فرمول غریب برانکو

30 ماه بعد از به عهده گرفتن هدایت پرسپولیس جای پای برانکو محکم تر از هر زمانی است و واقعا معلوم نیست فرمول غریب موفقیت او چه بوده. کسی نمی داند چرا فرشاد احمدزاده که ابتدا در پرسپولیس ناموفق و در تراکتورسازی هم نیمه موفق بوده، در بازگشت به جمع سرخ ها این قدر توفیق داشته است و این نیز مشخص نیست که چرا محسن مسلمان قطعا پس از زمامداری برانکو اینطور سرنوشت ساز شده و به چه سبب وحید امیری را نمی توان مهار کرد و چگونه مهدی طارمی آقای گل شدنش را از «لیگ یک» به لیگ برتر بسط داد، البته اگر به دنبال شاهکار فنی پروفسور طی این مدت باشیم، روش و حاصل منتقل کردن محمد انصاری از پست مدافع چپ به مدافع وسط بوده و این اقدام چنان به موفقیت انجامیده که حتی پس از جذب شجاع خلیل زاده به جمع قرمزها نمی توان در دل راضی شد که انصاری به دفاع چپ برگردد و اگر برانکو به چیزی خلاف این می اندیشید، در انتقال های تابستانی شایان مصلح مدافع چپ سپیدرود را نمی خرید و محسن ربیع خواه را حفظ نمی کرد.

راه های موفقیت برانکو البته در برخی زوایا و جهات چندان هم مبهم نیست. او در حسین ماهینی میانسال اما پرانگیزه مردی را یافت که می تواند در هر یک از پست های خطوط دفاعی و میانی عمل کند و کم نیاورد و وقتی رضاییان بازی در آورد و یاغی شد، از صادق محرمی جوان بازیکنی ساخت که حتی نمی توان حسین ماهینی را با بازگرداندن به پست اصلی اش (دفاع راست) جانشین اش کرد.

او از اقامت 5 ماه و نیمه سروش رفیعی در پرسپولیس حداکثر بهره را برد اما وقتی دید وی رفتنی است و در لیگ قطر بازی خواهد کرد، زانوی غم در بغل نگرفت و با کار تیمی جای خالی او را پر کرد. وقتی دو سال پیش محمد نوری درخواست بازگشت به پرسپولیس را داد و اجبارا سر از تراکتورسازی درآورد، نظر اکثریت این بود که پروفسور با سردی نشان دادن به این هافبک وسط بازیساز مرتکب اشتباه شده اما گذشت زمان نشان داد پرسپولیس بدون نوری هم می تواند قهرمان لیگ شود اما تراکتور با نوری هم نمی تواند جام حذفی را ببرد.

امروز که پرسپولیس در انتظار بازگشت احمد نوراللهی است تا ذخیره ای برای روزهای محرومیت و مصدومیت کمال کامیابی نیا داشته باشد حتی غیبت سیدجلال حسینی مصدوم نیز سرخ ها را رنجور نکرده و غر زدن های گادوین منشا درباره اینکه به او پاس نمی دهند گوش های شنوای چندانی نیافته زیرا «تیم» پرسپولیس خوب بازی می کند و این مجموعه در حال نتیجه گرفتن است.

البته می توان عیب هایی را نیز در برانکو نشان کرد و یکی از عمده ترین آنها بهای بیش از حدی بود که دو فصل پیش به سوشا مکانی پراشتباه درون دروازه پرسپولیس داد و همان مساله قهرمانی لیگ پانزدهم را که در مشت قرمزهای تهرانی بود، از دست آنها بیرون کشید و نصیب آبی های خوزستان کرد اما اگر حاصل کار پروفسور را طی دو سال و نیم زمامداری اش در پرسپولیس بررسی کنید می بینید که او به درصد و بیلان بالایی از موفقیت رسیده است.

برانکو به واقع بیش از پیش به عنوان و مقام بهترین مربی خارجی تاریخ فوتبال ایران نزدیک شده است. مقامی که این مربی کروات با سلاح متانت و اندیشه خوب و کار فنی و البته برخوردهای محترمانه با جامعه فوتبال به دست آورده و برخلاف بعضی ها برای کسب موفقیت دائما به تحقیر و کوبیدن ایرانیان نپرداخته و به همین سبب در دل ها جایی ماندگار یافته.