فصل برای یحیی تازه شروع شده

 این روزها شاید یحیی گل محمدی شادترین مرد ایران باشد؛ کسی که بعد از 13 سال سرمربیگری بالاخره موفق شد جام قهرمانی لیگ برتر را بالای سر ببرد. شعف و شادی یحیی در تک تک قاب های به جا مانده از دو بازی آخر پرسپولیسی ها نمایان است؛ از جایی که او بلافاصله بعد از سوت پایان بازی با فولاد ماسکش را کند و مشتش را گره کرد تا عکس سلفی رختکن مسجدسلیمان که گل محمدی در آن همراه با سایر بازیکنان عدد چهار را به عنوان نماد جدید قرمزها نشان می داد. شاید در شرایط عادی، یحیی به عنوان سرمربی خویشتندارتری بیشتری به خرج می داد، اما او امروز آنقدر خوشحال هست که سر از پا نشناسد و حتی از چارچوب رفتاری معمولش خارج شود.

به همین دلایل این روزها شاهد انبوهی از تحلیل های مثبت در مورد نقش گل محمدی در موفقیت پرسپولیس هستیم، اما شاید عمر این تجلیل ها چندان هم دراز نباشد. بر خلاف آنچه به نظر می رسد، فصل برای یحیی تمام نشده، بلکه تازه شروع شده است. سرخپوشان بعد از انجام این چهار بازی تشریفاتی لیگی باید وارد مسابقات جام حذفی شوند. آنها در دوره کالدرون به نیمه نهایی رسیدند، اما حالا تراکتور و استقلال (یا سپاهان) در انتظار رویارویی با این تیم هستند. به علاوه مساله لیگ قهرمانان آسیا هم وجود دارد؛ جایی که پرسپولیس از دو بازی اولش تنها یک امتیاز گرفته و موقعیتش برای صعود جالب نیست. این تنها تورنمنت امسال است که از صفر با خود یحیی شروع شده و انتظارات از او بالاست. اگر قرار به ناکامی در هر کدام از این دو بازی باشد، گل محمدی دچار مشکل خواهد شد.

در فوتبال مرز بین تمجید شدن و مورد انتقاد قرار گرفتن، باریک تر از آن است که بشود تصور کرد. چه کسی فکر می کرد کلودیو رانیری تنها چند ماه پس از آنکه لسترسیتی را در یک اتفاق تاریخی برای اولین بار به قهرمانی لیگ برتر انگلستان رساند از این باشگاه اخراج شود؟ فوتبال اما همین است؛ همین قدر بی رحم و بدون تعارف. به نفع یحیی و آینده اوست که فعلا رقابت های این فصل را خاتمه یافته تلقی نکند. ستایشگران عجول هم بهتر است عجالتا مراقب حجم تحسین ها باشند. مبارزه هنوز ادامه دارد و یک مبارزه گر غافل، مستعد آسیب دیدن خواهد بود.