قهرمانی چه بهایی می خواهد؟

حالا برخی می خواهند موفقیت بزرگ را کمرنگ جلوه دهند؛ البته این دسته از افراد، با چشمان بسته مشغول زندگی هستند وگرنه سخت نیست که به یاد بیاوریم سرخپوشان از چه پرتگاهی برای رسیدن به فینال آسیا و قهرمانی منطقه غرب عبور کردند.

سخت ترین قرعه ممکن برای سرخ ها رقم خورد. در مرحله گروهی با ازبک ها، قطری ها و اماراتی ها کشتی گرفتند. سپس با تیم خوب و قابل احترام الجزیره مصاف دادند. تیمی از گروهی که تراکتورسازی و الغرافه و الاهلی در آن بودند، صعود کرده بود. پرسپولیس به سختی از سد الجزیره عبور کرد و سپس به الدحیل رسید. خیلی ها گفتند دیگر کار تمام است، به دحیل می بازد و حذف می شود ولی این تیم که هرگز شکست نخورده بود و بازی رفت را هم با پیروزی پشت سر گذاشت، در آزادی زانو زد.

همین حرف ها را در مورد السد هم زدند ولی پرسپولیس باز هم شاهکار کرد و حالا این تیم، مزد شجاعت خود را گرفت. مزد اعتماد به برانکو و شاگردانش. مزد اتحاد هواداران و تیم سر به زیری که تشکیل شده است. تیمی بدون طارمی، مسلمان، رضاییان، صادقیان، اوکراینی ها، احمدزاده و هر کس که حاشیه ای داشت.

این تیم دوست داشتنی حالا در فینال به مصاف کاشیما آنتلرز ژاپن می رود و هیاهوی بزرگی در انتظارش است، اما آن ها شجاع هستند و حتی اگر قهرمان هم نشوند، همه ما مطمئنیم بهترین فوتبال را به نمایش می گذارند. آن ها یک مربی کاربلد و یک سری بازیکن باغیرت دارند با هوادارانی که جان شان را برای موفقیت های این تیم می دهند.

قهرمانی، چه بهایی بالاتر از این ها می خواهد؟