عجب بردی؛ عجب شبی

قبل از بازی با پیشکسوتی حرف می زدم. حتی مصاحبه ای هم گرفتم اما بنده خدا از بس استرس داشت و نگران بود که قید انتشار صدایش در این کانال را زدم. حقیقت این است که همه نگران بودند. نگران حتی یک باخت بد. محروم و مصدوم بودن سه مهره فیکس و جدایی چهار ستاره عملا چیزی از تیم فصل قبل باقی نگذاشته بود. محرومیت از جذب بازیکن هم که قوز بالاقوز...

پرسپولیس با همه نفرات از همین السد در دوحه سه گل خورده بود. پس همه حق داشتند نگران تیمی باشند که به سختی ارنج شده و روی نیمکت بازیکنانی نشسته بودند اغلب شان تجربه حتی بازی در لیگ را هم نداشتند و خیلی ها تصور می کردند برانکو شاید حتی تعویض هم نکند و بایستی دعا دعا  کرد که مصدوم ندهد.

بعد از بازی همه ذوق زده و هیجان زده تازه از شوک گل مردود السد خارج شده بودند. بهمن دهقان دوست دایی زنگ زده بود و او هم فوق العاده احساسی و هیجان زده بود و مدام میگفت باید به این نیمکت و این جوان ها تعظیم کرد. شاید اما بهترین تعریف را حسین ماهینی داشته که در توییتی نوشته؛ باید این تیم را طلا گرفت طلا.

برانکو واقعا شاهکار کرد و شاگردانش غوغا. آنها از هیچ همه چیز ساختند و غیر ممکن را ممکن کردند. لذت بخش بود وقتی الوان زاده و طاهرخانی به میدان آمدند و سرخ ها فاتحانه میدان را ترک کردند. بدون کمال و انصاری و ماهینی و ربیع خواه و البته برانکو بردن مزه دیگری دارد. السد را در دوحه له کردن حال دیگری دارد. بویژه اینکه اگر تیمت محروم از جذب  بازیکن باشد و امیری و  احمدزاده و طارمی و محرمی ها در آزمون وفاداری مردود شده باشند و مسلمان را هم نداشته باشی اما با دست خالی متمول های تیم شیخ نشین قطری را ببری و همه تعریف های گزارشگر رسانه ملی از بیرون خط بودن پنالتی علیپور و بهانه ای به اسم رها شدن توپ از دست بیرانوند همگی غلط از آب درآمد و کارشناس پشت کارشناس بگویند گل السد قطعا مردود بود.

چه کسی فکرش را می کرد با نعمتی در دفاع راست و آدام و شاهین و احسان و آن بالا بودن  برانکو ببری. شد اما آنچه فکرش را نمی کردی. تیمت بازی رفت نیمه نهایی را برد اما حالا به جای خوشحالی همچنان باید نگران باشی چون همین السد در آزادی و میان خیل تماشاگران استقلال را با سه گل شکست داد و در دوحه زمین گیر شده بود. پس زود است برای جشن گرفتن. باید با حقیقت کنار بیایی و بدانی هر چند الان دقت شادی کردن است اما نباید کار را تمام شده دانست که اگر چنین فکر کنی قافیه را می بازی و غفلت بزرگ این است که زیادی در شادی برد دیداری که بازی برگشتی هم دارد غرق شوی.

امشب اما شب دیگری بود. یک حماسه دیگر از برانکو و شاگردانش  که..... قدرشان را آنگونه که باید می دا