فوتبال ایران، فضای امن برای پرونده های خاک خورده

موجی پولی امروز فوتبال بلژیک را فرا گرفته، یک رسوایی تازه که کسی در رسانه های اروپا ابایی از انتشارش نداشت. مو به مو با تمام جزییات. از دستگیری ایجنت ایرانی و جنجالی فوتبال بلژیک تا باز شدن پای مربیان و داوران در این پرونده. پیش تر نیز انتقادات درباره سیاق کار موجی بیات مطرح بود، وقتی نناد پتروویچ، ایجنت سابق، از ترامپیزه شدن حرفه نقل و انتقالات در بلژیک خبر داده بود، با تاخت و تاز به رفتارهای موجی.

پلیس وارد این کارزار شده است، با بررسی و بازداشت و تحقیق برای جلوگیری از فساد مالی در فوتبال. تردیدهایی درباره پولشویی و نقل و انتقالات غیرقانونی و جابه جایی عجیب پول های بزرگ در مقیاس فوتبال بلژیک وجود دارد و این تردیدها به حال خود رها نشده اند.

در فوتبال ایران چنین مسائلی چگونه بررسی می شوند؟ آیا کمیته های فدراسیون فوتبال کافی هستند یا باید پلیس وظایف قانونی خود را انجام دهد؟

همین چند شب پیش در برنامه نود جلال حسینی گفت که به باشگاه پرسپولیس در سال های گذشته کمک کرده اما هرگز کمک مالی او به حسینی برگردانده نشده. معلوم نیست چه اسنادی درباره هزینه شدن آن پول وجود دارد. این آخرین و کوچکترین نمونه است که پول ها گم می شوند. در فوتبال ایران هیچ کس نمی داند چرا بازیکنی یک، دو یا سه میلیارد قرارداد می بندد و چه اتفاقی رخ می دهد که افزایش قیمت چند برابری دارد. هیچ کس نمی داند که روابط ایجنت های رسمی و غیررسمی با باشگاه ها چگونه تنظیم می شود. خواندن مصاحبه نناد پتروویچ، ایجنتی که منتقد رفتارها و روش های موجی بیات است، نشان می دهد که برخی ایجنت ها چه روش هایی برای گم شدن پول ها دارند. نمونه هایش در فوتبال ایران هم پیدا می شود اما آیا چشمی برای دیدن و بررسی کردن وجود دارد؟

درباره قرارداد بلیت فروشی بازی ها، اسپانسرها و هزار و یک نکته دیگر همیشه تردیدهای جدی در فوتبال ایران وجود داشته که پای نام ها و موسسات موثری به پرونده ها باز شده اما هرگز این پرونده ها به سرانجام نمی رسند، خاک می خورند و فراموش می شوند. با این فراموشکاری های تعمدی فساد ریشه هایش را قوی تر می کند و با وحشت کمتری همه جا را فرا می گیرد، همان چه شاید رخ داده و ما و شما بی خبریم.

رسانه ها در ایران اغلب پیگیر چنین پرونده هایی نمی شوند، چون همواره در پیگیری آنها با دردسر مواجه شده اند و باشگاه ها و فدراسیون ها رغبتی برای همراهی با رسانه ها ندارند. برنامه نود که همیشه از مبارزه با فساد حرف زده، آخرش فقط درباره یک نفر که چند میلیون از یک بازیکن پول گرفته و او را در پارک تمرین داده، افشاگری می کند و موارد مهم تر همیشه عقیم می مانند.

فوتبال ایران می تواند پرونده های عجیب و پیچیده ای در این زمینه ها داشته باشد اما کمتر کسی پیگیر تخلفات است. حتی وقتی باشگاه ها مالکیت های مشترک دارند، رسانه ها نمی توانند نقد های جدی در این  باره مطرح کنند و با اعتراض و فحاشی هواداران مواجه می شوند و در چنین فضایی به کدام افشاگری می توان فکر کرد؟

فوتبال ایران برای رهایی از این ورشکستگی اقتصادی و رعایت نشدن فیرپلی مالی و اشتراک منافع چندین باشگاه مهمش به بازبینی در نوع برخورد با فساد نیاز دارد.