صادق ترین میراث دار مهدوی کیا

پانزده اردیبهشت 92 تاریخی بود که فوتبال ایران با آخرین بازمانده جام جهانی فرانسه خداحافظی کرد.

خداحافظی مهدی، خداحافظی با دوست داشتنی ترین نسل فوتبالمان بود؛ نسلی به موازات روحیه فوق العاده احمدرضا و البته شادی های تمام نشدنی علی دایی.

بعد از آن نسل محبوب و البته (تا چند سال) کم ستاره آسمان فوتبال ایران نوبت به زورآزمایی جوانان پرامیدمان رسید؛ طوری که دیگر گلزنی های طارمی و آزمون، دایی و خداداد را در ذهن ها تداعی میکند و بازی های درخشان عزت اللهی همه را یاد باقری می اندازد. هر سال هم پدیده های جذابی به فوتبالمان معرفی میشوند. پدیده هایی که گاهی با انتخاب های درست پا در جاپای همان ستاره ها میگذارند و گاهی تا نابودی فوتبالشان پیش میروند.

صادق محرمی یک از همان پدیده ها است که بعد از حضور ناموفق چند روزه در صبای قم به پرسپولیس پیوست و تبدیل به جوان اول سرخپوشان در فصل گذشته شد؛ پدیده ای که بیش از هر بازیکنی مهدوی کیا را به ذهن فوتبال دوستان ایرانی می آورد. هرچند صادق برای مهدوی کیا شدن راه بسیار زیادی را پیش رو دارد اما یک شباهت بزرگ با مهدوی کیا دارد.

شباهت اصلی محرمی و کاپیتان سابق تیم ملی نه شروع او با شماره هفده است نه ادامه دادن او با شماره دوی موشک. حتی سبک بازی های این دو هم اختلاف های زیادی با هم دارد. نقطه قوت محرمی در نبرد های یک به یک و کارهای تدافعی است؛ در حالی که مهدی با پاس های دقیق و فرارهایش شناخته میشد و البته همان شوت های سهمگینش.

میراث بزرگ مهدوی کیا همان چیزیست که بارها در هامبورگ و حتی در آخرین بازی هایش در پرسپولیس انجام داد و البته در برنامه نود به آن اذعان کرد؛ تلاش بدون حاشیه در میان سکوت همان چیزی بود که محرمی را از یک هافبک راست با آماری کاملا متوسط در ملوان تبدیل کرد به یکی از بهترین های دفاع راست لیگ قهرمانان؛ آن هم تنها در یک سال.

همان گونه که مهدی توانست نظر مخالف مدیران هامبورگ را مثبت کند و شعار «میتی» هواداران این تیم را در فولکس پارک به آسمان ببرد یا در آخرین لحظاتش مقابل سپاهان تمام تلاشش را به زمین برساند و با پاس هایش بازهم برای تیمش موفقیت بسازد، محرمی هم توانست در کمال سکوت جای رضاییان کنار گذاشته شده را پر کند و البته کاپیتان دوم سرخ ها را به سمت چپ دفاعی بفرستد.

او توانست با همین پشتکار بالاتر از هالک برزیلی و دیگر رقبایش آمار 97 درصد دریبل سالم از خودش به جا بگذارد و بهترین آسیا شود. هرچند هنوز بازی محرمی به عنوان یک دفاع راست نقص های زیادی همچون ضعف او در سانترها و البته تمام کنندگی پایین تر نسبت به برخی از هم پستانش دارد؛ اما اگر او همین تلاش و دوری از حاشیه را پیش بگیرد بدون شک میتواند ستاره سال های نه چندان دور ایران به عنوان بازیکن ملی پوش و حتی لژیونر باشد. حال باید دید در سال منتهی به جام جهانی محرمی میتواند نظر کی روش را هم به خود جلب کند و مسافر روسیه شود یا این بار به زمان بیشتری برای ادامه رویاپردازی هایش نیاز دارد.

اکنون جوانان بسیار با استعداد دیگری همچون نورافکن، قائدی، درخشان مهر، طاهران و... در لیگ ما حضور دارند که باید امیدوار بود با تلاش خودشان و البته دانش فنی مربیانشان بتوانند ستاره هایی بزرگ برای نسل خودشان شوند. باید دید این پدیده های روز لیگ خلیج فارس میتوانند ستاره های آینده فوتبال ما و ثبت کننده لحظات شیرین دیگری برای فوتبال دوستان ایرانی باشند یا همانند تعداد زیادی از جوانان پیشین این عرصه شهرت و پول مانع پیشرفتشان خواهد شد.