محاصره ماتادورها با مثلث برمودا

آنچه در بازی مراکش عذاب آور و ناراحت کننده به نظر می رسید ضعف خط میانی تیم ملی مقابل مراکش بود تا جایی که حتی نمایش انفرادی خیره کننده امید ابرهیمی هم نمی تواند نظرمان را درباره مردودی خط میانی تیم ملی در بازی نخست تغییر دهد. شاید حالا که بازی را برده ایم دیگر نیازی نباشد که به ضعف های مان در آن مسابقه اشاره داشته باشیم یا عاملان نمایش فوق العاده ضعیف در بیست دقیقه ابتدایی را محکوم کنیم اما یادمان باشد بازی دوم فوق العاده دشوارتر و سنگین تر خواهد بود. خط میانی اسپانیا به هیچ وجه با مراکش قابل قیاس نیست.

واقعیت این است که تا قبل از جا افتادن بازی مان مقابل مراکش هافبک های تیم ملی در باز پس گیری توپ، ایجاد تعادل شامل ریتم دادن به بازی تیم خودی و کنترل کردن حریف فوق العاده ناکارآمد نشان دادند تا جایی که خط دفاعی و دروازه بان ایران فشار وحشتناکی تحمل کردند. فشاری که تاکنون هیچ وقت، حتی در دشوارترین نبردها از جمله دیدار با آرژانتین در دوره قبلی جام جهانی نیز تجربه اش نکرده بودیم.

هر چند حقیقتی به نام استرس و فشار وحشتناک بازی نخست در این مسابقات بزرگ و حضور هفت بازیکن جام جهانی ندیده در ترکیب اصلی را نمی توان در نظر نگرفت اما واقعیت این است که حتی بعد از آن بیست دقیقه جهنمی نیز خط میانی تیم ملی در حوزه تعادل و برقراری ریتم مناسب در نمایش خود یا حتی تخریب بازی حریف دچار ضعف عمده بود و فقط به بازی کنترلی روی آورد و حتی آن برندگی لازم نیمه نخست در ایجاد موقعیت از روی ضدحمله های سریع را نداشت.

بخشی از این ضعف به ترکیب سه نفره خط میانی برمی گردد که ناهمگون به نظر می رسید. در این مثلث غیر از ابراهیمی پرتلاش، انصاری فرد و شجاعی حضور داشتند که غیر از ابراهیمی دو نفر دیگر ذاتا بازیکنان درگیر شونده، تخریبگر و کارگری نیستند. این مساله با توجه به اینکه انصاری فرد سال ها به عنوان مهاجم نوک یا نهایتا بال در تیم ملی و باشگاهش به میدان رفته و البته شجاعی بیشتر در فاز حمله به تیم هایش کمک کرده تا دفاع، مصداق پیدا می کند و مسلما استفاده از چنین ترکیبی در بازی با اسپانیا شرایط را دشوارتر و خطرناک تر خواهد کرد.

البته با در نظر گرفتن بازگشت سعید عزت اللهی می توانیم حدس بزنیم که ترکیب خط میانی به احتمال فراوان تغییر خواهد کرد و از آنجایی که او نفر اول کی روش در خط هافبک به شمار می آید شاید انتخاب دو گزینه دیگر برای سرمربی تیم ملی دشوارتر باشد. واقعیت این است که کی روش بعد از بازی با ترکیه و تغییر شرایط تیم در نیمه دوم آن مسابقه به این نتیجه رسید که امید ابراهیمی می تواند بهترین گزینه برای پر کردن خلا عزت اللهی باشد و مطابق انتظار از او در بازی با مراکش استفاده کرد اما حالا با بازی درخشان ابراهیمی در این مسابقه بیرون گذاشتن او هم دشوار شده است. بنابراین اگر تصور کنیم هافبک اهل نکای تیم ملی هم مقابل اسپانیا به میدان خواهد رفت فقط یک جای خالی در این خط باقی خواهد ماند که گزینه های زیادی برای آن در دسترس هستند. از شجاعی و انصاری فرد که بازی قبل به میدان رفتند تا اشکان دژاگه و احسان حاجی صفی که زمانی به نظر می رسید نیروهای اصلی کی روش در خط هافبک باشند.

اگر تصور کنیم دژاگه برای این بازی هم به فرم ایده آل مد نظر کی روش نخواهد رسید و درباره او ریسک نمی کنند بیرون گذاشتن حاجی صفی یا نگه داشتن او در پست دفاع چپ فقط به ضعف آن منطقه از زمین تیم ملی و کاستن از قدرت خط میانی تیم ملی منجر می شود و در واقع هیچ منفعتی برای تیم ما ندارد. احسان مدت هاست در تیم های باشگاهی اش و تیم ملی در خط میانی به میدان رفته و با بازی های درخشان در این پست تبدیل به وزنه ای موثر و مهم شده است. تصور می کنم مثلث عزت اللهی – حاجی صفی – ابراهیمی می تواند بهترین چیدمان ممکن برای مقابله با خط میانی قدرتمند اسپانیا باشد چرا که هم در حوزه کنترلی و تخریبی از قدرت لازم برخوردار است هم می تواند ریتم مناسبی به بازی تیم ایران بدهد. این مثلث می تواند یک راس جلو به نام احسان حاجی صفی داشته باشد که با توجه به قدرت تهاجمی حریف حضور بازیکنی با مشخصات او در این منطقه از زمین کاملا قابل توجیه و منطقی است یا اینکه سه نفر در امتداد هم با شرح وظایف مشخص به میدان بروند که در هر دو حالت این ترکیب و چیدمان منطقی و عقلانی تر به نظر می رسد.

البته شاید در نگاه اول برخی به این چیدمان ایراد بگیرند و به این نکته اشاره کنند که ترکیب بالا تیم مان را فوق العاده دفاعی و با گارد بسته به میدان خواهد فرستاد که به نظر می رسد گریزی از این ماجرا نیست. واقعیت این است که مقابل اسپانیای قدرتمند و همه چیز تمام که به خط هافبکش به عنوان کارآمدترین بخش خود می نازد نمی توان دنبال ماجراجویی رفت و حتما باید با چهره تدافعی و گارد بسته بازی کرد چرا که واقعیت های فوتبال ایران و تفاوت کلاس دو تیم را باید در نظر گرفت و با در نظر گرفتن تمام جزییات بیهوده دل به دریا نزد.

از آنجایی که اسپانیا با آرایش 1-3-2-4 بازی می کند کمی جلوتر از بوسکتس و کوکه به عنوان دو هافبک دفاعی سیلوا، اینیستا و ایسکو قرار می گیرند و شاید حضور سه هافبک تدافعی با قابلیت های درگیر شوندگی و تخریب که همزمان قدرت بازیسازی و بازی رو به جلو را هم داشته باشند واجب و ضروری به نظر می رسد. ظاهرا عزت اللهی، حاجی صفی و ابراهیمی مناسب ترین گزینه ها برای انجام این ماموریت به نظر می رسند و اگر این چیدمان در ترکیب اولیه تیم ملی شکل گرفت همه باید خوشبین باشیم که همگی در بهترین فرم ممکن قرار داشته باشند وگرنه تفاوت های عناصر خط میانی اسپانیا با مراکش، از قدرت حفظ توپ و بازیسازی گرفته تا ایجاد موقعیت و حتی گلزنی آنقدر زیاد است که کوچکترین کم کاری یا سهل انگاری می تواند شرایط را به سود حریف و به ضرر ما تغییر دهد..