فراغ فوتبال از بحران اقتصاد!

بحران های اقتصادی در ایران و نوسان اعجاب آور نرخ ارز زندگی کمتر قشری از جامعه ایران را بدون تغییر و خطر باقی گذاشته اما تیم های فوتبال در ایران انگار از هر ماجرایی در جامعه فارغ اند. اگرچه آنها نیز با بحران پرداخت دلار به بازیکنان و مربیان خارجی مواجه اند اما در اوج ماجراهای اخیر اقتصادی در ایران، تغییر رفتار نمی دهند. هیچ تغییری در نگاه باشگاه های ایرانی نمی بینیم و آنها نقل و انتقالات را بی توجه به این مساله عمومی پشت سر گذاشتند.

اگرچه باشگاه هایی نتوانستند با توجه به افزایش نرخ دلار در ایران بازیکنان خارجی خود را حفظ کنند اما فارغ از این محدودیتی که برای شان پدید آمد، هیچ تصمیمی که معنای صرفه جویی یا هر تغییر دیگری در برنامه اقتصادی باشگاه بدهد، در فوتبال ندیدیم. استقلال با تیام و جباروف نتوانست به توافقی تازه برسد اما استقلال و همه تیم های دیگر تا توانستند، خریدند و تا توانستند تن به هر قراردادی با هر رقم گزافی دادند. تنها خبری که درباره کاهش هزینه ها از فوتبال شنیدیم، دستور مهدی تاج بود. رییس فدراسیون فوتبال نامه ای به سازمان لیگ نوشت تا داوران به جای سفرهای هوایی، از وسایل حمل و نقل جاده ای و ریلی استفاده کنند اما در فوتبالی که تغییری در شکل هزینه هایش نداده، چه بی معنا و طنزآلود است که داورانش از سفر هوایی محروم شوند.

باشگاه های ایرانی به این دلیل که هرگز نگاهی به آینده ندارند و نگران فردا نیستند، بی توجه به اینکه در ماه های آینده با توجه به وضعیت اقتصادی در ایران دچار چه مسائلی می شوند، بازیکن خریده اند، قرارداد بسته اند و نمی دانند با چه ساز و کاری از پس پرداخت این قراردادها برمی آیند.

شاید درآمد باشگاه ها از حامیان مالی کم شود، شاید قراردادهای تبلیغاتی با چالش هایی مواجه شود و شاید هزینه های روزمره تیم افزایشی چشمگیر داشته باشد. حتی شاید تماشاگران دیگر رغبتی برای مشارکت در پرداخت هزینه های باشگاه محبوب خود نداشته باشند. باشگاه ها اما توجهی به این اتفاقات ندارند و بی نگاهی به فردا همچنان مثل گذشته پیش می روند.

بدهی های انبوه و انباشته سالیان گذشته آنها البته پابرجاست و بدهی های تازه نیز به رقم آنها افزوده خواهد شد. باشگاه هایی که در وضعیت اقتصادی فصل های گذشته بدهی های بزرگ بر جا می گذاشتند، چگونه می توانند در فصل جاری و در تغییرات عمیق در اقتصاد و بازار روزگار بگذرانند؟

از باشگاه ها بدهی های بزرگتر و بحران های بزرگتری در آینده باقی می ماند و این یک شوخی با فوتبال نیست. برای باشگاه های ایرانی اما به دلیل وابستگی مالی و خصوصی نبودن و عادت همیشگی در دریافت بودجه های دولتی و عمومی، وضعیت تازه و این فردای نگران کننده، همه انگار یک شوخی است.

در لیگ هایی که باشگاه های خصوصی دارند و دولت و نهادهای عمومی در فوتبال حرفه ای به درستی تن به هیچ هزینه ای نمی دهند، بحران های اقتصادی منجر به تغییر رفتار اقتصادی در باشگاه های خصوصی می شود و ریاضت اقتصادی را جانشین الگوهای اقتصادی خود می کنند اما در فوتبال ایران، خبری از این تغییر رفتار نیست و اوضاع اقتصادی پیچیده تر میراث مدیران برای آینده این باشگاه هاست.