ضربان قلب، فروشي نيست!

امروز قرار است پرسپوليس و سايپا در چارچوب مسابقات هفته اول ليگ شانزدهم به مصاف هم بروند. ميزبان اين بازي باشگاه سايپا است و به همين دليل مسابقه مورد نظر در ورزشگاه تختي تهران برگزار خواهد شد. سايپا چند سالي بازي هايش را در كرج برگزار مي كرد، اما بعد از آن تجربه كشدار و ناموفق، اين تيم از ميانه هاي ليگ پانزدهم دوباره به تهران برگشت. سايپا فصل گذشته در ورزشگاه آزادي و در محاصره 80هزار پرسپوليسي از سرخپوشان ميزباني كرد. با اين وجود ظاهرا مديران و مربيان اين تيم اصرار دارند كه بازي امروز حتما در ورزشگاه تختي برگزار شود. البته اين سياست، تنها مي تواند از ميزان «غربت» سايپا كم كند. با انتقال مسابقه به ورزشگاه كوچك تر تختي، چندده هزار نفر از هواداران پرسپوليس ريزش خواهند كرد، اما در اصل موضوع تفاوتي ايجاد نمي شود؛ چه اينكه نارنجي پوشان در هر صورت ناچار خواهند بود نخستين مسابقه فصل شان را زير فشار شديد هواداران تيم رقيب برگزار كنند.

در روزهاي منتهي به اين مسابقه، مديرعامل باشگاه سايپا ابراز اميدواري كرده كارگران اين كارخانه با حضور در ورزشگاه از نارنجي ها حمايت كنند. اين در حالي است كه طي يك هفته گذشته شايعاتي در مورد اعزام سازماندهي شده اين كارگران به استاديوم براي تشويق سايپا در رسانه ها منتشر شده بود! از قرار معلوم بعد از سال ها حيات بدون هوادار، مسوولان سايپا به فكر استفاده از پتانسيل هاي موجود افتاده اند، غافل از اينكه اين ترفندهاي كهنه و كليشه اي هم محكوم به شكست خواهد بود. سال ها پيش مديران باشگاه پيكان ترتيبي دادند كه برخي كارگران علاقه مند ايران خودرو براي تشويق اين تيم به ورزشگاه بروند. گويا براي اين دسته از كارگرها، وسيله اياب و ذهاب در نظر گرفته شد و حتي قرار گذاشتند ساعات حضور در ورزشگاه به عنوان «اضافه كار» در نظر گرفته شود. اوج اجراي اين سياست هم مربوط به تقابل پيكان با سرخابي هاي پايتخت بود. با اين وجود مسوولان هماهنگ كننده اين پروژه به چشم خودشان مي ديدند كه چطور بعد از رسيدن اتوبوس ها به ورزشگاه، خيلي از همين كارگران به سمت جايگاه هواداران پرسپوليس و استقلال سرازير مي شدند و در طول تمام 90دقيقه، از تيم حريف حمايت مي كردند!

فوتبال «اضافه كار» نيست كه در بندي از قرارداد كارگران و كارمندان جا بگيرد. فوتبال يك غزل جانانه عاشقانه است كه اگر وزن عروضي اش كوك باشد، غوغا به پا مي كند. فوتبال شور سرزندگي را با روح زندگي انسان در هم مي آميزد و روي روزمرگي هاي او، رنگ نشاط مي پاشد. ممكن است مسوولان يك كارخانه بتوانند زور بازو و فكر و خلاقيت آدم ها را به استخدام خودشان در بياورند و بابتش فيش حقوقي صادر كنند، اما محال است بتوان چنين معامله اي را در مورد «قلب» و ضربان آن انجام داد. خيلي از كارگرهاي سختكوش همين كارخانه ها كه تا آخرين قطره انرژي شان را صرف كسب نان حلال مي كنند، تنها دلخوشي شان اين است كه يك هفته بگذرد تا دوباره بازي پرسپوليس يا استقلال را ببينند و از عمق وجود سرمست شوند. غيرممكن است كه بشود اين شور جنون آور را به چارت سازماني كارخانه اضافه كرد و برايش معاونت تشكيل داد. هرچه باشد قلب، نافرمان ترين عضو بدن است؛ سلطان سر به هواي سرپيچي! اين امپراتوري به اين راحتي ها تسليم شدني نيست.