لحظه رقم خوردن تاریخ

بین همه این لحظه های بی معنا و تکراری زندگی، گاهی وقت ها می شود که رقم خوردن تاریخ را می بینی.

کم پیش می آید در زندگی به لحظه هایی برسی که زندگی ات به قبل یا بعد از آن تقسیم شود. کم پیش می آید در زندگی به چیزهایی برسی که برایش آماده نشده ای اما از راه می رسد و تو را در خودش غرق می کند. لحظه هایی که در زندگی ات اصلا رخ نداده اند و تجربه شان نکرده ای. در مقابلش گنگی. وقتی از راه می رسد و تو را در برمی گیرد، نمی توانی حس و حالت را درک کنی.

برای هر آدمی، در طول زندگی چندبار از این لحظه ها رخ می دهد. برای صدهزار نفری که امروز در ورزشگاه آزادی به تماشای بازی برگشت فینال لیگ قهرمانان آسیا نگاه می کنند، این یکی از همان لحظه هاست. برای دو تیمی که در این بازی حضور دارند و برای مربیان شان هم. برای میلیون ها بیننده ای که با اشک و لبخند مقابل تلویزیون می نشینند تا این بازی را تماشا کنند نیز چنین است.

فینال آسیا در تهران، از همین دست لحظه هاست. از لحظه هایی که زندگی ات به قبل و بعد از آن تقسیم می شود. بردن و باختن هم تاثیری در این مورد ندارد. چه ببری و چه ببازی دیگر آن آدم سابق نمی شوی. این یک امر اثبات شده است. تو «لحظه» را پشت سر می گذاری و این لحظه با همه لحظه های زندگی ات فرق دارد. با همه آن لحظه هایی که در صف نان یا ترافیک پشت سر می گذاری فرق دارد. با لحظه هایی که حرام شان می کنی فرق دارد و با هر چیز دیگری هم فرق دارد.

این لحظه نفس گیر است و کوبنده. قلبت را تسخیر می کند و طوری به سینه ات می زند که شاید زمین بخوری یا تعادلت را از دست بدهی. اگر سوار لحظه شوی، اگر از لحطه نترسی، اگر خودت را بزرگ تر از آن ببینی برنده می شوی. اگر در لحظه غرق شوی، مبهوت بمانی و کنترلش نکنی و خودت را بسپاری به جریان درون آن، معلوم نیست چه سرنوشتی در انتظارت باشد.