مطمئنی بازی می کنی؟

پیشرفت، رویای هر انسانی است. صاحب بزرگترین و پیچیده ترین مغز میان کل ساکنان زمین، در درازای تاریخش، بدنبال پیشرفت و بهبود کیفیت زندگی اش بوده و هست و خواهد بود. اما پیشرفت (در هر زمینه ای)، با توهم آن، بدون توجه به واقعیتها، میتواند به ناامیدی های بزرگی بیانجامد.

علیرضا بیرانوند، درحال حاضر، شماره یک اول فوتبال ایران است. سه سال درخشان با پرسپولیس و تیم ملی را با رخدادهای کم نظیر، پشت سر گذاشته است. با محبوبیت، آمادگی و اعتمادبه نفسی که در اوج است. اولین بار و اولین سالی هم نیست که به یمن حضور دلالان پرکار در فوتبال ایران، به تیمهای متعددی لینک میشود. اما اینبار، با توجه به تایید نشریات ایتالیایی و نه پیج های دلال ساخته داخلی، ظاهرا توجه باشگاه ریشه دار و معتبر تورینو به او، جدی است. خود او هم از چنین پیشنهادی هیجان زده است. تاجایی که رویای دربی تورین و حضور دوباره برابر کریستیانو رونالدو را در سر می پروراند. رویایی که برای من هوادار هم به اندازه او، جذاب و هیجان انگیز است.

اما واقعیت چه می گوید؟ بیرو در تورینو باید با سالواتوره سیریگو، دروازه بان تیم ملی ایتالیا رقابت کند. البته که هیچ چیز غیرممکن نیست و شاید بیرانوند بتواند در تمرینات چنان بدرخشد که مربیان تورینو را در انتخاب سیریگو دچار تردید کند. اما احتمال وقوع این امر چقدر است؟ علیرضا بیرانوند در اوج، باید جایی باشد تا بازی کند. نه اینکه به گفته نشریه ایتالیایی، تنها «از سیریگو بیاموزد»!

روراست باشیم. بیرو درصورت انتقال به تورینو، اگرچه همچنان سوژه رسانه های داخلی باقی خواهد ماند، اما باید تا مدتی که نمی دانیم چقدر طول خواهد کشید، ذخیره دروازه بان 32 ساله ملی پوش ایتالیایی بماند و احتمالا از تک فرصت های بدست آمده، برای اثبات برتری خود بر رقیب جاافتاده و نامدار بهره های هزار درصدی بگیرد. و این به معنای از دست دادن فرصت های متعدد دیگری است که درقبال فرصت حضور در یکی از چهار لیگ معتبر اروپا، نصیب او می شود.

نظام هزینه-فایده و سنجش اولویتهایی که منجر به تصمیم گیری و انتخاب می شود، باید بیش از رویاپردازی هایی مثل بازی در دربی تورین برابر رونالدو، در تصمیم گیری بیرانوند نقش داشته باشد. به گمانم اگر کسی از اطرافیان او، خیرش را بخواهد، باید او را از چنین رویاهایی، بیدار کند و به او بگوید، مطمئنی در آن مسابقه ویژه، بازی می کنی؟