صاعقـــــــــــه سرخ

پرسپولیس حالا به نقطه تعادل رسیده؛ نقطه ای که البته با زجر، ناامیدی و تلخ اندیشی به دست آمده و همین این نقطه را ارزشمندتر می کند. گابریل کالدرون تقریباً یک نیم فصل جهنمی را سپری کرد. آمدن به جای یک مربی سوپرقهرمان که همه جام ها را فتح کرده بود و تقریباً هیچ ناکامی در کارنامه نداشت، چالشی بس دشوار بود که مربی آرژانتینی آن را پذیرفت. مردی با فلسفه متفاوت از برانکو و انگاره هایی متفاوت تر با تیمی که البته بالانس نبود و ستاره هایی اشباع شده که با اکراه به مرد تازه وارد می نگریستند و البته هوادارانی که هنوز در رویای افسانه برانکو بودند.

کالدرون در این تیم یک غریبه بود؛ غریبه تنهایی که کمتر کسی به او ایمان داشت و تغییر مدیرعامل و حضور یک چهره سوپرفوتبالی که سالیان سال پیراهن پرسپولیس را بر تن کرده، ملی پوش بوده، کاپیتان شده و البته مربی و مدیرعاملی را تجربه کرده و در حوزه فنی خود را یک دانای کل و مدعی است، عرصه را بر او تنگ تر کرد.

در این وانفسا گوی های قرعه نیز علیه پرسپولیس و کالدرون عمل کردند و تونل وحشتی برای پرسپولیس ساختند که عبور از آن در ابتدای فصل هولناک به نظر می رسید.

کالدرون اما در میانه تمامی اخبار منفی، سایه های بلند بی اعتمادی و اتمسفر مبهم حاکم، بی سر و صدا و بدون ادعا کار کرد و کوشید تا آنچه را به آن اعتقاد دارد انجام دهد؛ اعتقاداتی که البته کمتر کسی آن را باور داشت اما کالدرون بی اعتنا به همه تلخ اندیشی ها و ناباوری ها بیشتر کار کرد و کمتر حرف زد تا سرانجام ابرهای تاریک آرام آرام کنار رفتند و سوسوی آفتاب دلپذیر موفقیت به پرسپولیس تابیدن گرفت، یخ بی اعتمادی ذره ذره آب شد و دلگرمی جای آن نشست.

پرسپولیس حالا آرام آرام شبیه مربی اش می شود؛ یک تیم پرشور و انفجاری شبیه خاستگاه آقای سرمربی. تیمی که همچون یک فنر هنگام حمله باز می شود و توپ را با چند ضرب به باکس حریف می رساند و یک موقعیت طلایی می سازد؛ موقعیت هایی که البته با نداشتن مهاجم تقریباً همگی بر باد می رود!

سرعت انتقال توپ از دفاع به حمله در پرسپولیس اعجاب انگیز است؛ تیمی که با 3 الی 5 ضرب و در چند ثانیه ناگهان از دفاع به حمله می رود و موقعیت می سازد. مثل یک صاعقه سرخ که به خط دفاع حریف می زند و مدافعان مقابل را خشک می کند. اتفاقی که تا به امروز در فوتبال ایران نمونه مشابهی نداشته و یک الگوی کمرنگ اما باکیفیت در مارکت فوتبال ایران از تیم های آمریکای جنوبی است. پرسپولیس با تکامل این سبک از فوتبال و خرید یک قاتل برای خط حمله، بدل به تیمی ویرانگر و مهارناپذیر می شود که می توان برایش رویاهای بزرگی متصور بود.