شکست؛ اتفاقی بزرگ اما طبیعی بود/ مسخ شدگی بازیکنان در دوحه

انگار بازیکنان پرسپولیس در دوحه مسخ شده بودند و نوعی یخ زدگی و انجماد در حرکات شان دیده می شد. واکنش های شان به حملات حریف و دریافت گل ها با آرامشی آزاردهنده همراه بود. انگار خیلی ها سایه خودشان هم نبودند و به نظر می رسید همه حتی از دقیقه 60 با شکست کنار آمده اند و دست ها را بالا برده اند. روحیه جنگندگی تا حدود زیادی نزد بازیکنان مرده بود و از همان لحظه دریافت گل دوم به بعد نمی شد به این تیم و بازیکنانی که بشدت افت کرده اند، امیدوار بود.

پرسپولیس در دوحه شکست تلخ و سنگینی مقابل السد پذیرا شد و صدرنشینی گروهش را از دست داد. پرسپولیس در شبی تن به شکست داد که بیش از نیمی از بازیکنانش دچار افت وحشتناکی شده بودند. اتفاقی که در این تیم طبیعی نیست و سخت بتوان توجیهش کرد اما در فوتبال امری معمول است و حتی تیم های بزرگ نیز دچارش می شوند.

این اتفاق در فوتبال مثل هر سیستم اجتماعی دیگری قابل توجیه است. شما همین روزنامه را در نظر بگیرید که شاید در طول هر ماه دو، سه شماره ضعیف داشته باشد. ممکن است دو، سه نفر از بهترین پرسنل و روزنامه نگارانش در یک روز واحد در محل کارشان حاضر نشوند یا با مشکلات خانوادگی و بیرون از محیط کار مواجه شده باشند و افکار منفی و مشکلات روی عملکردشان تاثیر منفی بگذارد. در این شرایط طبیعی است که فردای آن روز شماره ضعیف و کم محتوایی از این روزنامه روی کیوسک خواهید دید.

این مثالی بود برای اینکه بدانید سه شنبه شب در پرسپولیس چه اتفاقی افتاد. وقتی زوج شجاع - سیدجلال خراب کرد، انصاری افت وحشتناکی داشت، امیری با درد کتف بازی می کرد و همین ترس روی کیفیت بازی اش تاثیر گذاشته بود، کمال کامیابی نیا ناآماده بود و نشانه های این ناآمادگی را می شد در پاس های معمولی اش هم پیدا کرد. سه شنبه شب حتی زوج خط حمله پرسپولیس هم نمایش ضعیفی داشت تا نیمی از تیم از کار بیفتد.

بازی فصل قبل بارسا در پاریس را به خاطر بیاورید. چند نفر در تیم انریکه ضعیف تر از خودشان بودند؟ سوارس خودش بود یا نیمار؟ کی خوب بود؟ از آن بازی چند حرکت خوب از مسی به خاطر می آورید؟ آلگری سرمربی میلان می گوید فوتبال ورزشی انفرادی است چرا که اگر یازده بازیکن هر تیم خودشان به صورت انفرادی تمرین کنند و آماده باشند و در تمرین تیم هم توسط مربی آماده تر شوند با شرایط تاکتیکی متوسط هم می توانند تیمی که از نظر تاکتیکی عالی است اما 6 بازیکن ناآماده دارد را شکست بدهد.

اینها جزییات مسابقه است. البته که کادر فنی پرسپولیس نمی دانست 7 یا 8 بازیکن این تیم خارج از فرم نرمال خود هستند. شاید مواقعی چنین حس یا اطلاعی وجود داشته باشد و آنگاه مربیان احتمال باخت را حتما با درصد بالاتر در نظر می گیرند اما این بار برانکو و همکارانش از این حجم زیاد بازیکن ناآماده بد سورپرایز شدند. اینکه مثلا ببینند وحید امیری و محمد انصاری که همیشه نمایشی استاندارد یا فراتر از آن ارائه می دهند خودشان نباشند هم برای کادر فنی عجیب بود هم خود این بازیکنان.

این مساله البته برای هر تیمی که در یک فصل بیش از 40 بازی انجام می دهد طبیعی است. شاید مثلا در تورنمنتی مثل جام جهانی یا جام ملت ها که تیمی 6 یا 8 بازی انجام می دهد چنین اتفاقی رخ ندهد. ممکن است در آنجا هم یک یا دو بازیکن روی فرم نباشند اما اینکه همزمان 7 یا 8 نفر از تیم افت توامانی داشته باشند حداقل در تیم های سطح بالا پیش نمی آید.

این بخشی از فوتبال است و همه حق دارند هر طور که می خواهند نقد کنند ولی وقتی فرگوسن بزرگ می گوید برای بردن هر بازی حداقل باید 8 بازیکن آماده داشته باشید از همین موضوع حرف می زند. شاید او هم در تیمش شب هایی را تجربه کرده که فقط سه یا چهار بازیکن آماده داشته و به همین خاطر با یونایتد در سن سیرو سه گل از میلان می خورد و از لیگ قهرمانان کنار می رود یا وقتی مقابل پورتو می بازد و حذف می شود نیز به همین خاطر شکست خورده است.

حال سوال اینجاست که چرا تیمی با چنین بودجه و پشتوانه ای باید مقابل پورتو شکست بخورد و حذف شود یا بارسا چرا باید 3 گل از پاریس دریافت کند؟ جواب روشن و ساده است؛مشکلات در فوتبال در این زمینه ها مشکلات مشابهی است. اینکه بگوییم چرا پرسپولیس یک بازی اش را با سه گل باخته جواب روشنی دارد. وقتی 60 تا 70 درصد تیم فرم بدی داشته باشند طبیعی است که تیم شکست می خورد. شکستی که می توانست حتی با نتیجه سنگین تری رقم بخورد.