عجب پرسپولیسی شده این پرسپولیس

پرسپولیس بدجوری به صدر چسبیده، یک جوری که «دو دستی» هم برای توصیفش جواب نمی دهد... خیلی ها منتظر یک لغزش پرسپولیس هستند تا تعقیب کننده هایش با استفاده از توقف یا شکست صدرنشین، ببرند و فاصله را کمتر کنند تا رقابت بر سر قهرمانی جذاب شود و تعیین قهرمانی اندک عقب بیفتد ولی پرسپولیس نمی گذارد کسی حتی یک نگاه چپ به صدر جدول بیندازد.

وقتی فصل شروع شد، پرسپولیس، استقلال و سپاهان روی کاغذ مدعیان اصلی قهرمانی بودند و کمتر کسی فکر می کرد پارس جنوبی جم تازه وارد، سایپای علی دایی، فولاد پورموسوی و حتی ذوب آهن با امیر قلعه نویی در جدول بین استقلال و پرسپولیس فاصله بیندازند و سپاهانی که سپاهان بود و حالا حالا چی؟! قهرمان، برای سقوط نکردن با قعرنشینان جدول سر و کله بزند، حالا اما اتفاق عجیبی افتاده است؛ در آغاز هفته بیست سوم اگر امتیازات استقلال (32) و سپاهان (20) را روی هم بگذارید، باز باهم در مجموع ۲ امتیاز کمتر از پرسپولیس 54 امتیازی دارند.

خیلی ها فاصله فاحش سرخ های صدرنشین با تعقیب کننده ها را به حساب نتایج ضعیف رقبا می گذارند اما تعارف که نداریم حتی اگر تمام رقبا (سپاهان، استقلال و همین ذوب آهن) مطابق استاندارد قهرمانی (معدل هر بازی ۲ امتیاز به علاوه یا منهای یک امتیاز) جمع می کردند، بازهم الان 43، 44 و 45 امتیازی بودند و به پرسپولیس 54 امتیازی نمی رسیدند.

پرسپولیس قدم به قدم فاصله اش را بیشتر می کند. چیزی نمانده که سرخ ها قبل از عید قهرمان شوند و بازی های پایانی شان که مصادف با ماه های ابتدایی سال جدید خواهد بود را تشریفاتی کنند.

سرخ ها دیروز در آبادان هم رؤیایی بودند. هرچند فراز کمالوند حالا می تواند به همان اتفاق دقیقه دوم بازی استناد کند و بگوید اگر بیژن حیدری آن صحنه مشکوک را پنالتی تشخیص می داد، الان ما دست خالی نمی ماندیم اما خارج از بحث توجیه، آنچه ما در آبادان دیدیم، میل و رغبت فراوان پرسپولیس به بردن بود. این تیم انگار اصلاً نمی داند چند امتیاز از رقبا بیشتر دارد و از بالا بردن امتیازاتش لذت می برد. 16 پیروزی در ازای 6 مساوی و یک باخت و 40 گل زده در ازای تنها 9 گل خورده، از آمار پرسپولیس در تاریخ لیگ برتر فوتبال ایران یک استثنا ساخته است. این آمار استثنایی را یک تیم استثنایی به وجود آورده است. تیمی که تحت تأثیر تفکرات سرمربی اش، همه جای زمین نسبت به حریفان برتری دارد، تیمی که روش هایش برای گلزنی اصلاً تکراری نیست و هر هفته با تغییراتی خیلی جزئی، تحولاتی شگرف را به نمایش می گذارد. غیر از علی علیپور که حالا سوپرمن پرسپولیس است و وحید امیری که تقریباً همیشه خوب بوده سرخ ها هر هفته یک محور عملیاتی دارند، یک بار فرشاد احمدزاده، بار دیگر رسن و هر بار یک ستاره ای که برانکو «رو» می کند. این پرسپولیس را نمی توان دوست نداشت. واقعاً لذت نبردن از بازی این تیم سخت شده است. تیمی که حالا راه عبور از دفاع اتوبوسی و اتوبوس های دفاعی را هم پیدا کرده و متوقف کردنش نیاز به پرسینگ همزمان فضا، توپ و یار و البته مهم تر از آن مهره هایی که در جنگ یک مقابل یک کم نیاورند، دارد.

البته شک نداریم اگر چنین اتفاقی هم رخ بدهد، باز برانکو یک حربه تازه رو می کند. قدیمی ترها خوب یادشان است، این تیم شبیه پرسپولیس دهه 60 شده، همان تیمی که وقتی سوت آغاز بازی می خورد، ۲ بر هیچ از حریف جلو بود.