صدر برازنده شماست؛ بچه های خلیج فارس

پرسپولیس به وضوح سرتر از التعاون بود. آنها دو بار به تیر زدند و می توانستند با اختلاف بیش از یک گل بازی را ببرند. پرسپولیس از بازی قبلی خودش هم بهتر بود. آنجا یک نیمه اول بد داشتیم؛ اینجا تیم در کل بازی هدفمند به توپ ضربه زد.

تصمیم جسورانه یحیی گل محمدی در بازی ندادن به احمد نوراللهی نکته قابل توجه بازی بود. غیر از ضرورت استراحت و تقسیم قوا در این تورنمنت فشرده، خود احمد هم اخیرا تا حدودی دچار افت شده بود. چه اشکالی دارد اگر مربی تعداد نفرات آماده بیشتری در دسترس داشته باشد؟

امشب یکی از نمایش های خوب بشار را دیدیم. رسن عامل تزریق طراوت به پرسپولیس است و حفظ او، اتفاق مهمی برای پرسپولیس بود. بشار به خوبی جریان بازی را تنظیم می کند. پنالتی اش را هم خوب زد؛ همانطور که در داربی حذفی می توانست بزند.

عیسی آل کثیر جنب و جوش خیلی خوبی دارد. یک ضربه استثنایی هم زد که با بدشانسی به تیر دروازه خورد. با این حال پرسپولیس در محوطه جریمه حریف خلأ یک مهاجم بی رحم و فرصت طلب را حس می کند. فرض کنید مهدی طارمی به همین تیم اضافه می شد؛ یا حداقل علی علیپور می ماند. کاش راهی برای ترمیم این ضعف وجود داشته باشد.

امید عالیشاه در نیمه دوم می توانست به پرسپولیس کمک کند. بازی نکردن او عجیب بود. چرا یک بازیکن سرعتی و با تجربه در شرایطی که تیم فرصت ضدحمله دارد باید در آخرین دقیقه به زمین بیاید؟

برد غیرمنتظره شارجه مقابل الدحیل، معادلات این گروه را پیچیده کرد. برخی تحلیل ها این نتیجه را به سود پرسپولیس دانسته اند، اما شاید واقعا اینطور نباشد. حالا هر چهار تیم گروه به شکل عجیبی مدعی صعود شده اند. در نتیجه پرسپولیس در دو بازی بعدی هم باید با همین وسواس و همین سختگیری در میدان حاضر شود.

قبلا هم گفتیم امسال به خاطر شکل خاص برگزاری مسابقات بخت خوبی برای رسیدن به مراحل بالاتر داریم. کاش این فرصت ساده از دست نرود. حاشیه ها را بگذارید کنار. دو هفته دیگر فقط کار و کار و کار. قطر می تواند میانبر افتخار باشد.