قهرمانان همدل

بارها دیده و شنیده ایم که یک تیم در عین حال که لایق قهرمانی و موفقیت نبوده، به این عنوان دست یافته و یا تیمی که لیاقت ایستادن روی سکوی اهدای جام را داشته، در نهایت به مقام نایب قهرمانی بسنده کرده است. از این قبیل اتفاقات در فوتبال دنیا بسیار است اما در فوتبال ایران 4 سال است که حق به حقدار می رسد و قهرمان واقعاً لیاقت قهرمانی را دارد. پرسپولیسی ها این بار با پیروزی در اولین شهر نفتی ایران به چهارمین جام متوالی خود بوسه زدند تا با 6 عنوان قهرمانی در لیگ برتر، پرافتخارترین تیم ایرانی از این لحاظ لقب بگیرند.

قرمزهای پایتخت فصل عجیبی را پشت سر گذاشتند؛ ابتدای فصل که برانکوی محبوب با ترک پرسپولیس مقصد الاهلی و سپس عمان را پیشه کرد، سپس نوبت به بحران های سوءمدیریتی در دوران عرب و انصاری فرد رسید، یک نیم فصل را با گابریل کالدرون آرژانتینی به صدر جدول رسیدند و بردهای ناپلئونی را توشه راه قهرمانی خود کردند و در نهایت با شماره 4 سابق تیم ملی، به چهارمین قهرمانی خود رسیدند. رمز موفقیت پرسپولیسِ امسال در یکدلی و یکرنگی بازیکنان و کادرفنی بود. سرخ پوشان با سعه صدر و کلید تداوم توانستند قفل نامتوازنی ها و سوءمدیریت ها را باز کنند و با پوکر قهرمانی، بالاتر از سپاهان که در فصول 9، 10 و 11 لیگ برتر هت تریک قهرمانی کرده بود، جام زیبای لیگ را تصاحب کنند.

آخرین کادرفنی ایرانی که توانسته بود کاپ لیگ برتر را فتح کند، کادر عبدالله ویسی و تیم عجیب استقلال خوزستان در لیگ پانزدهم بود. پس از استقلال خوزستان که تنها به مدد تفاضل گل توانست قرمزها را وادار به ایستادن روی سکوی دومی لیگ کند، برانکوی کروات 3 فصل پیاپی با پرسپولیس به قهرمانی رسید اما فصل جاری را قرار بود یک کادر ایرانی برای رسیدن به جام تلاش کند. شاید اگر همه چیز حالتی عادی داشت این فصل نیز یک کادر خارجی با رهبری کالدرون آرژانتینی به پوکر قهرمانی می رسید اما یحیی گل محمدی با یک نیم فصل قدرتمند و عملکردی فوق العاده، پرسپولیس را ایرانیزه قهرمان کرد.

اگر از بیرون به مجموعه پرسپولیس نگاه کنیم، عملکرد بی نقص بازیکنان و کادرفنی بیشتر مشهود می شود. پرسپولیس هم این پتانسیل را داشت که مانند استقلال پس از فسخ قرارداد سرمربی خود، یک شبه از عرش به فرش برسد و جدال قهرمانی را به سپاهان و یا تراکتور ببازد. قرمزها اگر بیشتر از استقلال با مشکلات مدیریتی مواجه نبوده باشند، کمتر نیز نبوده اند اما با ثبات و همدلی مثالزدنی توانستند به هدف والای خود برسند.

پرسپولیس در بطن خود اسطوره هایی دارد که حرف بازیکن را بیشتر از بقیه می فهمند و هدایت صحیح را بلدند. افرادی مانند افشین پیروانی و کریم باقری کمتر از بازیکنان در این قهرمانی مسلط نقش نداشته اند. به کادرفنی سپاهان، تراکتور و استقلال نگاه کنید؛ سپاهان و تراکتور که اصلاً از حضور پیشکسوتان باتجربه برخوردار نیستند و استقلال هم که یکی از مهم ترین سرمایه های مربیگری اش را در فصل جاری سوزاند. پرسپولیس اگر قهرمان شد، به علت حضور یک پرسپولیسی متفکر به نام یحیی، یک اسطوره کاربلد به نام کریم باقری و یک مدیر مدبر به نام افشین پیروانی است. در فوتبال ایران همه چیز در میانه های مستطیل سبز رخ نمی دهد و برای رسیدن به اهداف بزرگ باید از هر نظر خوب بود. وجود افرادی از بدنه و جنس باشگاه در یک تیم باعث افزایش همدلی و اتحاد میان مجموعه کادرفنی، مدیریتی و بازیکنان می شود که پرسپولیس مصداق بارز این حقیقت را 4 سال است به نمایش می گذارد. با اتحاد، همدلی و راهبردهای منطقی می توان قله قاف را نیز فتح کرد، حتی اگر مشکلات در راه پیروزی  سنگ اندازی کنند.