مشق عاشقی

همه چیز از سال پیش آغاز شد. پس از تعبیر رویای جام، درست در گام آخر آنجا که می خواستیم طعم لذیذ قهرمانی را مزمزه کنیم پیک شوم «اعتصاب» بر سرمان آوار شد. متعاقب آن مصاحبه هایی بود که از هر سو نیشتری بر قلبهایمان فرود می آورد. این شد که در بازی مقابل «ذوب آهن» ذوب شدیم، حمایت و جمعیت مان آب رفت. پرسپولیسی که هر بازی میانگین پنجاه هزار نفر را به ورزشگاه می کشید، با منظره ی منحوس سکوهای خالی هم آشنا شد. بلیط های پیش خریده را مچاله کردیم و از خیرش گذشتیم؛ نه شیر شتر نه دیدار عرب.

 پیام هرچند دیر اما سرانجام رسید به بازیکنان. دریافتند که مناعت طبعمان برنمی دارد برای یک جام حلبی بر سرمان منت بگذارند. ما که برای جام و ستاره خاطرخواه این تیم نشدیم که اگر اینچنین بود پس از یک دهه بی جامی و بی سرانجامی هر لیگ را عاشق تر از قبلی آغاز نمی کردیم. کفاف کی دهد این باده ها به سرمستی ما؟ مکتب شاهین است که اینچنین واله و مفتون مان کرده که هرچه می گذرد دوز عاشقیت مان بالاتر می زند. مکتب دکتر برومند، دکتر اکرامی و بزرگانی که شاکله تیم شان را بر مبنای اخلاق، تخصص و آزادمنشی چیدند. پس پر واضح است بر نمی تابیم هر از راه رسیده ای تخفیفمان دهد و تحقیرمان کند و هیس و فیس نشانمان دهد.

 امروز اما داستان متفاوت است. بازیکنان به فراست اهمیت حضور هوادار را دریافته اند که اگر نباشد و اگر دلش بشکند و برمد و برود، تمام این فوتبال عریض و طویل بی معناست و محکوم به فناست. مدتی ست کسی بزرگتر خودخوانده ی تیم نیست، کسی منت پاس گل هایش را بر سر من و ما نمی گذارد که می دانند مزدش را گرفته اند، و چه گزاف و البت ناز شست شان. حالا دیگر ناز هوادار خریدار دارد، برایش ویدیوی دعوت پر می کنند که بیا این سرا بدون تو خانه رنج و ماتم است. حالا دیگر نوبت ماست که بر حسب «آنجا رو که بخوانند نه آنجا که برانند» این دعوت را لبیک بگوییم.

 آزادی امروز دوباره میعادگاه عشاق است. قرارمان روی سکوهای عشق و شور و سرمستی. امروز نشان می دهیم هواداری کار دل است نه کار خشت و گل. امروز باز هشتاد هزار و یازده نفر می شویم. سربازان خسته از چهار روز یک بازی مان را با غریو تشویق مان تیمار می کنیم. نفس هایمان را به نفس های بریده شان پیوند می زنیم. برای تیم مظلوممان که نه تعطیلات داشت و نه نیم فصل و نه فرصتی برای تجدید قوا سینه سپر می کنیم تا بر شانه های استوارمان تکیه کنند و دمی بیاسایند. چه باک اگر حریف تا بن دندان تجهیز شده، ما چترمان خداست بگذار این ابرها تا می توانند ببارند. امروز دوباره باد به پرچم سرخها خواهد وزید، بیا تا تمرین عاشقی کنیم.

نویسنده: حسین غفوری