مرسی که نیستی!

در آستانه بازی سرنوشت با الهلال بود که یک خبر شوم اردوی پرسپولیس را به هم ریخت. «مهدی طارمی» به سبب پایبند نبودن به قرارداد با باشگاه ترک، چهار ماه از همراهی پرسپولیس محروم شد.

وحشت عظیمی که این خبر بر ارکان باشگاه یعنی کادر فنی، بازیکنان و حتی هواداران مستولی کرد، قبل از نود دقیقه کار پرسپولیس را یکسره کرد. مگر می شد بدون آقای گل لیگ و بازیکن مؤثری که بر ¾ گل های تیم تأثیر مستقیم داشت، به مصاف قوی ترین تیم آسیا رفت؟

پرسپولیس مبهوت از این حکم سنگین، مطابق انتظار قافیه را به قهرمان بلامنازع عربستان باخت، اما هر چه گذشت شوک ناشی از محرومیت طارمی رنگ باخت. پرسپولیس روحیه از دست رفته را بازسازی کرد و با تجمیع داشته هایش به تار و مار کردن رقبای لیگ برتری پرداخت. شگفت انگیز آنجا بود که خط آتش سرخپوشان چنان پر فروغ ظاهر شد که بیلان کاری اش از زمان حضور طارمی هم درخشان تر به ثبت رسید. ماحصل این آتش بازی آقای گلی علی علیپور جوان محجوب مازنی بود.

آقای گلی علیپور یک نکته مهم در جوف خود دارد و آن اینست که تفکرات هجومی برانکو است که آقای گل می زاید و می سازد و نام ها آنچنان تعیین کننده نیستند. مربی کروات همچون میکل آنژی نابغه چنان فونداسیون پرسپولیس نوین را ماهرانه پی ریزی کرده که به راحتی از «علیپورِ گمنام» مهاجمی در بالاترین سطح لیگ برتر می تراشد، سهل است که اگر مجال یابد، اگر عشقش بکشد قبای آقای گلی را به قامت «آدام همتی» هم می دوزد.

حالا که علیپور محجوب با ۱۴ گل بر بام فوتبال ایران ایستاده است و منشا رفته رفته خود را باز می یابد و پرسپولیس از همیشه زلزله تر است باید بر جمله هوشمندانه گزارشگر صحه گذاشت که: بعضی حسرت می خورند که این تیم را از دست دادند. بله، برخی که امروز در الغرافه با خفت و حسرت آغاز کرده اند تا ما نیز حسرت بخوریم که این توفیق اجباری چه دیر اتفاق افتاد تا این جواهرات خانوادگی درخششان به تاخیر بیفتد.

نویسنده: حسین غفوری