غیرت و ثروت؛ لعنت به این کلیشه!

پرسپولیس دیروز تهران را به مقصد دوحه ترک کرد تا در فینال لیگ قهرمانان آسیا به مصاف حریف شرقی اش برود. در مراسم بدرقه سرخپوشان آنچه بیش از هر چیز دیگری به گوش می رسید، دوقطبی کهنه و کلیشه ای غیرت و ثروت بود؛ اینکه تیم ایرانی به قطر می رود تا پنجه در پنجه رقیبی به مراتب ثروتمندتر بیندازد.

 صد البته این حرف به خودی خود غلط نیست، چرا که در مراحل قبلی هم چنین شرایطی وجود داشت و پرسپولیس بعضا به رقابت با تیم هایی رفت که تنها قیمت یک بازیکن شان 6، 7 یا 10 میلیون دلار بود. بیشترین دستمزد پرداختی در تیم ایرانی اما بعید است به 300 هزار دلار هم برسد.

بنابراین طبیعتا با یک جنگ نابرابر مواجه هستیم. با این حال پرسش اینجاست که چرا باید چنین وضعی وجود داشته باشد و چرا فوتبال ما محکوم است که تا ابد از این مرثیه ها بخواند؟ مگر کشور ما کم ثروتمند است؟ مگر امثال پرسپولیس کم هوادار دارند؟ و مگر فوتبال به خودی خود نمی تواند درآمدزا و ثروت آفرین باشد؟ اگر همه اینها درست است، چرا باز تیم های ما با میلیون ها هوادار باید با جیب خالی به مصاف بزرگان آسیا بروند و هر مرتبه هم با دمیدن در واژه هایی مثل غیرت و تعصب در پی تحریک و تهییج آنها باشیم؟

دولت باید فوتبال را آزاد بگذارد، حق پخش تلویزیونی واقعی را برای آن بگیرد و آن زمان روشن خواهد شد که نه تنها همین تیم های خودمان می توانند مهاجم چند میلیون دلاری داشته باشند، بلکه آخرش با تراز مالی مثبت کلی هم کارآفرینی می کنند. همه جای دنیا فوتبال گنج است؛ در ایران اما مدیریت دولتی آن را تبدیل به رنجی برای خودش و سایرین کرده است.