طارمی: از پادگان تا تیم ملی سه سال طول کشید / یک روز محبت دایی را جبران می کنم

وقتی به تایید بهترین گلزن جهان رسید تا در پرسپولیس بازی کند، تصور این روزهای روشن برای خودش هم سخت بود.

پسر بوشهری در غربت تهران روزهایش را به شب رساند، فقط برای رسیدن به یک هدف. پیشرفت با شیب تند. این به تنها خواسته اش تبدیل شده بود. چیزی شبیه به سقف آرزوها که از ستاره های نوظهور درباره اش می پرسند.

مهدی طارمی اما در یک فصل، راه صد ساله را پیمود. با تلاش و پشتکاری مثال زدنی. مثل خیلی ها دست به خودکشی نزد و از هدفش دور نشد. فکرش فوتبال بود و تمرکزش روی یک زندگی حرفه ای. سودش را هم دید. خیلی زود در پرسپولیس جا افتاد، به ستاره ای محبوب بدل شد و خط آخر به تیم ملی رسید. مقابل گوام دو گل زد تا همه از ظهور یک مهاجم طراز اول دیگر در تیم ملی دست ها را به هم بکوبیم و جشنی حتی به کوچکی برد مقابل گوام برایش تدارک ببینیم. مهدی به همان اندازه که در زمین سر به زیر است، پشت خط تلفن هم منطقی و با لحنی آرام صحبت می کند. از گذشته تا به امروز، از شش سالگی تا خدمت سربازی و از پادگان نیروی دریایی بوشهر تا گل به گوام. کشف علی دایی در پرسپولیس و کارلوس کی روش در تیم ملی، همین سه سال قبل سرباز بود و در پادگان روزها را به شب می رساند. این جالب ترین نکته مصاحبه با ستاره این روزهای پرسپولیس است.

دوست داری به گذشته برویم و زندگی ورزشی ات را تا به امروز مرور کنیم؟
 بدم نمی آید چون خاطرات خودم هم زنده می شود.

چطور فوتبالیست شدی و گرایش تو به فوتبال چگونه شکل گرفت؟
 من از شش سالگی فوتبال بازی می کردم. پدرم هم در بوشهر فوتبالیست بزرگی بود. از کودکی مرا به تمرین می برد و به همین خاطر گرایش من هم سمت فوتبال رفت. هم من و هم برادرم. از 10، 11 سالگی رده ها را یکی یکی بالا آمدم. از نوجوانان تا جوانان و امید. اول عضو ایران جوان بودم و بعد شاهین بوشهر.

تو را در لیگ برتر و با پیراهن شاهین بوشهر یادمان هست. شاید خیلی ها ندانند که اولین بار برای این تیم در لیگ برتر توپ زدی.
 اولین بار وقتی 16 سالم بود برای ایران جوان مقابل پرسپولیس در جام حذفی بازی کردم. فکر می کنم حدود 20 دقیقه. 17 سالگی به شاهین رفتم. همان زمان که این تیم در لیگ برتر حضور داشت. دو سال بازی کردم و همانطور که گفتید با شاهین به لیگ برتر معرفی شدم. بعد هم سرباز شدم و دو سال خدمت را پشت سر گذاشتم. سپس یک فصل برای ایران جوان بازی کردم و حالا هم یکی دو فصلی است که عضو پرسپولیس هستم.

واقعا وقتی سرباز بودی در هیچ تیمی بازی نمی کردی؟
 نه. دو سال سرباز بودم و کاملا از فوتبال به دور.

قبول داری که این دو سال در پیشرفت تو وقفه انداخت؟ مثلا اگر در یک تیم نظامی بازی می کردی یا کاملا از فوتبال دور نبودی زودتر می توانستی به تیم ملی برسی. اینطور نیست؟
 پیشرفت فوتبالی ام به تاخیر افتاد اما ناراضی نیستم. خوشبختانه تلافی آن دو سال را در این دو سال قبل در آوردم. خدا واقعا لطف کرد تا به این جایگاه برسم.

شگفت انگیز است که حدود سه سال قبل در پادگان بودی و حالا به تیم ملی رسیده ای.
 دقیقا. از پادگان تا تیم ملی در سه سال.

کجا خدمت کردی؟
 خدمتم همان بوشهر بود. نزدیک خانه خودمان. در پادگان نیروی دریایی. نه سخت بود و نه راحت. هر چه بود گذشت.

ناراحت نبودی که جای فوتبال سربازی رفته ای؟
 این اتفاق برای همه فوتبالیست ها پیش می آید. خیلی از بازیکنان نابود می شوند و برخی دیگر هم به سلامت این دو سال را پشت سر می گذارند. من در طول خدمت از لحاظ فکری ناراحت بودم. وقتی می دیدم دوستانم فوتبال بازی می کنند و من نمی توانم واقعا حسرت می خوردم اما هر چه بود تمام شد و خوشحالم که بعد از سه سال به تیم ملی رسیدم و گل هم زدم.

در کودکی بزرگترین آرزویت چه بود؟ در رویاهایت به چه فکر می کردی؟
 آرزویم معروف شدن بود. با خودم می گفتم آیا روزی می رسد که من هم مثل خیلی از ستاره های آن روزهای فوتبال ایران معروف شوم؟

مثلا کدام بازیکنان در ذهنت نقش می بستند؟
 علی دایی و علی کریمی. می گفتم چه می شود من هم مثل آنها بشوم. این آرزویی بود که از بچگی در سرم بود.

روزی آرزو داشتی مانند دایی معروف شوی، آن وقت همین علی دایی سراغت آمد تا پیراهن پرسپولیس را بپوشی. تحقق یک رویا و آرزو. می دانی اینکه به تایید دایی رسیده ای یعنی اتفاق بزرگی در زندگی ات رخ داده است؟
 صددرصد. باید از دایی تشکر کنم که مرا انتخاب کرد و تشکر مهم تر برای اعتمادی که نسبت به من نشان داد. من برای دایی هنوز کاری نکرده ام اما یک روز محبت هایش را جبران می کنم. البته اگر بتوانم و در این حد باشم.

بعد از بازی زیر نظر علی دایی، رویای دیگری برایت تحقق یافت؛ معروف شدن و به شهرت رسیدن. این شهرت تا به حال برایت مشکلی به وجود نیاورده؟
 وقتی معروف می شوی باید یک چیزهایی را کنار بگذاری و کارهایت را کنترل کنی. باید ارتباطت با مردم بیشتر باشد چون مردم هستند که تشخیص می دهند کدام بازیکن می تواند الگو باشد و کدام نه. اگر مردمی باشی در دل آنها جا می گیری و در غیر این صورت نه. شهرت خوب است اما یک جاهایی هم مشکلاتی درست می کند.

مثلا کجاها؟
 معروف که باشی هر جایی نمی توانی بروی. بخصوص جاهای شلوغ. دور اینجور جاها را باید خط بکشی چون مردم علاقه مندند تا کنارت باشند و مثلا عکس یادگاری بگیرند. اگر محبوب هم باشی که دیگر بدتر. باید خانه بمانی و تکان نخوری تا مشکلی برایت پیش نیاید.

نمونه هم می گویی. مثلا کجا می خواستی بروی که نتوانستی؟
 من در تهران، 24 ساعت خانه هستم. هر جا هم که رفتم مردم به من لطف داشتند و علاقه خود را نشان دادند. افتخار می کنم و خوشحال می شوم که از کوچک و بزرگ سمت من می آیند تا عکس یادگاری بگیرند. البته این شهرت مشکلاتی هم به وجود می آورد که باید تحملش کرد.

تو تابستان فوق العاده ای را سپری کردی. در 5 بازی ملی و باشگاهی 6 گل زدی و نشان دادی یکی از بازیکنان آینده دار فوتبال ایران هستی. از این سیر صعودی بگو و البته بازی مقابل گوام که دو گل هم به ثمر رساندی.
 گفتم که زندگی حرفه ای از دلایلی است که خدا را شکر باعث شده در این دو سال پیشرفت کنم. استارت من از لیگ یک و بازی در ایران جوان خورد و تا به امروز هم ادامه پیدا کرده. اول به پرسپولیس رسیدم و بعد تیم ملی و حالا هم موفق شده ام افتخاری جدید کسب کنم و برای تیم ملی گل بزنم. خوشحالم که در این بازی نه یک گل که دو گل زدم و امیدوارم در بازی های آینده هم بتوانم این روند را ادامه بدهم.

تو و سردار مقابل گوام هماهنگی فوق العاده ای از خود نشان دادید. چطور در این مدت اندک به این هماهنگی رسیدید؟
 خب یک هفته ای بود که کنار هم تمرین می کردیم. ضمن اینکه من از قبل و وقتی بازی های تیم ملی را نگاه می کردم حرکات سردار را زیر نظر می گرفتم و آنالیزش می کردم. یکی از دلایل این هماهنگی همین است و بعد اینکه ما سومین اردوی کنار هم را سپری می کنیم و کم کم با خصوصیات هم آشنا شده ایم.

شما را با زوج دایی- خداداد مقایسه کرده اند. شنیده ای؟
 این دو برای خودشان یک پا اسطوره بودند و در زمان فوتبال شان بهترین مهاجمان آسیا محسوب می شدند. ما فعلا در حد آنها نیستیم اما امیدوارم روزی برسد که هم من و هم سردار بتوانیم بهترین روزهای فوتبال مان را در تیم ملی رقم بزنیم.

مصاحبه را با سوالی از پرسپولیس تمام کنیم. از مشکلات مالی تیمتان خبر داری؟
 مشکلات که همیشه است و من هم تا حدودی از آنها باخبرم. خود من از پارسال 50، 40 میلیون طلب دارم. آن هم از قرارداد صد و خرده ای میلیون. این فصل هم یک هزار تومانی به من نداده اند. این مشکلات تکراری است اما گفته اند که امروز و فردا پولی به حساب بازیکنان واریز می کنند. این مشکلات کار بازیکنانی همچون مرا سخت می کند. بخصوص که قرارداد فصل قبلم هم کم بود و چیزی برایم نماند.