مرثیه ای برای طارمی؛ سقوط بی پایان

گفتن ها و نوشتن ها فایده ای نداشت. مهدی طارمی همان طور که در زمین سر به هوا بازی می کرد سر به هوا هم رفت. خاطر آزرده هواداران را مکدرتر کرد و نشان داد در لجبازی استعداد ویژه ای دارد. آن هایی که با منطق به این قضیه نگاه می کنند معتقدند که طارمی هم مثل هر شخص دیگری در انتخابش آزاد است. این یک تصمیم شخصی بود و طبیعتا قابل احترام. هر چند از نگاه طرفداران پرسپولیس هم رفتن طارمی تصمیم بهتری بود. چرا که محبوبیت او در سراشیبی سقوط قرار داشت و این اواخر با درخشش علی علیپور کمتر کسی یاد او می افتاد. اما این انتقال نقاط تاریکی هم داشت.

اولین نقطه تاریک، خداحافظی بی خبر و غافلگیر کننده او بود. او شاید از در خفا و در آخرین جلسه ای که با پرسپولیس تمرین کرد از دوستانش خداحافظی کرده باشد، اما از دوستدارانش چه؟ دوستدارانی که بعد از هر دسته گلی که او به آب می داد در استادیوم تشویقش می کردند و با اسمش برای حریف کری می خواندند. خیلی ها منتظر بودند او تا پایان قراردادش در پرسپولیس بماند. منتظر یک پایان رویایی و یک خداحافظی غرورآمیز بودند. یک دربی دیگر با گل او. اما حالا منتظریم او در اینستاگرامش با جملاتی نخ نما شده و مثلا احساسی، «این طور رفتنش» را توجیه کند.

تاریک ترین نقطه این انتقال اما مقصد اوست. الغرافه قطر. تیمی که در رده هفتم جدول یازده تیمی لیگ قطر است. رده هفتم لیگی که همه می دانیم سطح پایین تری از لیگ برتر ایران دارد. «با اطمینان بگویم که سطح فنی لیگ فوتبال ایران بسیار بالاتر از قطر است. در لیگ برتر فوتبال ایران تا چند سال قبل 18 تیم حضور داشتند که الان به 16 تیم کاهش یافته است. من افتخار می کنم که در فصل گذشته این رقابت ها با تیم پرسپولیس به عنوان قهرمانی دست یافتم.» این بخشی از حرف های سروش رفیعی است. او هم در ابتدای فصل به الخور قطر رفت و حالا با این تیم در رده هشتم «لیگ ستارگان! قطر» ایستاده است. سروش این حرف ها را همین چند روز پیش و در مصاحبه با سایت موسسه رسمی لیگ ستارگان قطر زده است.

می گویند طارمی قصد پیشرفت داشته. سودای لژیونر شدن در سر می پرورانده. بسیار خب! اما به چه قیمتی؟ رفتن از تیم قهرمان بلامنازع لیگ برتر ایران که مدت هاست با اقتدار در صدر جدول نشسته به تیمی که در قطر که فاصله چندانی با منطقه سقوط ندارد پیشرفت است؟ بازی کردن در ورزشگاه آزادی مقابل ده ها هزار هوادار کجا و بازی در استادیوم های خوب اما خالی از هوادار قطر کجا؟ کدام لژیونر ایرانی در قطر عاقبت به خیر شد که «سر به هوایی» مثل طارمی بشود؟ مشاوران طارمی چه کسانی هستند که او را این چنین از اوج اهمیت و محبوبیت به این درجه از حضیض و بی خیالی رسانده اند؟

در این میان البته نقش باشگاه را هم نباید فراموش کرد. می شد با طرحی ویژه و پیشنهادی منطقی طارمی را تا پایان قرادادش در تهران نگه داشت. به امید فصل پایانی خوب. اما طارمی این اواخر آنقدر روی رو ترش کرده بود که عالم و آدم راز درونش را فهمیده بودند. برای همین هم هست که باشگاه با گفتن جمله: «نمی توانیم طارمی را به زور نگه داریم» از مسئولیت شانه خالی کرد و همه چیز را به گردن طارمی انداخت. و عجبا که با این وجود هم نمی شود از طارمی دفاع کرد.