علیرضا بیرانوند؛ از شاسی بلند تا خروج های بلند

به گفته خودش بیش از 10 بار داستان زندگی خود را برای هم تیمی هایش تعریف کرده ولی هیچ کس از شنیدن این ماجراها خسته نمی شود و همیشه گوش شنوایی برای شنیدن ماجراهای تلخ و سخت زندگی او هست. علیرضا بیرانوند از گفتن این خاطرات ابایی ندارد، حتی حالا که در جام جهانی بازی کرده وکلین شیت در این مسابقات مهم را به کارنامه خود افزوده.

او که متولد سال 1371 در خرم آباد است، از بچگی علاقه زیادی به فوتبال داشته و این علاقه به شدت مورد نارضایتی پدرش بوده: «پدرم اصرار داشت به جای اینکه وقت خود را برای فوتبال بگذرانم کارگری کنم و بتوانم پول دربیاورم. پدر مرا کتک نمی زد اما همیشه توپ، لباس فوتبال یا وسایل فوتبالم را پاره می کرد تا نتوانم بازی کنم.»

او اما هیچ وقت خسته نشد و بالاخره با کار در نانوایی بربری در خرم آباد، پدرش را راضی کرد که فوتبال هم بازی کند: «بالاخره پدرم رضایت داد، پول هایم را جمع کردم، بلیت اتوبوس خریدم و به تهران آمدم. تنهای تنها... در راه با حسین فیض که مربی تیم وحدت تهران بود همسفر شدم و او به من گفت اگر 250 هزار تومان بدهم من را به تیم می برد. من هیچ پولی نداشتم و همین را به فیض گفتم و او با این حال من را به تیم برد. در بازی تدارکاتی درخشیدم ولی این تیم خوابگاه نداشت و در میدان آزادی می خوابیدم. همه دستفروش های آنجا مرا می شناختند.»

مسیر جدید برای علیرضا
او این بار هم بازی می کرد و هم جای خواب داشت: «قرار شد در ازای شستن ظروف یک پیتزا فروشی، شب ها آنجا بخوابم. در آن روزها به تیم جوانان هما رفتم و در این تیم هم بازی کردم. یک بار سعید ریاضی - مربی مان در هما - ساعت یک و نیم شب به رستوران آمد. نمی خواستم مرا ببیند اما تصادفی دید و برایم گریه کرد و گفت چرا تا به حال درباره کار به او چیزی نگفته ام. بعد از آن به یک کارواش رفتم و مدتی آنجا کار کردم.»

بیرانوند سپس به شهرداری معرفی شد تا کنار فوتبال آنجا هم کار کند: «هر روز از ساعت 5 در خزانه در حوالی مترو رفتگری کردم. در همه این مدت پدر و مادرم نمی دانستند من در تهران کار می کنم. نخستین قرارداد من با تیم نوجوانان نفت بود. 800 هزار تومان پول دادند که آن را به خانواده ام دادم و به آنها گفتم در تهران فوتبال بازی می کنم.»

وقتی از نوجوانان به امید رفت رقم قرارداد او به دو میلیون و 500 هزار تومان رسید. پس از آنکه نفت به لیگ برتر آمد، قراردادش 85 میلیون تومان شد و حالا با قرارداد بیش از یک میلیارد تومانی در پرسپولیس بازی می کند. شهرت بیرانوند به بلند پرتاب کردن توپ و دست های بلندش است. خودش در این باره می گوید: «دست های بلند من جان می داد برای شستن اتومبیل شاسی بلند.»

علیرضا بعد از گذر از تمام این سختی ها حالا به دروازه بان اول ایران در جام جهانی تبدیل شده. او مقابل دیگو کاستا ایستاده، شوت حکیم زیچ را مهار کرده و شهرتی به دست آورده. بیرانوند نمونه ای از بازیکنانی است که از هیچ به همه چیز می رسند. تلخی ها و شیرینی های زندگی او ارزش چند بار خواندن را دارد.