ماجراي يك عكس/ با ٢٠٦ به مقصد مي رسيم

اين عكس را چند روز قبل حسين ماهيني در پيج pv خود منتشر كرده بود. يك پيج دورهمي و خودماني كه مضمون و محتوايش بيشتر، خصوصي است.

اين عكس را حسين با كپشن توام با شوخي " پاركينگ تيم قهرمان، ٢٠٦/٢٠٧ " پست كرد. عكسي از پاركينگ ورزشگاه كاظمي. اين عكس اما پر از حرف است.

اين روزها كه حرف همه پرسپوليسي ها جنگيدن براي رسيدن به هدف است، ياد حرفهايي از برانكو مي افتم كه مي گفت "فوتباليست اگر بيرون از زمين خودش را مديريت كند، نتيجه اش را درون زمين مي بيند."

تيم فعلي پرسپوليس را ببينيد. ديگر كمتر اثري از عكس حضور فلان بازيكن در كنسرت فلان خواننده را در پيج هايشان مي شود ديد. عكس از ناهار ظهرشان و شام شب شان و كافه رفتن هايشان نمي بينيد يا كمتر مي بينيد. كمتر كامنت هاي دلبرانه "مرا بين دو ابرويش دفن كنيد" و "من فداي پيچش موهاي پر از شعر تو" را زير پست هايشان مي بينيم. ماشين بازها هم انگار نيستند. پاركينگ تيم قهرمان پر شده از ٢٠٦ و ٢٠٧.

احترام بزرگتري كوچكتري معنا پيدا كرده و پرسپوليس حالا به اينجا رسيده كه همه مي آيند تا بحنگند و هوادار را خوشحال كنند. خوشحال كردن مجازي و اينستاگرامي نه، خوشحال كردن فوتبالي. اينها بايد براي هوادار هم درس باشد. هي نروند زير پست هاي دلبرانه كامنت هاي هوش از سر ربودني بگذارند. اجازه بدهيد اين پاركينگ ها، اين پيج ها، اين پست ها و عكس ها و كپشن ها بوي فوتبال بدهد و عرق سرازير از موهاي آشفته اي كه وقت گريم و آرايش و مدل را ندارند. بنز و پورشه و بي ام دبليو ها بين ما و تيم فاصله مي اندازد.

بگذاريد با همين ٢٠٦ ها با هم به مقصد برسيم.بي پز و ادا و اطوار و باصطلاح تعصب هاي دروغين كه لازم باشد براي تك تك شان مثنوي مي شود نوشت. رويه همين تيم فعلي را عشق است.