عابدزاده: در تیم ملی عقاب آسیا شدم/ در نوروز کتک مفصلی از پدرم خوردم

احمدرضا عابدزاده دروازه بان فوتبال کشورمان در آستانه سال نو شمسی مصاحبه جالبی را انجام داد.

شاید در تمام سال های فوتبالی ایران دروازه بانان بزرگی وجود داشتند اما شخصیتی مثل احمدرضا عابدزاده بدون شک در فوتبال ما استثناست. با او خاطرات زیادی در ذهن فوتبالدوستان و حتی کسانی که علاقه ای به فوتبال ندارند نقش بسته است. او اما این روزها فارغ از دنیای پرهیاهو و پرحاشیه فوتبال کشورمان در شمال کشور مشغول رستوران داری خود است و به تمرینات ورزشی و اختصاصی خود می پردازد.

در روزهای پایانی سال 1395 فرصتی فراهم شد تا دروازه بان بدون تکرار فوتبال کشورمان ساعاتی را میهمانمان باشد تا با او از هر موضوعی به گفت وگو بپردازیم و عابدزاده هم مثل همیشه با خنده های مثال زدنی خود پاسخگوی این سؤالات شد.

بخش هایی از صحبت های عابدزاده را می خوانید:
* پسرم در ایران چوب اسم من را می خورد
* با این نوع مدیریتی که وجود دارد من در فوتبال نباشم راحت ترم
* توپ، زمین، محیط ورزشی و مدیریت ورزشی ما مناسب نیست
* داور فوتبال در هر بازی 3 میلیون بگیرد دیگر اشتباه نمی کند
* به دلیل مشکلات متعدد در فوتبال ما آن را تعطیل کنیم بهتر است
* اگر روزی ورزش نکنم، شب خوابم نمی برد
* تا دلتان بخواهد از شایعاتی که برایم ساختند، ضربه خوردم
* کسی که بوی سیگار می دهد جرات نمی کند به من نزدیک شود
* فوتبالیستی که سراغ دود برود خانواده درستی نداشته است
* تا پدر مرحومم اجازه نمی داد ما جرات نمی کردیم سر سفره بنشینیم
* خوب نیست کسی برای انجام کار خیر با خود 4 دوربین همراه داشته باشد
* بازیکنی که آرایش می کند چنین رفتارهای عجیبی هم با مربی اش انجام می دهد
* جنبه نداشتن بازیکنان ما به مدیریت باشگاه ها برمی گردد
* تا حدودی شخصیت مرحوم پورحیدری شبیه به شخصیت مرحوم دهداری بود
* فلان مسئول استقلال 3 هزار دروغ به من گفت
* من در تیم ملی عقاب آسیا شدم نه استقلال
* با لباس تیم ملی که به تن داشتم شیشه خانه را تمیز کردم ولی مردم به من می خندیدند
* من با صورت خونی فوتبال بازی کردم اما بازیکن یک میلیاردی با یک تکل مصدوم می شود
* برای کمک به همسرم در خانه ظرف می شورم
* نمی دانستم سال 96 سال خروس است
* روزی که نوه دار شوم بیشتر احساس جوانی می کنم

در زیر مشروح گفت وگوی ویژه و عیدانه با احمدرضا عابدزاده را می خوانیم.

آقای عابدزاده! از امیر چه خبر و این روزها چه می کند؟
پسرم خوب است و این روزها در پرتغال مشغول تمرین است و خوشبختانه بازی هم می کند. آنجا شرایط خوب و عالی دارد. او در تیم دوم 11 بازی انجام داده بود و به خاطر عملکرد خوبش توسط مربی به تیم اصلی برده شد اما کمی بدشانسی آورد چون پایش دچار کشیدگی شده است. آنجا مثل ایران نیست که بازیکنی که مصدوم می شود را خیلی زود بازی می دهند بلکه به بازیکن مصدوم اجازه می دهند تا کامل خوب شود. امیر قرارداد 4 ساله با این تیم دارد و آنها بازیکن را برای یک روز نمی خواهند.

دوست نداشتید در ایران پسرتان فوتبال بازی کند و دیده شود؟
در ایران نمی گذارند امیر موفق باشد چرا که اینجا مسائلی پیش آمده که اجازه نمی دهد افراد اسم و رسم دار کار کنند. شاید اینجا چوب اسم من را بخورد اما در پرتغال این اتفاق رخ نمی دهد. آنجا هر کسی بر اساس توانایی هایش موفق می شود. او در آن 11 بازی که انجام داده بود عملکرد خیلی خوبی داشت و در حالی که این تیم در رده 15 قرار داشت با عملکرد خوب امیر رتبه این تیم به رده ششم رسید. در یک بازی تیم امیر باید 6 بر 2 بازنده می شد اما به خاطر عملکرد خوب او آنها 2 بر صفر برنده شدند. او در آن بازی ستاره بود و بعد از بازی او را به هوا پرتاب می کردند. او در این بازی یک پنالتی را در دو مرحله گرفت. این موارد را در صفحات شخصی خودم منتشر کرده ام تا مردم آن را ببینند.

در روزهای پایانی سال 95 هستیم. خودتان بگویید سال 95 برای شما چطور گذشت؟
در سال 95 برای من هم اتفاقات خوب افتاد و هم اتفاقات بد. اتفاق خوب این بود که رستورانی به راه انداختم و ارتباط مستقیمی با مردم برقرار کردم که این مسئله واقعا برایم خوشایند است. آنها را از نزدیک می بینم و خیلی از مردم زود متوجه این مسئله شدند و استقبال خوبی از این کار کردند. موضوع بد هم برای من بحث بدهی های مالیاتی است که در رابطه بادوران ورزشی به جا مانده است. فضای ورزشی در سال 95 برای من خوب نبود و هر روز پیغام هایی برای دادن مالیات به من داده می شد. مالیات ها را باشگاه از حساب من و امیر کم کرده بود اما آنها را ندادند و دوباره مجبور شدم مالیات بدهم. به خاطر همین مسائل تصمیم گرفتم با این مدیریت ها در فوتبال نباشم چون راحت ترم.

حیف نیست نام بزرگی مثل احمدرضا عابدزاده در فوتبال ایران مشغول کار نباشد؟
چه بگویم؟ من در آمریکا با بچه هایی در سنین پایین تمرین می کنم. هم خودم یاد می گیرم هم خودم سعی می کنم به آنها چیزی یاد بدهم. این مسائل در فوتبال تاثیرگذار است اما در ایران اینطور نیست. شما نه امکانات خوبی دارید و نه هوای مناسبی. توپ، زمین، محیط ورزشی و مدیریت ورزشی ما خوب نیست و فقط حرف، حرف و حرف می شنوید. من هم حوصله این مسائل را ندارم و سرم را به کاسبی خودم گرم می کنم. مطمئنا در این شرایط بهتر می توانم برای زندگی ام تصمیم بگیرم.

امسال اتفاق ویژه ای رخ داد و همه دیدند که شما و علی دایی چه رابطه و برخورد گرمی با هم دارید و حتی اخیرا جشن تولدی برای دایی ترتیب دادید.
من نه فقط با علی دایی بلکه با هیچ بازیکنی مشکل ندارم. فرشاد پیوس، ناصر محمدخانی و حتی به پیشکسوتان دیگر پرسپولیس و استقلال همواره احترام می گذارم و در مغازه ام میزبان آنها هم بوده ام. تا به حال هیچ حرف بدی از من علیه کسی در رسانه ها ندیدید. هرگز چنین کاری نکرده و نخواهم کرد. فوتبال روزی تمام می شود و همین دوستی هاست که می ماند.اگر در خیابان از بازیکنان قدیمی کسی را ببینم مطمئن باشید او را صدا می زنم و حتما او را می بوسم. فوتبال تمام می شود و این عمر است که می ماند. خود من اشتباهی کردم و آن این است که فوتبال روزی تمام می شود اما وقتی فردی درس می خواند تا آخر عمر و تا زمان مرگ این موضوع در کنار او قرار دارد.

چرا باید با علی دایی مشکل داشته باشم؟ محمد رجبی (مدیربرنامه های احمدرضا عابدزاده) به من گفت پیش دایی برویم و من هم از این موضوع استقبال کردم. ما که با هم دعوا نداریم. حتی چند روز پیش به افشین پیروانی زنگ زدم و گفتم به خانه ما بیاید. کریم باقری هم همینطور. همه ما هم دور هم که جمع می شویم می خندیم و این مسائل بد نیست. مطمئنا اگر کاری بتوانیم برای هم انجام دهیم حتما انجام خواهیم داد. عمر یک روز تمام می شود و همین خوبی هاست که می ماند. مطمئنا بزرگان فوتبال که با هم خوب باشند این مسائل روی تماشاگران هم تاثیر می گذارد. در این شرایط هواداران دیگر فحاشی نمی کنند چون مردم دیگر از این داستان ها خسته شده اند. ما فوتبال را کنار گذاشتیم و دیگر مردم تنش ها را از ما نمی پذیرند. روزی که با کیک به تمرین نفت رفتیم خود بازیکنان این تیم هم شارژ بودند و همه چیز خوب بود.

البته گاهی مردم فحاشی هایی هم نسبت به همین اسطوره های فوتبال انجام می دهند.
من در صفحه اینستاگرام خودم می بینم گاهی مردم متاسفانه به بزرگان فوتبال فحاشی می کنند که واقعا این فحاشی ها باعث خجالت خودم می شود. با خودم می گویم چرا مردم باید فحاشی کنند و مجبور می شوم این نظرها و کامنت ها را پاک کنم. مردم فکر کنند که این افراد هم جزو خانواده های خودشان هستند و نباید به آنها فحاشی کنند. مردم خودشان را جای همین افراد بگذارند و حس کنند یک نفر به خودشان چنین فحش هایی می دهد. آیا این کار خوب است؟ آیا عصبانی نمی شوید؟ علی کامنت هایش را می خواند و هم همینطور و واقعا این مسائل زشت است. با فحش دادن که چیزی درست نمی شود. چرا باید فضا به گونه ای باشد که پدری فقط فرزند خردسالش را به استادیوم می آورد باید گوش پسرش را بگیرد تا فحش های درون استادیوم را نشنود؟

پس از چند سال بالاخره امسال به صورت رسمی وارد مقوله تبلیغات و تجارت در این زمینه شدید. در این خصوص هم توضیح می دهید؟
حضور من در تبلیغات برای الان نیست چرا که سال های قبل هم کارهایی در این زمینه انجام داده بودم. به هر حال من مدیر برنامه دارم و خودم را درگیر این مسائل نمی کنم. هر پیشنهادی که باشد از طریق مدیر برنامه هایم این مسائل انجام می شود. خوب و بد حضور من در تبلیغات بر گردن مدیر برنامه هایم است و او باید در این زمینه پاسخ بگوید! (در این لحظه مدیر برنامه های عابدزاده با خنده عنوان کرد اگر حضور او در تبلیغات خوب نبود الان من سالم کنار شما ننشسته بودم!)

مدت هاست که بحث طلب شما از باشگاه پرسپولیس و مالیات تان در رسانه ها منعکس می شود. این موضوع در نهایت به کجا رسید؟
امیر پسرم قراردادی در حدود 130 میلیون با باشگاه پرسپولیس داشت و حتی مالیات او را خود من دادم. 18 میلیون و 177 هزار و 700 تومان مالیات امیر بود که من پرداخت کردم. اداره مالیات حالا نامه داده که ما را جریمه می کند و این برای من سؤال است که چرا روی چه حسابی باید جریمه شویم؟ حالا شما حساب کنید باشگاه پرسپولیس قرارداد 130 میلیون تومانی امیر را 30 میلیون کرد و 7 میلیون آن را من به عنوان مالیات دادم اما الان این مسائل رخ داده است. حالا آقایان که خودشان را در متن کار می بینند باید در این زمینه پاسخگو باشند چون بار دیگر به باشگاه می روم و مدارک را ارائه می کنم. خود من با راه آهن قرارداد 250 میلیون تومانی داشتم و به من فقط 100 میلیون پول دادند اما ااره مالیات از من مالیات کل 250 میلیون تومان را طلب کرد. من 250 میلیون را نگرفتم اما باید مالیات آن را می پرداختم. این چه قانونی است که باید آن را انجام دهیم چون تمام پول را نگرفتیم اما باید مالیات کل آن را بپردازیم؟ اگر شرایط اینطور باشد هیچ بازیکنی نمی توان مالیاتش را به صورت کامل پرداخت کند.

در روزهایی که تیم هایی مثل استقلال و پرسپولیس قصد داشتند برای بازی های آسیایی به خارج از کشور بروند خیلی از بازیکنان آنها مشکلات ممنوع الخروجی داشتند و حتی مسعود سلطانی فر وزیر ورزش و جوانان در این زمینه جلساتی برگزار و راهکارهایی ارائه کرد. شاید بهتر باشد در این زمینه افراد بزرگ فوتبال نظیر شما، علی دایی و بازیکنان محبوب نسل شما عزم راسخی برای حل این مشکل داشته باشند.
خب ما این حرف ها را به چه کسی باید بزنیم؟

وزیر ورزش!
وزیر ورزش مگر چیزی می داند؟ شما به من بگویید مگر وزیر ورزش این قوانین را می داند و آیا می تواند دستی در این قوانین ببرد؟

شاید اگر بزرگان فوتبال نظیر شما و سایرین در این زمینه قدمی بردارند وزیر ورزش هم متوجه وخامت این موضوع بشود و اقدامات خوبی صورت بگیرد.
الان شما چند بازی از لیگ قهرمانان آسیا دیده اید. یک داور را مثال بزنید که در این بازی ها اشتباهی کرده باشد. یک بار برخورد بدی از سوی بازیکنان اگر دیده اید به من نشان دهید. به نظر شما مقصر کیست که این اتفاقات در ایران رخ می دهد؟ فدراسیون فوتبال باید این مسائل را بداند. شما صحبت از وزارت ورزش می کنید. مگر همین وزارتخانه الان بالای سر ورزش نیست؟ چرا در فوتبال ما در لیگ های پایین تر می بینیم دنبال داور می دوند تا او را کتک بزنند؟ این به این خاطر است که برخورد جدی با خطا کار انجام نمی شود. داور فوتبال ما که 300 هزار تومان بابت هر بازی حقوق می گیرد اگر به جای این مبلغ ناچیز برای هر بازی 3 میلیون بگیرد اشتباهی صورت نمی دهد چون می داند اگر اشتباه کند از قضاوت محروم می شود و دیگر پولی به دست نمی آورد. این مسائل باعث می شود تا داوران ما بهترین قضاوت ها را انجام دهند. شما فکر می کنید الان در فوتبال ما چند باشگاه وجود دارند که مشکلات مالی ندارند؟

شاید بتوان گفت پرسپولیس، استقلال و یکی دو تیم دیگر به دلیل داشتن اسپانسر مشکل مالی ندارند.
30 میلیارد تومان به نظر شما پولی است؟

به قول شما 30 میلیارد پولی نیست اما تیم های زیادی داریم مثل استقلال خوزستان، سیاه جامگان، پدیده، نفت تهران، صبای قم و ... که مشکلات مالی دارند.
پرسپولیس و استقلال، سپاهان و فولاد خوزستان شاید تیم هایی باشند که مشکلات مالی ندارند. الان شما باشگاهی را بگویید که مشکل نداشته باشد؟ ذوب آهن پولش کجاست؟ به نظر من به خاطر این مشکلات مالی فوتبال را ببندند تا خیال همه راحت شود. چند روز پیش فوتبال سالنی 2 تیم مطرح را می دیدم که تماشاگران انواع و اقسام فحاشی ها را کنار زمین انجام می دادند و صندلی داخل زمین می انداختند. متاسفانه می دیدم به بازیکن فحش های آنچنانی می دادند. دار و ندار هر کسی در زندگی اش مادرش است اما متاسفانه فحاشی های زیادی را شاهد هستیم. در این شرایط که بازیکنی فحاشی های تندی علیه اش می شود چطور می تواند عکس العملی از خود نشان ندهد؟

در زمانی که شما فوتبال بازی می کردید خیلی کمتر شاهد فحاشی های امروزی بودید. فکر می کنید دلیل این مسئله چه بوده است؟
آن زمان فحاشی بود اما نه اینقدر که این روزها در هر استادیومی انجام می شود. اگر من مسئول بودم در کنار ورزشگاه آزادی یک استادیوم 20 هزار نفری می ساختم نه اینکه لیدر بیاورم و کار را دست آنها بسپارم. بلیت را 50 هزار تومان می فروختم تا هر کسی نتواند به استادیوم بیاید. در این شرایط دیگر کسی نمی تواند خودش را پسر فلان مسئول یا پسرخاله فدراسیون فوتبال عنوان کند و کارهایش را پیش ببرد. با این کارها قطعا وضعیت استادیوم ها درست می شود. الان اما متاسفانه شاهد هستیم که تماشاگر به استادیوم می آید آن هم در حالی که ترقه یا چاقو همراه خود دارد. خب در این شرایط تماشاگر به ورزشگاه نیاید، بهتر است. در انگلیس وقتی شما به ورزشگاه می روید شاید 10 هزار نفر به استادیوم بیاید اما بلیت ها گران است اما هر کسی نمی تواند به ورزشگاه بیاید و فحاشی کند. در این شرایط باشگاه ها بلیت یک سال اخیرشان را می فروشند و از آن سود می برند و هوادار هم می داند در کدام بازی ها می تواند به ورزشگاه برود. در جایگاه ویژه قیمت بلیت حدود 2 هزار و 500 پوند است و هر کسی نمی تواند به آنجا برود. با این شرایط کلاس کاری ورزشگاه هم حفظ می شود. در استادیوم های ایران البته طرف لباس موجه هم می پوشد اما به استادیوم رفته و فحش می دهد. خب در این شرایط این هوادار به ورزشگاه نرود بهتر است.

فیلم هایی در صفحات شخصی شما منتشر می شود که نشاندهنده تمرینات سنگین و پرفشار شماست. هنوز از تمرین کردن خسته نشده اید؟ رمز این خسته نشدن چیست؟
عشق! من عاشق ورزش کردن هستم و از آن لذت می برم. آیا شما که در خبرگزاری فارس کار می کنید از کارتان لذت نمی برید؟ هر کسی در زندگی اش عشقی دارد. من نمی توانم ورزش نکنم چون اگر روزی ورزش نکنم آن شب خوابم نمی برد. انرژی من زیاد است و باید آن را خالی کنم و به همین دلیل ورزش کردن برای من لذت بخش است. همیشه غذایم را کنترل می کنم و خوابم سر موقع است. همیشه به خانواده ام هم رسیدگی می کنم و تمام وقتم برای خانواده ام است. هر شب در ساعت 9 و 30 دقیقه می خوابم و 6 هر روز صبح بیدار می شوم. حتی زمانی که در آمریکا هم هستم ساعت 9 شب می خوابم. روزی 5 ساعت در باشگاه تمرین می کنم.همه زندگی من وقف ورزش است.

کمی از ورزش فاصله بگیریم. شما متولد آبادان هستید. آیا از وضعیت این شهر مطلعید؟
بله از شهرم اطلاع دارم و خوشبختانه بازرگانی و تجارت خوبی در این شهر انجام می شود. آبادان منطقه آزاد تجاری شده و خوشبختانه روز به روز بهتر می شود. با دوستانم در آبادان ارتباط دارم و به صورت تلفنی با آنها در تماس هستم.

به تیم نفت آبادان علاقمندی؟
بله چرا دوست نداشته باشم؟ آبادان شهر من است و چه کسی است که نفت آبادان را دوست نداشته باشد؟

چند سال در آبادان زندگی کردی؟
تا 14 سالگی در آبادان به همراه خانواده ام زندگی می کردم. محله ما نزدیکی پلی بود که به سمت خرمشهر راه داشت. آنجا 2 قطعه زمین داشتیم که یکی را ساخته بودیم و دیگری در حال ساخت بود که جنگ شده بود و پدرم آنجا را فروخت. من الان 4 رگه هستم! آبادان، اصفهان، تهران و شمال!

چند روز دیگر سالگرد روزی است که در اواخر سال 80 دچار ضایعه مغزی شدید و در بستر بیماری افتادید اما در این بین مردم نشان دادند که فارغ از رنگ ها چقدر به شما علاقمند هستند و حضور پرشمار آنها مقابل بیمارستانی که شما آنجا بستری بودید این مسئله را به خوبی نشان داد.
به هر حال همه چیز دست خداست و شاید به دلیل دعای مردم بود که من دوباره به زندگی برگشتم. آن شب شروین حمیدی از دوستانم مرا به عروسی دعوت کرد.من آن روز در باشگاه هدف مشغول تمرین کردن بودم. آن روز سردرد زیادی داشتم و فشارهای زیادی روی من بود. آن موقع از افراد زیادی طلب داشتم و چک هایی در دست من بود و این مسئله فشار زیادی روی من ایجاد کرد. 15 سال پیش در حدود 100 میلیون تومان طلب داشتم. فشار و استرس زیادی روی من بود به طوری که شب ها از خواب می پریدم و همسرم نگران حال من بود. بعد از اینکه از بیمارستان مرخص شدم برای ادامه درمان به سوئد رفتم. برای خودم جالب بود که من که این همه تمرین می کنم چرا باید دچار چنین مشکلی شوم. در آنجا دکتر متخصص با عکس هایی که گرفت به من نشان داد که یک رگ مغز من به خاطر ارث و ژنتیک مسدود است که پزشک به من گفت در هر 10 میلیون نفر یک نفر دچار چنین ضایعه ای می شود. چون یک رگ من بسته بود و آن هم ارثی بود. به هر حال اتفاقی بود که رخ داد. هر چند شایعاتی هم از همان زمان درباره من درست شد.یکی از ایرادهای بد در جامعه ما این است که اینقدر شایعه می سازند و حتی رسانه ها هم به آن دامن می زنند. چیزی که وجود ندارد را اعلام می کنند.

از این حاشیه ها و شایعات آسیب هم دیدی؟
تا دلتان بخواهد! چندی پیش علی رضوانی مجری تلویزیون برای برنامه بدون تعارف پیش ما بود و همسر من هم آنجا بود. او از من پرسید که گفته می شود شما زن دوم و زن سوم دارید! من به او گفتم که اصلی ترین و تنها همسر من همین خانمی است که کنار من ایستاده و او صاحب اختیار من است! بقیه مسائل شایعه است. رضوانی این سؤال را از من پرسید و یک سؤال دیگر در مورد بیماری از من پرسید و شایعاتی که در باره آن وجود داشت اما من به او گفتم دوستان صمیمی دارم که سیگار می کشند اما جرات نمی کنند نزدیک من شوند. اگر هم بخواهند به من نزدیک شوند آدامس می خورند و عطر وادکلن به خودشان می زنند. باز هم به من که نزدیک می شوند برای اینکه تحقیرشان کنم به آنها می گویم بوی قهوه خانه می دهید!

در حالی شما صحبت از این می کنید بوی سیگار می دهد جرات نمی کند به شما نزدیک شود اما این روزها متاسفانه برخی از فوتبالیست ها نه تنها از سیگار و قلیان استفاده می کنند بلکه شایعاتی درباره استفاده از مواد مخدر و صنعتی هم درباره آنها به گوش می رسد.
به نظرم فوتبالیستی که سراغ این مسائل می رود خانواده و پدر و مادر درست حسابی نداشته است. اگر خانواده درستی بالای سر آدم باشد کسی سراغ این مسائل نمی رود. پدر خدا بیامرز من وقتی می خواست غذا بخورد ما یک فاصله یک متری او سر پا می ایستادیم و تا اجازه نمی داد سر سفره نمی نشستیم. الان پدر و مادر غذا را در دهان فرزندانشان می گذارد خب معلوم است در این شرایط بچه خوب بزرگ نمی شود. امیر که کلاس پنجمش تمام شد به او گفتم به انگلیس برو تا روی پای خودش بایستد و همه چیز را یاد بگیرد. الان کاملا به زبان انگلیسی و پرتغالی مسلط است. دخترم هم کاملا به زبان ایتالیایی و انگلیسی صحبت می کند و آنها را که می بینم لذت می برم. این مسائل برای پدر و مادر لذت بخش است. من خودساخته بودم و می خواستم فرزندانم هم روی پای خودشان بزرگ شوند. خانواده من وضع شان خوب بود اما چیزی به من ندادند اما خودم با استفاده از ذهن و توانایی خودم رو به جلو حرکت کردم و به پیشرفت رسیدم. در سفرهای متعددی که به کشورهای مختلف داشتم نوع زندگی آدم ها را می بینم و از آنها تجربه می گیرم. همیشه سعی می کردم خوبی های مردم را ببینم و به بدی ها توجه نداشته باشم. الان بهترین ماشین ها را پدر و مادر برای بچه هایشان می خرند اما باور کنید امیر تا مدت ها برایش اتومبیل نخریدم و به او می گفتم با مترو در شهر تردد کند. او 3 ساعت زودتر سر تمرین حاضر می شد.

این روزها که مشغول رستوران داری هستید روزگار برایت چطور می گذرد؟
خدا را شکر همه چیز خوب است. آنجا دیگر مالیات را خودم می دهم! باور کنید رو در رو شدن با مردم به من حال خوبی می دهد.

خودت آشپزی هم بلد هستی؟
بله! در پخت پیتزا، همبرگر و غذاهای دیگر وارد هستم و نظر می دهم. حدود 15 سال است این کارها را یاد گرفتم و قبلا هم در خیابان شریعتی فست فود داشتم. خوشبختانه مردم از رستوران من استقبال خوبی کردند و همیشه آنجا شلوغ است.

شما در حدود 15 سال است فوتبال را کنار گذاشته ای. هم نسلان شما در آن روزهای فوتبال ایران با اینکه سال هاست بازی نمی کنند اما واقعا محبوبیتی بیشتر از بازیکنان حال حاضر فوتبال دارند. به نظر شما رمز این محبوبیت ماندگار فارغ از کری های قرمز و آبی چیست؟
شما برای محبویت و ماندگاری با مردم باید ارتباط خوبی داشته باشید. وقتی مردم از شما محبت ببینند این مسائل در ذهن شان باقی می ماند. باید کار خیر انجام دهید نه اینکه برای انجام دادن کار خیر با خودتان 4 دوربین ببرید. مطمئنا وقتی این کارها در خفا انجام می شود خدا بیشتر از قبل دست تو را می گیرد اما اگر هر روز به تلویزیون بروید و یا مصاحبه کنید این درست نیست. برخورد با مردم باید واقعی باشد و باید شما خودتان باشید نه اینکه نقش بازی کنید.

اهالی فوتبال شما را عقاب آسیا می نامند.
به نظرم همه زحمت کشان در فوتبال و گلرها عقاب آسیا هستند. مردم به من لطف دارند اما همه برایم عزیز هستند. من کسی نیستم و هر چه دارم از مردم است.

شاید اگر زمانی که شما فوتبال بازی می کردید این همه تبلیغات برای بازیکنان در رسانه ها و صفحات مجازی انجام می شد شما کولاک می کردید!
آن موقع ها این امکانات نبود. اگر قرار باشد من هم از طریق واتس آپ، تلگرام و ... فعالیت کنم باید هر روز تمام وقت خودم را صرف این مسائل کنم.

مسال شما به همراه برخی از پیشکسوتان مثل علی کریمی، ادموند بزیک، مهرداد میناوند و ... حمایت ویژه ای از پرسپولیس کردید و هر زمان که فرصت بود به استادیوم رفتید. تیم پرسپولیس را امسال چطور می بینید؟
خوشبختانه امسال شرایط پرسپولیس خوب است و تماشاگران این مسئله را می فهمند و استقبال خوبی از تیم خواهند کرد. برانکو به همراه بازیکنانش تیم خوبی ساخته و نتایج خوبی هم می گیرد. از نظر تکنیک و تاکتیک پرسپولیس شرایط خوبی دارد و این موضوع باعث شده تا تماشاگران استقبال خوبی انجام دهند. پیش از این پرسپولیس در هر بازی چند تغییر داشت و ترکیب اصلی مشخص نبود اما در این نزدیک به یک سال و نیم همه چیز مشخص است و حتی در هر بازی در دقیقه 65 تا 70 پرسپولیس تعویض انجام می دهد. این مسائل باعث می شود بازیکنان در زمین خیلی خوب همدیگر را پیدا کنند.

شما جزو بازیکنانی بودید که تیم را دچار حاشیه نمی کردید اما اخیرا در اردوی پرسپولیس در امارات 2 بازیکن با یکدیگر درگیر شدند و حتی توسط برانکو از تیم کنار گذاشته شدند. به نظر شما چرا چنین اتفاقاتی رخ می دهد؟
جواب این سؤال را پیش از این دادم و به شما گفتم ببینید بازیکنان در چه خانواده ای رشد می کنند. باید به این فکر کرد که بازیکن از کجا آمده و به پرسپولیس رسیده است. باشگاهی مثل پرسپولیس و یا حتی استقلال متعلق به ملت هستند و تیم های بزرگی هستند. بازیکن اگر نتوانست خودش را جمع کند به اینجا می رسد. اسمی از کسی نمی آورم ولی برخی بازیکنان اشتباهاتی انجام دادند که تاوان سنگینی برای آنها داشت. همانطور که گفتم ما برای سر سفره نشستن باید از پدرمان اجازه می گرفتیم. هر چیزی عکس العملی دارد. وقتی بازیکن یک روز ریشش را بلند می کند و یک روز صورتش را آرایش می کند یا ژل می زند این مسائل رخ می دهد. این مسائل باعث می شود این اتفاقات رخ دهد.

به نظر می رسد برخی از بازیکنان جنبه شهرت ندارند که چنین اقداماتی انجام می دهند.
این مسائل به مربی و کارهای فنی ارتباط ندارد. جنبه نداشتن بازیکنان مسائلی است که به مدیریت ارتباط پیدا می کند. شاید یک مربی بازیکنی را از نظر فنی تائید کند اما مدیر باید مسائل انضباطی او را تائید کند و اگر مسئله ای رخ دهد مدیر زیر سؤال می رود. یک بازیکن قبل از اینکه بخواهد با پیراهن پرسپولیس عکس بگیرد باید آئین نامه انضباطی را بخواند و بداند که به چه باشگاهی آمده است. چون پای دلال در میان است بازیکن بدون توجه به مسائل انضباطی جذب باشگاه می شود. به هر حال در این موارد پول خوبی به جیب دلال می رود. همه ما از مرحوم دهداری احترام گذاشتن و نظم و انضباط را یاد گرفتیم. تا مرحوم دهداری اجازه غذا خوردن نمی داد هیچ بازیکنی غذا نمی خورد. اگر کسی غذای اضافه می خواست بخورد باید از مرحوم دهداری اجازه می گرفت. زمان مرحوم دهداری بازیکنان حق نداشتند کلید در اتاق را در داخل اتاق داشته باشند و باید کلید بیرون در قرار داشت. اگر الان شرایط اینطور نیست به خاطر ضعف در مدیریت ورزش ماست. در فوتبال ما این طور شده که سرپرست فکر این است که پولش را بگیرد و برود اما سرپرست همه کاره است و تمام تیم برای اوست. او مسئول برخورد با بازیکن خاطی است و حتی اگر بازیکنی خطا کرد و مربی گفت که من او را نیاز دارم سرپرست می تواند آن بازیکن را کنار بگذارد. وظیفه سرپرست است که اگر می بیند بازیکنی به هواداری توهین می کند باید با او برخورد کند. فکر می کنید مرحوم دهداری چرا نامش ماندگار شد؟

لحظه سال تحویل کجا هستید؟
شمال هستم تا 20 فروردین در شمال کشور خواهم بود.

خاطره ماندگاری از دوران کودکی یا عید نوروز دارید؟
سؤال سختی پرسیدید. الان چیز خاصی در ذهنم نیست و باید فکر کنم اما یادم می آید زمانی که آبادان بودیم در تعطیلات نوروز بود که یک خاطره ماندگار برایم ثبت شد. پدر من در کار نفت بود و در حوالی میدان گمرک آبادان کارهای انتقال نفت به لنج ها را انجام می داد. فکر می کنم 8 ساله بودم که شکلات های جدیدی به بازار آمده بود و من تعداد زیادی از آنها را در جیب داشتم. یادم می آید هوا خیلی گرم بود و در آن شرایط به داخل آب پریدم تا شنا کنم. این بی خبری باعث شد تا پدرم یک ساعت به دنبالم بگردد. وقتی من را در آب دید پرسید تا حالا کجا بودی؟ بعد از آن کتکی از پدرم خوردم که هیچ وقت یادم نمی رود. با کمربندش تا خانه من را کتک زد و این خاطره همیشه در ذهن من ثبت شد.

در این سا ل ها جای چه کسی و یا کسانی را در زندگی تان خالی حس می کنید؟
پدرم، مادرم و پدر همسرم جایشان خالی است و خاطرات شیرینی از آنها در ذهن دارم.

امسال اولین سالی است که مرحوم منصور پورحیدری در قید حیات نیست و در سال نو یاد و خاطره او برای اهالی فوتبال زنده است. آیا خاطره خاصی از این مرحوم دارید؟
به نظرم آقای پورحیدری شخصیت بزرگی داشت و بسیار انسان مؤدبی بود. تا حدودی شخصیت مرحوم پورحیدری نزدیک به شخصیت مرحوم دهداری بود. افرادی مثل مرحوم پورحیدری را هیچ گاه نباید فراموش کنیم. همچنین مرحوم ناصر حجازی که او هم دقیقا به این صورت است. همین آقای ناصر ابراهیمی که ان شاالله 120 سال زنده باشد شخصیت بزرگی دارد. آقای حسین چرخابی و رسول کربکندی از افراد بزرگ فوتبال ما هستند. خیلی دوست داشتم نام مربی ام در تیم جم آبادان را هم یادم بود. آنها هم انسان های بزرگی بودند و شخصیت خاص خودشان را داشتند و ما همیشه از آنها یاد می گرفتیم.

به نظر می رسد رفتاری که در اوایل دهه 70از سوی استقلالی ها با شما انجام شد باعث شد تا کمی آسیب ببینید؟
همه اینها به ضعف مدیریت برمی گردد.

هواداران استقلال هنوز هم از کاظم اولیایی مدیرعامل وقت استقلال ناراحت هستند که با شما رفتار درستی انجام نداد و در نهایت از تیم جدا شدی.
آقای ... که در آن جلسه حضور داشت 3 هزار دروغ به من گفت. من به او گفتم شما نیازی ندارید که نماز بخوانید. همین که به ما دروغ نگویید برای ما کافی است. به آنها گفتم فقط به بازیکنان دروغ نگویید.

هواداران استقلال معتقدند که شما در استقلال به لقب عقاب آسیا رسیدید. قبول داری این موضوع را؟
نه! من از سال 64 به تیم ملی رفتم. زمانی که به استقلال پیوستم سال 69 چهل و پنج بازی ملی داشتم. اصلا این حرف را قبول ندارم که من در استقلال عقاب آسیا شدم. اولین بازی ملی من مقابل رومانی بود و دومین بازی ملی من مقابل کویت بود و بعد از آن مقابل تیم های دیگری بازی های زیادی انجام دادم. در آلمان شرقی برای تیم ملی بازی کردم و بعد از آن در چین و برخی کشورهای دیگر برای تیم ملی به میدان رفتم. حتی همراه تیم ملی در مشهد به مصاف تیم منتخب استان خراسان رفتیم. آن موقع ما مربی دروازه بان نداشتیم و خودم تمرین می کردم. آن زمان شوماخر دروازه بان تیم ملی آلمان بود و من او را همواره الگوی خودم قرار می دادم. هر روز در اصفهان که بودم ساعت 5 صبح به کوه صفه می رفتم و تمرین می کردم. از دیوار با پنجه هایم بالا می رفتم و اصلا این حرف را قبول ندارم که من در استقلال عقاب آسیا شدم.

در پرسپولیس هم همین طور؟
بازی های من در تیم ملی کاری به استقلال و پرسپولیس نداشت.

لقب عقاب آسیا را برای اولین بار چه کسی برای شما گذاشت؟
تماشاگران و مردم که به من محبت داشتند این عنوان را روی من گذاشتند. هیچ گاه هواداران استقلال و پرسپولیس به من توهین نکردند. چون می دانستند من دروازه بان تیم ملی هم هستم. من با کتف شکسته برای تیم ملی بازی کردم. هر دو کتف من شکسته است. اما به خاطر مملکت و مردم بازی کردم. من با همه وجود تمرین می کردم و لقب هایی که مردم به من می دادند به خاطر لطف آنها بود و ربطی به هیچ تیمی نداشت. من همیشه دعا می کنم همه بازیکنان به این درجه برسند که مورد محبت مردم قرار بگیرند. خاطره ای به ذهنم رسید.

سال 65 من دروازه بان تیم ملی بودم و لباس سبز رنگی را به تن داشتم. پدر و مادرم به من گفتند شیشه های خانه را تمیز کن و من هم که بازیکن ملی پوش بودم مشغول تمیز کردن شیشه های خانه شدم. مردمی که می دیدند می خندیدند و می گفتند بازیکن تیم ملی را ببینید که شیشه تمیز می کند. مگر ما جرات می کردیم روی حرف پدر و مادرمان حرف بزنیم. الان اینطور نیست. بازیکن باید پیراهن تیم ملی را شب تا صبح به تن کند و آن را ببوسد. چون پرچم کشور بر تن تو است. در یک بازی، بازیکن حریف تکلی زد و پای او به زیر چشم من خورد و باعث شد 8 بخیه به صورت بزنم اما بازی کردم. آنهم در حالی که همان بازیکن حریف فریاد می زد صورت عابدزاده خونی شده اما به او گفتم بلند شد و مسخره بازی درنیاور!

در یک بازی که در پرسپولیس بودم توپ سمت راست من آمد و شیرجه زدم. صورت من به دلیل برخورد با بازیکن حریف باز هم پاره شد  و هنوز جای آن روی صورتم مشخص است. دکتر تیم که بالای سرم آمد به دلیل جراحت صورت من حالش بد شد اما من با آن وضعیت باز هم بازی کردم. الان شرایط به گونه ای است که بازیکن تا یک تکلی می زند 60 بار دور خودش غلت می خورد و حتی بعد از مصدومیت گریه می کند. بازیکنی که مصدوم شده می گوید نمی توانم بازی کنم، آن هم در حالی که یک ونیم میلیارد تومان پول گرفته است.

در فوتبال ایران دروازه بانی داریم که شما را یاد خودتان بیندازد؟
این را که من نباید بگویم، خود شما رسانه ها باید درباره آن صحبت کنید. از نظر من همه خوب هستند.

بعد از تجربه ای که در بازی در سینما داشتید، آیا پیشنهاد دیگری هم برای بازیگری به شما رسید؟
آن فیلمی که بازی کردم، فیلم خوبی نبود چون مدیریت خوبی در آن انجام نشد. آن فیلم می توانست فیلم خوبی باشد، اما به خاطر رفتارهای نادرستی که انجام شد، کار به جایی نرسید. البته دو، سه پیشنهاد به من رسیده و حتی کارگردان های بنام مستندساز هم سراغ من آمده اند اما می خواهم اگر قرار است کاری انجام شود، کار ماندگاری باشد.

تا به حال پیش آمده همسرتان از شما عصبانی بشود؟
همسرم سختی های زیادی کشیده اما واقعا در خانه به او کمک می کنم. غذا را همسرم آماده می کند و همیشه در خانه من ظرف می شورم! مگر می شود انسان به همسرش کمک نکند؟ همسرم دستور می دهد و لیست او را من تهیه می کنم.

با این شرایط باید شما را جزو مردان زن ذلیل حساب کنیم؟
نه! من زن ذلیل نیستم. همسرم می داند که من متعلق به همه مردم ایران هستم. من برای همه مردم وقت می گذارم. زمانی که شما به اینجا می رسید باید برای همه مردم وقت بگذارید.

سال 96 سال خروس است. می دانید ویژگی های این سال چیست؟
خود من هم خروس هستم چون همیشه صبح زود از خواب بیدار می شوم! از همان ابتدا من صبح زود بیدار می شدم. چه آمریکا باشم و چه ایران صبح زود بیدار می شوم و صبحانه را تهیه می کنم.

اگر روزی نوه دار شوید احساس پیری می کنید؟
به هیچ عنوان. اتفاقا نوه دار شوم جوانتر هم می شوم. من خیلی خانواده دوست هستم.

شما اخیرا برند HO را وارد کشور کرده اید که محصولات دستکش های دروازه بانی دارد. در این باره هم توضیحاتی بدهید.
دستکش HO یکی از بهترین برندهای دروازه بانی در سطح اروپاست و در سراسر دنیا حدود 40 کشور از محصولات آن استفاده می کنند و از آن راضی هستند. فرق آن با بقیه محصولات مشابه این است که در هواهای خشک و مرطوب شرایطش فرق می کند و باید دستکش مرتبط با آن استفاده شود. این دستکش ها به راحتی خراب نمی شوند و کیفیت عملکرد دروازه بان را خیلی بیشتر می کند. من نمایندگی این برند را در ایران انحصاری گرفتم و کسی جز من نمی تواند آن را وارد کشور کند. قیمت آن را هم ما نمی توانیم تعیین کنیم و حق نداریم قیمت آن را افزایش دهیم. ما دقیقا همان قیمت اصلی را به مشتریان می دهیم و اگر بخواهیم قیمت را افزایش دهیم 30 هزار یورو جریمه می شویم. دستکش های تمرین و دستکش های بازی هم با هم فرق می کند و این هم یکی دیگر از فرق های دستکش برند HO با محصولات مشابه است.

آیا شعبه ای هم برای این برند باکیفیت در ایران زده اید؟
باید چند عکس تبلیغاتی در این باره بگیریم و قرار است در تبریز، اصفهان، مشهد، شمال و چند شهر دیگر هم نمایندگی داده شود. موضوع مهم این است که ما نمی توانیم قیمت این دستکش ها را بالا ببریم و به همان قیمتی به مشتری بدهیم که قیمت اصلی آن است. البته ما با 15 درصد تخفیف این دستکش ها را در اختیار مردم قرار می دهیم. این یکی از بهترین برندهاست.

اگر بخواهید در آستانه سال نو برای مردم دعا کنید چه دعایی انجام می دهید؟
دعا می کنم که این سال یکی از شیرین ترین سال های مردم ایران باشد. همچنین دعا می کنم هوای تهران پاک شود. همچنین امیدوارم مردم اهواز و استان خوزستان از هوایی مناسب بهره ببرند و دولت بتواند سرویس مناسبی به مردم بدهد. دولتمردان باید بدانند خوزستان ها هم انسان و ایرانی هستند و حق دارند زندگی سالمی داشته باشند. در خوزستان خون های زیادی ریخته شد تا کشور پابرجا بماند. سوسنگرد، اندیمشک، خرمشهر، دزفول، تبریز، مشهد، اصفهان و همه جای ایران باید امکانات خوبی در اختیار مردم قرار بگیرد.