مرده پرستی با طعم یک کلاغ چهل کلاغ/ اجازه دهیم کفنش خشک شود...

 خوب یا بدِ هر کسی به خودش مربوط است، هنر کنیم خودمان خوب باشیم، ما همان جماعتی هستیم که تا زنده ایم تیشه به ریشه هم می زنیم و زمانی که برای همیشه سر بربالین گذاشتیم از مرده یکدیگر بت می سازیم.

کم تلنگر نخورده ایم در همین یکسال، از جوانمرگ شدن هادی نوروزی و مهرداد اولادی تا درگذشت همایون بهزادی به عنوان یکی از بزرگان فوتبال ایران. به یاد داریم زمانی را که بهزادی قرص پشت قرص بالا می انداخت و تخت به تخت در بیمارستان جابه جا می شد و کسی نبود از حال و روز او خبردار شود، بهزادی برای فوتبال ایران کم چهره ای نبود اما افسوس که تا زنده ایم به داد هم نمی رسیم.

مرور قضیه هادی نوروزی نیز که آتش به جان خودمان انداختن است، بازیکنی که تا بود از نظر اخلاقی هیچ کم نداشت و در تب و تاب حواشی سرخابی ها گم شده ای بیش نبود، گم شده ای که با مرگش به یادمان انداخت که چون اویی نیز در پرسپولیس توپ می زد.

اما جوانمرگ شدن "مهرداد اولادی" کمی پیچیده تر است، پیچیدگی روایات و حرف و حدیث هایی که چه قبل و چه بعد از مرگ وی بحث داغ محافل است، گویا شایعه قصد ندارد دست از سرش بردارد.

گویی از همان ابتدا جفت پا در زندگی دیگران متولد شده ایم، کارمان قصه سرایی در خصوص ریز و درشت زندگی مردم است، مردمی که صبح تا شب چشم در چشم هم به یکدیگر تعارف تکه می کنیم و تا کمر برای هم خم می شویم و همین که پشت به پشت می شویم دهانمان را باز می کنیم و در مورد هم تا دلمان می خواهد می گوییم و می گوییم.

اولادی خوب یا بد؟ این همان مساله ای است که ما در موردش قبل و بعد از زندگی وی به راحتی حرف می زنیم و از ندیده هایمان، شنیده هایی می سازیم که هیچ کس جز خدایمان راست و دروغ آن را نمی داند. اولادی هر چه بود و هر چه شد به خودش ربط داشت، ولا غیر... پسرکی که دلش از ناملایمتی ها و حرف های صد من یک غاز شکسته بود و دستش به هیچ جا بند نبود تا از خودش حداقل دفاع کند.

کاش می دانستیم هیچ گناهی بالاتر از همین حرف هایی که می زنیم و دل یکدیگر را با دهان به دهان چرخاندن آن می سوزانیم بالاتر نیست، اولادی نیز دلسوخته بود، دلسوخته از همه حرف هایی که درباره زندگی شخصی اش می زدیم و به روی خودمان هم نمی آوردیم...

کاش می دانستیم زندگی خصوصی افراد حرمت دارد و ما به این راحتی ها حق نداریم خود را به این حریم راه دهیم، هر چند که ما همان جماعتی هستیم که پند می دهیم یکدیگر را به امر معروف و نصیحت می کنیم به نهی از منکر، اما پایش که می افتد زندگی یکدیگر را چون عروسک خیمه شب بازی به بند می کشیم و با نیشخندی به ریش هم می خندیم.

قضیه پیچیده تر از این حرف هاست، تا زنده بود که نه دستش را گرفتیم و نه معرفت به خرج دادیم که کمکش کنیم، حداقل حال که دیگر جان در تن ندارد و دستش از دنیا کوتاه است به مرده اش رحم کنیم، نه از او اسطوره بسازیم و نه با مرگش برای صفحات تلگرام و اینستاگرام خود لایک بخریم.

کاش ارزنی معرفت به خرج دهیم و تا کفنش خشک می شود زبان به کام بگیریم و از مرگش قصه ای تازه به هزار و یک شب خود اضافه نکنیم، همین که به احترامش سکوت پیشه کنیم و زبان به شنیده ها نچرخانیم بزرگترین هدیه را به روحش تقدیم کرده ایم که اسطوره سازی بماند برای همان هایی که در کنارمان نفس می کشند و ممکن است چون بهزادی و نوروزی و اولادی برایشان فردایی در کار نباشد.

نویسنده: نیما علیپور