ما خجالت می کشیم؛ شما چطور؟

دو- ما خجالت می کشیم از این که بهترین گزارشگر مملکت کنج خانه اش غمباد گرفته و جواد خیابانی یک خط در میان روی گل ها خوابش می برد. حتی اگر به هر دلیل مشی عادل فردوسی پور را قبول نداشته باشید، در مورد کیفیت گزارش های او اجماع عمومی وجود دارد. صدای عادل را در گلو می خشکانند و بعد، از آزادی ورود هنرمندان خارج نشین سخن می گویند. نه رفقا؛ قسم حضرت عباس شما باورکردنی نیست.

سه- ما خجالت می کشیم از این که علیرضا فغانی به عنوان یکی از بهترین داوران دنیا مهاجرت کرده و از این کشور رفته. حالا این هیچ؛ طرف اعلام آمادگی می کند به ایران برگردد و مسابقات مهم هفته های پایانی را سوت بزند، اما فدراسیون زورش می آید یک چراغ سبز ساده نشان بدهد. شعار ما ظاهرا این است؛ ایران برای همه ایرانیان، جز آنها که کارشان را بلدند!

چهار- ما خجالت می کشیم از این که کشورهای اطراف، یک به یک به تکنولوژی کمک داور ویدیویی مجهز می شوند، بعد اینجا سرمربی لیگ برتری گوشی موبایل دستش گرفته و به داور التماس می کند بیا صحنه آهسته را ببین. تتمه امیدهای مان برای میزبانی های بین المللی هم دارد به باد می رود. یعنی واقعا به رگ غیرت کسی بر نمی خورد؟

پنج- ما خجالت می کشیم که از این طرف خیابان به اسم علی دایی می کنند و از آن طرف او ممنوع الکار است. از این طرف کوی و برزن به نام شجریان می زنند و از آن طرف پخش صدایش را قدغن کرده اند. ما رعایا هیچ، خود شما بگویید برای یک جامعه واحد چند جا، چند جور تصمیم می گیرند؟ اگر اینها بد هستند چرا تکریم شان می کنید و اگر خوب هستند، چرا توی سرشان می زنید؟ اصلا دایی بدترین مربی دنیا، اما طرف حق دارد در زادگاه خودش به کاری که دوست دارد مشغول باشد. حق ندارد؟ خب البته یادمان نبود حق و حقوق همه را شما تعیین می کنید.