فردوسی پور و سلینجر؛ تفاوت های یک انزوا

سلینجر، خالق رمان ناطور دشت با حدود نیم قرن انزوای خودخواسته همیشه طرفداران بی شمار خود را در بی خبری مطلق قرار می داد. معدود عکس هایش در دوران جوانی که در گذر زمان عکاسان را برای ثبت عکسی از او به مخاطره انداخت. همین شد که پاپاراتزی زبل از نویسنده آمریکایی عکسی گرفت که حیرت برانگیز بود. زیرا در تصویر پیرمردی با مشت های گره کرده دیده شد که به لنز دوربین حمله کرده و نمی خواهد عکسش ثبت شود. این عکس با خشمی که در چهره سلینجر نمایان است، اما بسیار ارزشمند و ناب است. چه سلینجر عکس و حتی اطلاعاتی در اختیار دوستدارنش قرار نمی دهد تا آنها را راضی نگه دارد، که از بودنش لذت ببرند. این نویسنده فقید با شهرت جهانی تا پایان عمر چنین زیست تا طرفدارانش به کوچک ترین اطلاعات درز شده از او، خرسند شده و ذوق زده شوند.

شاید اینجا مقایسه سلینجر و عادل فردوسی پور قیاسی مع الفارق به نظر برسد، اما شرایطی که امروز فردوسی پور گرفتار آن شده، دنیای جدیدی را پیش روی او قرار داده است. اینکه چطور می شود عکس خالق برنامه نود با برادرش سوژه خبری شده و در رسانه های رسمی درج می شود. یا اینکه چطور است که وقتی میز او در برنامه نود به ویترین هندوانه فروش تبدیل می شود، روی جلد یک روزنامه ورزشی قرار می گیرد. یا ویدئو کوتاه از بازی فوتبال فرودسی پور دست به دست در شبکه ها اجتماعی می چرخد و کلی بازدیدکننده دارد. حالا برخی نسبت به آن واکنش نشان می دهند که این موضوعات چه اهمیتی دارد؟ برخی از اهالی رسانه نیز به این مسائل می تازند که مثلا چطور یک رسانه تا این حد می تواند تباه باشد که عکس عادل با برادرش را روی خروجی خبرگزاری بگذارد.

واقعیت این است که اینها، موضوعاتی پیش پا افتاده به نظر می رسد که فاقد ارزش خبری هستند. اما سوال اینجاست که این موضوعات بدون ارزش چرا در این برهه از زمان ارزش پیدا کرده و به عنوان خبر یا عکس خبری منتشر می شود. عادل فردوسی پور 20 سال با تمام فرازونشیب ها برنامه نود را در عرش نگه داشت و در این مدت کمترین رغبتی برای مصاحبه نشان داد. همه حرف هایش را هم در گزارش های فوتبال و برنامه نود به زبان می آورد. در این سال ها حتی به قدری محتاط بود که کمترین اطلاعات شخصی درباره او وجود دارد و علاقه ای هم به برجسته کردن شخصیت خود ندارد. او در برنامه پُربیننده اش مانند یک ژورنالیست ورزشی به حاشیه های فوتبال می پرداخت، اما در زندگی شخصی به شدت از این حاشیه ها دوری می کند.

فردوسی پور حالا بعد از عمری، کوچ ناخواسته ای از برنامه نود داشته و گرچه برنامه فوتبال 120 را اداره می کند، اما در موقعیت انزوای ناخواسته قرار گرفته است. این انزوا بی تردید طرفداران بی شمارش را ناراحت و دلخور کرده است. البته دلخور از فردوسی پور نه، بلکه از شرایط این روزها. از شرایطی که برخی سیاست های بیمارگونه سازمان صداوسیما برایش فراهم آورده تا او مانند گذشته در برابر دیدگان فوتبال دوستان قرار نگیرد.

برای همین، با هر خبر یا عکس از مرد محبوب فوتبال دوستان می تواند آنها را خوشحال یا به واکنش مثبت وادارد. در اینجا تغییر رویکرد رسانه ها که تا پیش از این به چنین خبر و عکس هایی از فردوسی پور اهمیت نمی دادند و حالا اهمیت می دهند، توجیه دارد. فرودسی پور مانند قبل رویت نمی شود، او که تنها محبوبِ فوتبالدوستان نیست و مرد محبوب مردم به حساب می آید. پس اجازه دهید عکس فردوسی پور با برادرش هم در این برهه از زمان سوژه شود، نه به خاطر امیر فردوسی پور که به دلیل شخص عادل.