عابدزاده: بیست سال زود به دنیا آمدم

اگر بیست سال دیرتر متولد می شدم الان با قرارداد چند میلیاردی بازی می کردم و باشگاه ها برای جذبم سر و دست می شکستند. من اگر بیست سال دیرتر به دنیا می آمدم الان در حال آماده شدن برای بازی در جام جهانی روسیه بودم. هر چند پسرم امیر به خوبی دارد راهم را ادامه می دهد و شک ندارم در آینده ای نزدیک به مرد شماره یک دروازه تیم ملی تبدیل خواهد شد.

روزنامه آفتاب یزد نوشت: «لابد گلوله ای به مغزش شلیک شده بود. لابد زخم های جامانده از گذشته در پیکرش سر باز کرده بود. صبح آن روز ولرم وقتی در خواب موریانه هایی را دید که بر اندامش قدم می زنند، دنیا تیره و تار شد و به مرده ای بی برکت در بستر تنهایی بدل شد. ساعتی بعد او روی تخت بیمارستان کسری با مرگ نحس پنجه درافکنده بود و با دستان حریری اش میوه های زمستانی را می چید.

سنگربانی که در سال های بازیگری با سلاح خونسردی همه حریفان را خلع سلاح می کرد این بار از درد به خود می پیچید و رنج در رگانش ماسیده بود. مردی که قرار بود سایه ای باشد خنک در تابستان و چتری فراخ در زمستان تا پشت دیوار مرگ رفت و برگشت تا یادش برود کاغذ رنگی چطور بوی بهار را به مشام درختان خاموش می رساند.

او دردهایش را در بیمارستان جا گذاشت و به دنیا برگشت تا آیه های عاشقانه شیفتگانش مستجاب شود تا دوباره تیتر یک شود و ویترین ها را افسون کند.

شاید زندگی پر فراز و نشیب ستاره ای چون احمدرضا نیاز به پژوهش روان شناختی عمیق داشته باشد. شاید بهتر باشد او را از میان شمشادها بیرون بیاوریم و پرنده ناگزیر قلبش را روی میز تشریح قرار دهیم. آن چه مبرهن است این که در تمام این سال های بی لبخند سرش پر از تفنگ های سرپر شده است. کاش می شد در حومه خاطره از او پرسید چه اتفاقی افتاد که در ازدحام چشم ها از خود بی خود شد و بر جنازه رویاهایش نماز خواند؟ کاش می شد در میان حرف های نگفته به این برداشت رسید که روح عصیانگر مردی که پس از آویختن کفش ها جز نامهربانی چیزی ندید سر از کدام جزیره ناشناخته درآورد که آن گونه از دریچه زندگی گریخت.

جنگاوری که سال ها با پروازها و شیرجه ها یش دروازه ایران را بیمه کرد در این سال های پوچ و هیچ، در انزوایی نفرین شده گم شد و آن قدر از یادها رفت که ترجیح داد در فست فود کوچکش با کودکان قد و نیم قد که قصه اش را شنیده بودند روزگار بگذراند. او سهمش را از این فوتبال می خواست اما غفلت مدیرانی که تنها به حفظ صندلی های خود فکر می کردند باعث شد عقاب آرامش جوانی را با جنون میانسالی تاخت بزند. صد البته اتفاق نامیمون این فوتبال طاعون زده گاهی بی هیچ منطق به پایمردی با صد و نود و پنج سانتی متر قد نوشته شد و او در برابر تیغ طعنه ها و انتقادات کم آورد.

ستاره ها مختص به خود نیستند و دردهای بی درمانشان در جامعه ای که به آنها دل بسته رسوب می کند. احمدرضا در قامت یک ستاره بی افول حتی اگر سکوت ضخیم این سال های خود را با حمله به مخمل سبز و له کردن دوربین جام مثلا جم شکسته باشد باز هم باید پاسخ دهد چه در اتاق انتظار بر او گذشته است. این می تواند درک توده را از ستاره های خاکی بیشتر کند وگرنه زیر آسمان کوتاه، ستاره خاموشی و مرگ را زندگی خواهد کرد و در همان فست فود کوچک به فنجانی قهوه قناعت خواهد کرد.

در ادامه گزیده گفت وگوی آفتاب یزد با احمدرضا عابدزاده را می خوانیم:

- هیچ کس از آینده اش خبر ندارد. من سال ها در اوج بازی کردم و توی هر دروازه ای که ایستادم قفل محکمی به آن زدم. خب دوران قهرمانی هر بازیکنی یک روز تمام می شود. قهرمانان دو بار می میرند. من وقتی فوتبال را کنار گذاشتم این موضوع را با تمام وجود حس کردم. حالا هم در ۵۱ سالگی خدا آن قدر عزت داده که مردم در کوچه و خیابان نامم را صدا برنند. همین که کنار مردمم برایم یک دنیا ارزش دارد. من همیشه دنبال این بودم که طرف مردم باشم و حرف دل مردم را بزنم؛ چرا که متعلق به آنها هستم و کاری با بالایی ها ندارم. همه ایران می دانند که احمدرضا اهل لابی و این جور چیزها نیست. من در عمرم به کسی التماس نکردم. من احمدرضا عابدزاده ام. کسی که روی پای خودش ایستاد و از تام اصفهان تا بلندترین قله ها رفت. همیشه نان لیاقتم را خوردم و هیچ کس را نردبان نکردم.

- در فوتبالی که دروغ و تزویر حرف اول و آخر را می زند معلوم است من نمی توانم مربیگری کنم. اینجا به رزومه نگاه نمی کنند و رابطه تعیین کننده است. اگر بلد باشی پل بزنی کرورکرور از این فوتبال عایدت خواهد شد اما اگر بی شیله پیله باشی و دنبال ساخت و پاخت نروی کلاهت پس معرکه است و کسی برایت پیغام نمی فرستد. متاسفم بگویم در این فوتبال ما رزومه و پیشینه مهم نیست. حتما باید با یکی ببندی تا روی نیمکت بنشینی. باید لابی باز باشی که من نیستم و دوست هم ندارم وارد این جور بازی ها شوم. مادامی که ضابطه جای رابطه را بگیرد و هر کس روی صندلی خودش بنشیند احتمالا من هم شرایط بهتری پیدا خواهم کرد و یک گوشه کار را می گیرم.

- در این مملکت چه چیزی سر جایش هست؟ فوتبال هم متاثر از پدیده های دیگر است. من هم اگر برای بعضی ها پپسی باز می کردم الان شرایط بهتری داشتم. حقیقت این است که احمدرضا برای رسیدن به هدفش محال است مثل بعضی ها کفش این و آن را واکس بزند. مطمئن باشید تاریخ بهترین قاضی است و هر چه زمان جلوتر می رود، معادلات بیشتری در ذهن مردم حل خواهد شد. من همیشه خدا را شکر کردم و از این که مردم دوستم دارند لذت می برم. دو زار کمتر و بیشتر خوشبختی نمی آورد. خوشبختی توی دل آدم ها ست.

- در فوتبال آمریکا آموزش از پایه یک اصل تلقی می شود و بازیکنان یلخی تربیت نمی شوند. بچه باید در آکادمی پرورش پیدا کند و لیاقتش را نشان دهد تا راه هموار پیش رویش قرار بگیرد. خب برای من در آنجا احترام قائلند و بچه ها یشان را می آورند تا راه و رسم دروازه بانی را یادشان بدهم. این وسط اگر استعداد قابل توجهی باشد، کشف می شود و مدارج پیشرفت را طی می کند. درست بر عکس فوتبال ما که با بازیکن سازی غریبه است و مدارس فوتبالش فقط برای خالی نبودن عریضه برپا می شوند. من آنجا استعداد های خوبی را کشف کردم و توانستم به آنچه در ذهن داشتم دست یابم.

- من عاشق ایرانم و جانم را برای کشورم می دهم. اگر شرایط فراهم باشد با جان و دل کار خواهم کرد و همه تجربیاتم را عرضه می کنم. فوتبال ایران اقیانوس استعداد است و اگر دوراندیشی کنند و در لحظه نمانند قطعا آینده خود را تضمین خواهند کرد.

با هم تیمی ها ارتباطات برقرار است و ازحال همدیگر باخبریم. در همین نشست رئیس فیفا با اهالی فوتبال همه رفقایم را دیدم و با مرور خاطرات کلی لذت بردیم. مخصوصا خداداد که کنارم نشسته بود و با شوخی ها یش حسابی حالم را عوض کرد. ما مفهوم رفاقت را بلدیم و محال است همدیگر را دریبل کنیم.

- اگر بیست سال دیرتر متولد می شدم الان با قرارداد چند میلیاردی بازی می کردم و باشگاه ها برای جذبم سر و دست می شکستند. من اگر بیست سال دیرتر به دنیا می آمدم الان در حال آماده شدن برای بازی در جام جهانی روسیه بودم. هر چند پسرم امیر به خوبی دارد راهم را ادامه می دهد و شک ندارم در آینده ای نزدیک به مرد شماره یک دروازه تیم ملی تبدیل خواهد شد.

- اگر زمان را ازدست بدهند و بدون تدارکات مناسب راهی جام جهانی شوند قطعا اتفاقی نخواهد افتاد. امروز فوتبال حساب و کتاب خودش را دارد و این که تیمی از راه نرسیده کلک رقیبان را بکند، دور از ذهن است. به هر حال باید فدراسیون تمهیداتی بیندیشد که تیم ملی با آمادگی کامل روبه روی حریفانش قرار گیرد.

- چه زمانی که در استقلال بازی کردم و چه وقتی به پرسپولیس رفتم هرگز در دربی ها بازنده نبودم. آن موقع با یک شکست دنیا روی سرمان آوار می شد و نمی دانستیم جواب هوادار را توی خیابان چطور بدهیم. الان اگر تیم ببازد خم به ابروی بازیکن نمی آید.

- من نقطه عطف زیاد داشتم. مثلا در بازی های آسیایی در چین بهترین بودم و با مهار دو پنالتی در فینال نقش مهمی در قهرمانی ایران ایفا کردم. بازی حساس با استرالیا هم که یادتان هست. من آن روز علاوه بر دروازه بانی بچه ها را به حمله ترغیب می کردم و در برابر فشار استرالیا کم نیاوردم. لحظه به لحظه آن روز در ذهنم هست.خوشحالم که ورزشکار موثری برای این مملکت بودم و همیشه با تمام وجود جنگیدم.

- اولا شادمانم که پرسپولیس به حقش در لیگ رسید. تیم برانکو انصافا خوب بازی می کند و برنامه دارد. برانکو هم فوتبال ایران را مثل کف دستش می شناسد و می داند چطور پرسپولیس را هدایت کند. از نظر فنی پرسپولیس امسال بازی های باکیفیتی را ارائه داد و به همین خاطر زودتر از موعد قهرمانی اش مسجل شد. این که پرسپولیس برای دومین سال متوالی قهرمان می شود واقعا خوشحال کننده است. هواداری که در سرما و گرما به استادیوم می آید و تیمش را تنها نمی گذارد همین را می خواهد. امیدوارم پرسپولیس و استقلال در آسیا هم موفق شوند.

- برانکو از مربیان موفق فوتبال ایران است و چه زمانی که سرمربی تیم ملی بود و چه حالا نشان داده که باری به هر جهت عمل نمی کند و با تکیه بر برنامه ریزی پیش می رود. به هر حال همان طور که یک مربی می تواند تیمش را سربلند کند، یک مربی هم با تصمیمات اشتباه همه چیز را خراب می کند. اینجاست که به نقش مهم مربی در نتیجه گیری بیشتر پی برده می شود.

- فوتبال ایران در حاشیه غرق شده،چون کمتر کسی دنبال حقیقت است و همه می خواهند از آب گل آلود ماهی بگیرند. متاسفانه برخی روزنامه ها و کانال های تلگرامی و سایت ها هم به دروغ و بی اخلاقی دامن می زنند. من معتقدم کار آموزش در فوتبال ایران می لنگد و کسی دنبال این نیست که فضا را متحول کند. بالاخره نان برخی در حاشیه سازی و شلوغ کاری و برهم زدن جو فوتبال است.

- هر کاری کردم وظیفه بود. مردم به ما اعتماد دارند و ما از این اعتماد برای حل گرفتاری ها استفاده می کنیم.خوشحالم که سهمی در کار خیر داشتم و به اندازه توانم به یاری مردم زلزله زده شتافتم. قهرمانی مختص میدان فوتبال نیست و ستاره واقعی کسی است که به درد جامعه اش بخورد و دست ضعیفان را بگیرد.

- زمان ما مثل الان تکنولوژی و امکانات از در و دیوار نمی بارید. ما خانه و زندگی مان را در آبادان به خاطر جنگ از دست دادیم و به اصفهان رفتیم. من برای آن که پیشرفت کنم خون دل خوردم و زحمت کشیدم. نه رابطه ای داشتم و نه سوگلی بودم. از تام تا ژاندارمری و از آنجا تا استقلال و پرسپولیس مسیر پرپیچ و خمی بود اما خسته و دلزده نشدم. الان بازیکن غوره نشده مویز می شود و از فرش به عرش می رسد و به لطف پول و پارتی نامش را سر زبان ها می اندازد.

- دلم برای کودکی ام تنگ شده. عید که می شد لباس های نو می پوشیدیم و از بزرگ ترها عیدی می گرفتیم و طعم واقعی بهار و نوروز را می چشیدیم. عید هم عیدهای قدیم. امکانات نبود اما دل ها بیشتر برای هم می تپید.