دارانش افکار و کردار و گفتار نیکش را چون گنجینه ای حفظ کنند.