غمگین، اندوه زده و کلافه؛ برانکوی تنهای تنها

برانکو ایوانکوویچ سرمربی پرسپولیس در شرایطی در نشست مطبوعاتی دیدار تیمش مقابل الهلال در نشست مطبوعاتی حاضر شد که شدت ناراحتی، صورت او را به رنگ ارغوانی درآورده بود.

این مربی کروات پس از دو سال و چند هفته کار مداوم در فوتبال ایران با تیمی در سطح مدعیان آسیا باختی غیرمنتظره را در ابوظبی تجربه کرد. باختی با نتیجه ای سنگین که تقریبا هیچ منتقدی حتی بدبین ترین آنها تصورش را نمی کرد. برانکو که با تی شرت مشکی گرمای ابوظبی را تحمل کرده بود، در شرایطی از پشت رختکن وارد سالن نشست مطبوعاتی شد که کلمه اولش سلام و علیکم به خبرنگاران ایرانی و عربستانی بود.

او در شرایطی به سوالات پاسخ می داد که برخلاف همیشه چشمان خود را از نگاه به خبرنگاران می دزدید، رفتاری که کمتر از وی  به خاطر داریم. او با  عصبانیت و شرمی ناشی از این شکست حالا بار مسئولیتی بزرگ را به تنهایی به دوش می کشید. مسئولیتی که با صعود پرسپولیس به جمع 4 تیم برتر آسیا ابعاد بزرگتری یافته و فرو ریختنش هزینه بیشتری برای برانکو در پی خواهد داشت.

او که بدون 4 بازیکن (که در میان آنها بهترین بازیکن تیم نیز به چشم می خورد) در دیدار الهلال حاضر شده بود، برخلاف پیش بینی ها به جای انجام بازی دفاعی و خشن مثل مسابقات قبلی با دو مهاجم و ترکیبی تهاجمی وارد زمین شد و بهای این ریسک را پرداخت، ریسکی که قبلا مربیان نامدار دیگری را نیز تسلیم کرده است. در پایان بازی و در صحبت های بین کارشناس ها این حرف مطرح بود که برانکو باید در این مسابقه با یک استراتژی دفاعی به میدان می رفت و تیم را برای بازی برگشت حفظ می کرد. جایی که با بازگشت 3 نفر از 4 محروم فعلی خود، می توانست در مجموع نتیجه بهتری بگیرد یا حداقل شکست سبک تری را برای تیم به ارمغان بیاورد.

برانکو که حتی از دستیارانش با پیشنهاد بازی با یک مهاجم مواجه شده بود، به این مشورت توجهی نکرد و در پاسخ گفت:"با همان سبکی بازی می کنم که همیشه بازی می کردم." همان سبکی که پرسپولیس را در دیدار برابر الاهلی در ابوظبی برنده کرد. اما این بار تیمی قدرتمندتر، مخوف تر و حیله گرتر پیش روی پرسپولیس بود. تیمی که با قدرتی عجیب و غریب در ضدحملات از فضاهای خالی پشت هافبک ها و اشتباهات مدافعان فرصت های گل بسیاری خلق کرد.

برانکو دیروز بعد از گل اول و حتی پس از دومین گل خورده امیدوار به بازگشت بود و به همین دلیل در بین دو نیمه احمد نوراللهی را جانشین محسن مسلمان کرد؛ تعویضی که شاید عجیب ترین تصمیم او در این مسابقه بود. نوراللهی که مدت ها دور از میدان به سر می برد، در این بازی هم نمایش چندان خوبی نداشت و نتوانست با وجود ده نفره شدن حریف شرایط لازم را در میانه میدان برای تسلط هافبک های حریف ایجاد کند. قرمزها که در نیمه دوم رو به بازی انتحاری آورده بودند، با گذشت زمان فضای بیشتری به ضدحملات الهلال دادند تا این تیم با نفوذهای سالم الدوساری از جناح راست و ضربات تمام کننده عمر الخریبین کار پرسپولیس را یکسره کند. گلی که خریبین از پشت محوطه جریمه وارد دروازه بیرانوند کرد لحظه ای بود که برانکو برای اولین بار در دوران پس از حضورش در ایران تسلیم شد. لحظه ای که دست خود را به پشتش حلقه کرد سرش را پایین برد و به شادی الهلالی ها خیره شد.

او که در پایان مسابقه نای دست دادن با رامون دیاز را نداشت به تنهایی از زمین چمن وارد تونل ورزشگاه شد تا خود را برای نشست مطبوعاتی کم سروصدایش آماده کند. جایی که در آنجا از احتمال رخ دادن حوادث فوتبالی در بازی برگشت صحبت کرد و سعی کرد کمی به خود تسکین بدهد اما نکته مهم در این بین همان چیزی بود که برانکو گفت اینکه الهلال در تمام نقاط زمین برتر از پرسپولیسی بود که او برای این بازی آماده کرده بود. تیمی که شاید محرومیت مهدی طارمی تیر خلاص را پیش از مسابقه به پیکر آن وارد کرد. آنها در بازی دیروز یک جمع خسته، بی روحیه بودند. چیزی که هرگز از پرسپولیس برانکو ندیده بودیم.

برانکو دیشب در بازگشت از ابوظبی به دبی در حالی که تنها در صندلی جلوی اتوبوس نشسته بود، حتی المکان با هیچ کدام از دستیاران یا بازیکنان صحبتی نکرد و به مرور اتفاقات بازی پرداخت. اتفاقاتی که یکی از مهمترین آرزوهای مربیگری اش را تا حد زیادی غیرقابل دسترسی کرده است. اینکه پرسپولیس در بازی برگشت بتواند این نتیجه را تکرار کند، بسیار دشوار است اما شاید در فصل جدید و در دوره تازه لیگ قهرمانان آسیا اتفاقات بهتری برای برانکو و تیمش رخ بدهد. تیمی که باید به بازی در بالاترین سطح آسیا و رقابت در جام های مختلف عادت کند و ظرفیت حضور و پیشروی را بیش از آن چیزی که در این یکی، دو هفته نشان داده داشته باشد.

او که 5 صبح دیروز با همسر و دخترش به کرواسی بازگشت، 4 روز برای ریکاوری فرصت دارد ؛ فرصتی برای یک نقشه جدید: زندگی ادامه دارد.