فریادهای باقری از جنس پرسپولیس است/ انتقاد از طاهری کم از فریاد سر صادقیان ندارد

کریم باقری این روزها ابایی ندارد از اینکه جایگاهش روی نیمکت پرسپولیس را از دست بدهد.

 کریم باقری دوباره به سیم آخر زده است. ترسی ندارد از اینکه جایگاهش در پرسپولیس به خطر بیفتد. او برای این سالی نهایتا چند صد میلیون تومان که رقم بزرگی برای خیلی هاست اما در فوتبال رقمی ناچیز محسوب می شود ، این قدر حساب باز نکرده که سکوت اختیار کند و فکر و ذکرش رسیدن به این پول باشد. او فریاد می زند. فراتر از یک عضو کادرفنی ظاهر می شود. یک بار روی نیمکتی که سرمربی دارد ، فریاد می زند و چنان پیام صادقیان را سر جایش می نشاند که برای همیشه ادب شود. او را می فرستد برود خانه اش تا یا فوتبال را کنار بگذارد یا آدم شود و برگردد. روزی که کریم این کار را با پیام کرد ، برایش یک چیز بالاتر از هر چیزی بود ، شان باشگاه پرسپولیس که نباید بازیچه رفتار زشت دو بچه رها شده در عالم جوانی شان می شد.

این اما تنها باری نیست که کریم تن به آب می زند و ترسی ندارد که خیس شود. پرسپولیس مشکل مالی دارد ، مدیریت باشگاه که نتوانسته به تعهداتش عمل کند ، شروع به جمع آوری اعانه برای تیم کرده و آقا کریم باز حرف می زند. نه برای خودش ، نه برای بازیکنان که باز برای تیم است که او سخن کی گوید. می گوید اگر مدیریت نمی تواند شرایط را درست کند ، چرا نمی روند تا کسی بیاید که مشکلات حل شود. حرف های او حتی اگر با این گفته طاهری جواب داده شود که مربی باید در حیطه اختیاراتش حرف بزند اما باز نمی تواند پاسخی مناسب باشد برای سرپوش گذاشتن روی حرف های درست کریم باقری . کریمی که برای پرسپولیس و شانش حاضر است هر ریسکی را بپذیرد و فریاد بزند. او این بار در مقام یکی از گنجینه های تاریخ باشگاه به مدیریت تیم انتقاد می کند. این شخصیت حقیقی کریم است که سکوت نمی کند و حرف دل خودش و هواداران را می زند ، درحالی که می توانست برای حفظ جایگاهش روی نیمکت سکوت کند تا جایگاه حقوقی اش به خطر نیفتد. فریادهای کریم باقری ارزشمند است ، حتی ارزشمندتر از فریادهایش سر صادقیان تا او را تادیب کند.