فارست گامپ پرسپولیس

وقتی در آخرین روز های بهار 95 و روزهای داغ نقل و انتقالات در خبرها آمد که پرسپولیس بازیکنی از صنعت نفت آبادان خریده است، هواداران پرسپولیس در اولین مواجه با این خبر، انتظار دیدن هر تیپ بازیکنی را از مبدأ برزیل ایران داشتند جز بازیکنی با شمایل و خصوصیات محسن ربیع خواه.

ملودرام ربیع خواه در پرسپولیس درست از همان هفته ی اول آغاز شد، با مصدومیت آرام طبع و حضور پیش بینی نشده ی ربیع خواه در پست دفاع چپ. محسن اما برای اولین غافلگیری مخاطبانش را خیلی منتظر نگذاشت و درست در هفته ی دوم در مرداد داغ تهران و در مقابل فولاد بود که در یک رفت و برگشت، با یک تنه فنی، سکندری خورد و پرسپولیس پر امید لیگ شانزدهم را آستانه ی نخستین باخت پیش برد. از آن روز موج انتقاد ها به سمت او سرازیر شد و هفته ای نبود که در نکوهش بازی های نه چندان چشم نواز و با کیفیت او، رسانه ای چیزی به طعنه یا انتقاد ننویسد.

ربیع خواه در روزهای خوب و بدش همیشه مورد انتقاد بود و در هر تحلیلی پاشنه آشیل تیم متوازن پرسپولیس معرفی می شد؛ شده بود مهرزاد معدنچی برای علی پروین های پرسپولیس. اما او ماند و تلاش کرد. شاید خوش شانس بود که کسی مثل برانکو را پشتش داشت تا به او آنقدر زمان بدهد که در حساس ترین بازی آسیایی پرسپولیس، نام تائه هی را نابود کند. او همچنان هست، همچنان شانس با اوست و همچنان تلاش می کند و حالا، در سالگرد آن سکندری معروف، ما برای او می نویسیم.

داستان محسن در این یک سال گذشته شبیه به داستان شخصیت فارست گامپ در فیلم شاهکاری به همین نام است. فارست گامپ پسری کم توان با پاهایی ضعیف بود که همین پاها نقطه ی عطف زندگی او شدند. شاید ملموس ترین وجه این تشابه آن صحنه از فیلم باشد که فارست برای فرار از دست گروهی که به قصد آزار او، با ماشین دنبالش می کنند و به او سنگ می زنند، می دود؛ آنقدر سریع که ماشین هم از رسیدن به او باز می ماند و آزاردهندگان را ناکام می گذارد. فارست گامپ پرسپولیس هم از این سنگ ها زیاد خورد و بسیار از این آزارها  دید اما او فقط دوید. «آنقدر که امروز به خاطر نمایش های دلچسب اخیرش، به گردنش مدال افتخار بیندازیم»

در رثای یک سوپراستار نمی نویسیم، چه اینکه ربیع خواه در این یک سال حتی از سکوها و هواداران هم لقبی دشت نکرده؛ نه مهندس شده، نه بالرین و نه هیچ لقب دیگری. اساساً او و آنچه ارائه می دهد از جنس دیگری است. او در زمین کارگری می کند و این همان چیزی است که اغلب کسی نمی بیند جز سرمربی های تیم ها که اتفاقاً دلشان در زمین به همین جنس بازیکن ها قرص است. محسن ربیع خواه کارگر ساده ای بود که به مرور به خود چیزهایی اضافه کرده است و امروز به وضوح بازیکن بهتری نسبت به سال قبل است.

شاید در هفته های پیش رو و با آماده شدن کامیابی نیا و اضافه شدن نورالهی، فارست گامپ سرخ پوش به نیمکت دوخته شود اما این رسالت ماست تا از او بنویسیم. در دوره ای که از جوانک های سر به هوا بابت غیرحرفه ای بودنشان و غوره نخورده، مویز شدنشان انتقاد می کنیم بهتر است با پر رنگ کردن ارزش ها، خود مصلح فوتبال بیمارمان باشیم. محسن ربیع خواه ها و وحید امیری ها سوژه های جذابی برای تیتر ساختن نیستند چون به جای دویدن روی موج حاشیه های زرد، در زمین مسابقه می دوند اما آن ها می توانند الگوهای درخشانی در فوتبال امروز ما باشند تا با نگاه به آن ها دوباره این جمله ی معروف به یاد و ذهن مشوش نوستاره های فوتبال بیاید که زیبایی در سادگی است.