معجزه جا مانده؛ از بلوهوریزنته، از کامبرا

این همان معجزه ای بود که که در بلوهوریزنته تا ثانیه های واپسین در دست مان بود و ناگهان سر خورد. این همان رویایی بود که در جام ملت های آسیا در استرالیا در سر داشتیم و بنجامین ویلیامز با داوری ناعادلانه اش آن را به کابوس تبدیل کرد.

آن خطایی که سامان قدوس با زیرکی گرفت، آن بوسه ای که به توپ زد و آن سانتر خطرناک حاج صفی... گل برای ایران. گلی که ما نزدیم اما ایران را به صدر گروه مرگ برد. جمعه شب زندگی برای مردم ایران شباهتی به حضور در گروه مرگ نداشت. از هفت گلی که در گروه دوم مسابقات زده شده بود سه تا اسپانیا زده بود، سه گل پرتغال و البته یک گل مراکش؛ اما ایران بدون سهمی از گل زده دو بازی، اولین تیمی پس از ۱۹۶۶ شد که بدون شوتی به دروازه در یک نیمه، بازی را برد.

جمعه شب موافقان و مخالفان کی روش، تماشاگران استقلال و پرسپولیس و مردان و زنانی که برای ورود به ورزشگاه ها از هم جدا می شوند، همه در کنار هم جشن گرفتند. جشنی که حتی باعث شد، اصلاح طلب و اصولگرا، حامیان و منتقدان دولت روحانی و  پوزیسیون و اوپوزیسیون هم برای ساعتی همه چیز را کنار بگذارند تا با پیراهن تیم ملی ایران کنار هم بنشینند و برای پیروزی یاران دست به آسمان ببرند.

کارلوس کی روش و تیم ۲۳نفره اش در روسیه رویای ایران برای دومین برد در تاریخ جام جهانی را پس از بیست سال تعبیر کرده اند اما در زمین چمن رویابافی هیچ گاه متوقف نمی شود. اگر در ده دقیقه ابتدایی بازی همه تماشاگران حاضر بودند که داور سوت پایان بازی را زودتر بزند تا تیم به همان یک امتیاز قناعت کند، حالا رویای صعود وسوسه ای است که در دل و ذهن ما افتاده. از جمعه شب هر ایرانی به ریاضی دانی تبدیل شده که تمام احتمالات صعود ایران به جمع شانزده تیم برتر جهان را آنالیز می کند. تنها یک تساوی در دو بازی باقیمانده ایران می تواند فریادهای جمعه شب در خیابان های ایران را باز تکرار کند اما پرتغال و اسپانیا ترسناک تر از همیشه هستند. هر دو تیم در بازی جمعه شب سه گل زدند تا خط و نشانی برای استحکام دفاعی تیم کی روش باشد.