محکمه بی رحم روزگار

روز هجده آذر نود پرسپوليس و استقلال در يك چهارم نهايي جام حذفي به مصاف هم رفتند. بازي در پايان نود دقيقه بدون گل مساوي شد. استقلال اما در وقت هاي اضافي سه گل زد و برد. بعد از پايان مسابقه از چهار بازيكن دو تيم تست دوپينگ گرفتند كه آزمايش مهدي اميرآبادي و ميثم حسيني از استقلال مثبت بود. هر دو بازيكن از ماده ممنوعه «جك تري دي» استفاده كرده بودند و هر دو نفر گفتند تمام بازيكنان تيم چنين كرده اند.
محكمه نود تشكيل شد. براتي به عنوان كارشناس حقوقي عقيده داشت نتيجه بازي بايد تغيير كند، اما نكرد. حالا بعد از هشت سال اميرآبادي مصاحبه كرده و بار ديگر با تاييد موضوع، مدعي شده پودرها از دوبي آمده بود و بازيكنان به اصرار فرهاد مجيدي از آن استفاده كردند. البته كه اميرآبادي ادعا مي كند در جريان ممنوعه بودن ماده مزبور نبوده است.

فقط يك دقيقه از دريچه انصاف به داستان نگاه كنيد. برای هواداران تیم دوم پایتخت سخت است، اما گاهي بايد تمرين كنيم. آن روز پرسپوليس حقيقتا مظلوم واقع شد. فقط استفاده حريف از مواد نيروزا هم نبود. اين بازي شايد تنها مسابقه تاريخ فوتبال ايران بود كه به جاي تاخير، با پديده نوبرانه «تعجيل» مواجه شد. سازمان ليگ بازي را زودتر از برنامه اعلام شده قبلي برگزار كرد و مصدومان پرسپوليس به اين ديدار نرسيدند. در نتيجه علي كريمي كه بغض و اشك هايش بعد از پايان آن مسابقه خيلي ها را تكان داد، كنار زمين آزادي به سمت عزيزمحمدي حمله كرد و رييس وقت سازمان ليگ را به باد شديدترين انتقادات گرفت. بعد هم كه ماجراي دو پينگ پيش آمد؛ داستاني جنجالي كه فدراسيون فوتبال آن را فقط با توبيخ كتبي اميرآبادي و حسيني براي هميشه بست، اما پرونده براي «روزگار» بسته نشد.

دنيا هيچ وقت به هيچكس تضميني براي رعايت عدالت نداده، اما گاهي كه هوس انتقام و احقاق حق به سرش مي زند، اين كار را به ديوانه وارترين شكل ممكن انجام مي دهد. در نتيجه پنجاه وپنج روز بعد از پايمال شدن حق پرسپوليس، دربي ايمون زايد از راه رسيد؛ با سناريويي سينمايي تر از فرار به سوي پيروزي. آن بازي انگار دار مكافات بود، بغض روزگار كه تركيد. هنوز هم بيشتر تصاوير مربوط به گل هاي ايمون زايد از پشت دروازه پرسپوليس شكار شده؛ مي دانيد چرا؟ چون فكر اين بازگشت هم به ذهن اغلب عكاس ها خطور نمي كرد، پس آنها با خيال راحت پشت دروازه رحمتي را خالي گذاشتند. فرشته عدالت اما آن روز جايي بود كه بايد مي بود. كاش همه درس بگيريم.