لازم است خوشحال باشیم؟

خبری از هیاهو و شور و شوق جام جهانی نیست بله کاملا قابل قبول است. خیلی فرقی با کشورهایی که دستشان از جام جهانی کوتاه ماند نداریم. اما می شنویم و می خوانیم که دل و دماغ بیشتری نسبت به ما دارند. چرا ما این احساس را نداریم؟ از چه زاویه ای باید به این مساله نگاه کنیم؟ جامعه شناسی؟ ورزشی؟ اقتصادی؟ معیشتی؟ پاسخ به این سوال از کدام منظر و معبر عبور می کند؟ تیم ملی دیشب در ترکیه در دیداری تدارکاتی باخت. عده ای نقد می کنند و عده ای همچنان ستایشگر تیم ملی و اندیشه های کی روش هستند. دیدگاه‎های هر دو طرف محترم است. اما نگاهی به آنچه که در ماه های گذشته در فوتبال ایران اتفاق افتاده بیندازیم. جز دروغ، فساد مالی، افترا، تقلب و ... مساله هیجان انگیز دیگری را تجربه نکردیم.

مهدی قائدی که حتی دوران «پیشامجاهد» را تجربه نکرد و با دست خودش فوتبالش را به تباهی کشاند و یکی از دوستانش را از دست داد از مدل جدید موهایش رونمایی می کند، یعنی حتی آب از آب تکان نخورده، حسین هدایتی شنل پرسپولیس را به دوش می اندازد، تیم فوتسال زنان برای دومین سال پیاپی قهرمان آسیا می شود که خب خیلی خبر مهمی نیست، کی روش هم که خوب میخش را به زمین کوبیده و از هم اکنون مرثیه هایی برای آنچه که در جام جهانی رخ می دهد می خواند، گزارشگر و کارشناس برنامه های تلویزیونی که هنوز به سبک دهه 60 کلام همدیگر را قطع می کنند و بعد چند دقیقه هم از یکدیگر معذرت خواهی می کنند؛ مسخ شده و توجیه شده که باید حامی تیم ملی باشند دست از تمسخر بازیکنان حریف برنمی دارند. بازیکنان ترکیه را شاید بتوانید مسخره کنید اما کریس رونالدو مسخره کردنی نیست. دانش آموزان دبیرستانی در تهران مورد تعرض و تجاوز قرار گرفته اند و دردناک تر که متهم اقرار کرده است که با پخش فیلم های مستهجن بچه ها را تحریک به اعمال غیراخلاقی کرده است. صدای فریاد پدرها و مادرها مو به تن آدم سیخ می کند، شنیده می شود که دارو هم قرار است گران شود، اسماعیل بهداروند هم که چشمش را از دست داد فعلا مهمان ویژه بازی های استقلال شده به هر حال شوی خوبی است که نشان دهیم با استفاده از آسیب دیدگی اسماعیل کار فرهنگی می کنیم. همین. کل ماجرا که چرا ما برای جام جهانی خوشحال نیستیم همین بود!