شما توانایی اداره یک نانوایی را هم ندارید

علیرضا بیرانوند با گردن کج و میکروفنی در دست با مدیریت ملی «من بمیرم، تو بمیری» روبروی تماشاگران ایستاد و از هواداران پرسپولیس در ورزشگاه خواست کمی تنگ تر بنشینند تا جا برای هواداران داماش باز شود و آنها داخل بیایند! چیزی مثل رو انداختن های ایرانی در 13 به در که «آقا میشه کمی زیلوتون رو جمع تر بچینید جای ما هم بشه؟»

این خلاصه ای از مدیریت در فوتبال ایران است. آنچه شب گذشته در فینال جام حذفی دیدیم شرم آور بود. هیچ واژه جایگزین دیگری وجود ندارد. حتی «غافلگیر شدیم» معمول هم جواب نمی دهد. همه می دانند پرسپولیس و استقلال هرکجا بروند هوادار دارند، آن هم در دیداری که جام می دهند و قهرمان معرفی می شود و بساط کری خواندن هموار! خیلی از هواداران که در طول سال ورزشگاه نمی روند در چنین بازی هایی هر جور شده بلیت می گیرند تا در جشن قهرمانی کنار تیم شان باشند.

از مشهد تا کرمانشاه، از تهران تا اهواز محل برگزاری دیدار فینال جام حذفی عوض شد تا اینکه قرعه به نام ورزشگاه شیک اهواز افتاد اما درست وقتی هزاران هوادار در ورزشگاه و میلیون ها نفر در خانه ها منتظر شروع بازی بودند، ناگهان اعلام شد که داماشی ها قصد ورود به زمین ندارند چون به حدود 300 هوادار دو آتشه این تیم که راه طولانی رشت- اهواز را طی کرده بودند راه ندادند. یعنی جای مشخصی برایشان تدارک دیده نشد. به همین سادگی! چطور ممکن است اتفاقی به این اندازه قابل انتظار باز هم

رخ بدهد؟ انتظار داشتند هواداران ورزشگاه نیایند؟ فکر کردند حالا 300 هوادار داماشی خیلی مهم نیست؟ مدیریت فقط دویدن کنار زمین و گفت وگو کردن با رسانه ها و «فحش خوردن» نیست. این امور اصلاً فضیلت هم نیست. سال هاست در دنیا مدیران واقعی نمی دوند، آنها از دور دویدن ها را مدیریت می کنند. این سیستم مدیریت در دولت محمود احمدی نژاد نشان داد که مفید نیست. حتی اگر با نیت خیر هم انجام شود باز خسارت زاست، هم برای مدیر و هم برای مردم. اینکه مدیر نان و پنیر بخورد، شب و روز نخوابد و ساعت ها بدود افتخار نیست، اتفاقاً نشان دهنده فقر مدیریت است.

پرسپولیس و داماش آخرین پرده از سریال ناکامی مدیریت در فوتبال ایران بود. مدیریت «مرگ من، مرگ تو»، مدیریت «ریش سفیدی بیرانوند»، مدیریت «زشته مردم چی میگن» جواب نمی دهد. کسانی که کشور را به این نقطه رسانده اند «توانایی اداره یک نانوایی را ندارند» اما روی صندلی های بزرگ نشسته اند. ربط زیادی هم به بودجه و ورزشگاه شیک و امکانات ندارد.

کاش یک نفر به مارک ویلموتس بگوید این اتفاقات یک نوع بازی بومی- محلی در ایران است. چیزی مثل رسم های برره! جدی نگیرد و به رسم های ما احترام بگذارد!