علی کریمی در نقشی دیگر

پیشکسوت پرسپولیس طی ماه های اخیر مراقبت از سرخپوشان را بر عهده گرفته است، او با بازیکنان قهر می کند و لازم باشد برایشان وساطت می کند تا پرسپولیس حالش خوب باشد.

چرا یک بازیکن  محبوب دل مردم می شود و آن دیگری با وجود تلاش زیاد محبوب نیست؟ آیا باید همه دلیل محبوبیت ها را در دریبل روی یک قاب دستمال جستجو کرد و یا تیپ و قیافه  عجیب و غریب و مانکن؟

واقعیت این است که موارد بالا حتما روی ستاره شدن موثرند اما روی محبوب شدن باید همچنان منتظر موارد بیشتری بود. علی کریمی یکی از محبوب ترین بازیکنان تاریخ فوتبال ایران است.

کریمی برای دل خودش کار خیر می کند، نمی دانیم هنوز هم آن «نوا خانه» در ورامین را دارد و هزینه نگه داری بچه های بی سرپرست را به دور از هیاهو و تبلیغات دارد یا نه؟ وی گاهی به ورامین می رفت و فقط با بچه های بی سرپرست و بد سرپرست و بی خانمان فوتبال بازی می کرد.

خصوصیات شخصی علی کریمی به کنار، به پرسپولیس می رسیم و او را با برخی از دیگر پیشکسوتان استقلال و پرسپولیس بدون ذکر نام مقایسه می کنیم.

برخی پیشکسوتان هستند که علیه تیم مصاحبه می کنند، آنها آنقدر این کار را انجام می دهند تا پست مورد نظر خودشان را بگیرند، بعد که پست را می گیرند و از منافع مادی و معنوی آن بهره مند می شوند، تا روزی که هستند کمک خاصی نمی کنند و فقط تعریف  و تمجید می کنند تا بمانند.

علی کریمی اما مثل یک بزرگ تر عمل می کند، لازم باشد با رامین رضائیان و طارمی قهر می کند و آنها را از صفحه شخصی اش کنار می گذارد، لازم باشد برای آنها وساطت می کند، سر تمرین پرسپولیس می رود و بازیکنان و مربی را شارژ روحی می کند.

او دنبال پست نیست، دنبال مقام و پول نیست، خودش است، خسته از محبوبیت و مشتاق تنهایی و خلوتی برای خودش. او را مقایسه کنید با پیشکسوتانی که مدام علیه باشگاه هستند، هر روز علیه تیمشان حرف می زنند و تا پست نداشته باشند کمک نمی کنند، پست هم که داشته باشند بعضا کمک نمی کنند.

علی کریمی داستان دیگری دارد، نوع و جنس پیشکسوت بودنش هم متفاوت است، چوب لای چرخ نیست، استخوان در گلو نیست، او اینجا هم دریبل زن است و افتخار آفرین.