من به تو معتاد شدم

«تاريك ترين ساعت شب، درست ساعت قبل از طلوع خورشيد است»؛ اين شايد بيش از هر چيز ديگري يك جمله خفن اينستاگرامي براي لايك گرفتن از دلبركان باشد، اما در مورد پرسپوليس برانكو، دقيقا خود خود حقيقت است.

فروردين 94 كه مرد صورت يخي سكان كشتي طوفان زده پرسپوليس را به دست گرفت، تقريبا هيچ نشاني از غرور و شخصيت تاريخي اين تيم باقي نمانده بود. او اما راه درازي را پيمود تا به چنين روز بزرگي برسد؛ روزي كه از دوست و دشمن دست مريزاد بشنود و گزارشگري كه يك روز فرياد «خداحافظ برانكو» عليه اش سر داد، اينطور قربان صدقه اش برود.

انگار به اندازه يك كهكشان فاصله بود بين سجده شكر محمد نوري به خاطر بقاي پرسپوليس در ليگ برتر با سجده شكر حميدرضا گرشاسبي به پاس صعود تاريخي قرمزها به فينال ليگ قهرمانان آسيا؛ آنچه مي رود تا تنها جاي خالي ويترين محبوب ترين تيم آسيا را پر كند و به يك حسرت چندده ساله و چندده ميليون نفري پايان بدهد. اين هر دو سجده شكر، درست وسط زمين چمن آزادي اتفاق افتاد؛ زميني كه شاهد خاموش چهار سال تلاش، عذاب، جان سختي و پوست كلفتي برانكو بود.

به پشتوانه همه اينهاست كه او حالا تيمي را كه شايد حتي يك ستاره بزرگ هم ندارد، به چشم و چراغ اين مملكت تبديل كرده است. با او مسيرها كوتاه تر و خنديدن آسان تر شد.

هر تيمي دوره اي دارد و دوره اش بالاخره يك روز به پايان مي رسد. اين قاعده بي رحم فوتبال است كه از بارسلوناي پپ گوارديولا تا نسل طلايي شموشك نوشهر را در بر مي گيرد. با اين همه، سال ها بعد وقتي دوران پرسپوليس برانكو تمام شود، دل اين مردم براي خيلي چيزها تتگ خواهد شد. براي آقاي محترمي كه شش ماه حقوق نگرفت و وقتي اولين اسكناس هاي خارجي با هزار مكافات به دست باشگاه رسيد، به مديرعامل گفت: «بين بچه ها تقسيم كنيد، من بعدا مي گيرم.»

دل مان تنگ خواهد شد براي او كه هرگز، هرگز، هرگز غر نزد، مشكلات خاص پرسپوليس و فقر امكانات فوتبال ايران را بر سرمان نكوبيد و يك بار هم نگفت «من تيم تان را از سقوط نجات دادم، اينقدر طلبكار نباشيد.» دل مان تنگ خواهد شد براي كتف لق كمال، گردن مريض شجاع، غر زدن هاي شيرين جلال، متانت باورنكردني حاج محمد، صورت رنگ پريده عليپور، نعره هاي شادي احمد نوراللهي و اشك هاي دراماتيك بشار رسن كه انگار بايد فرو مي ريخت تا اين شب سينمايي را تكميل كند. شايد يكي از دستاوردهاي بزرگ اين تيم، آن بود كه مردم ايران فهميدند همه عراقي ها كرار جاسم نيستند و بشار رسن هم بين آنها پيدا مي شود!

ما به اين تيم معتاد شديم و شايد بعدها، زماني كه كاش اصلا نزديك نباشد، بدون اين بچه ها بدترين استخوان دردهاي دنيا را بگيريم. آنها ما را به معجزه عادت دادند و اصلا انگار لذت مي برند از اينكه روزي هزار بار جان مان را بگيرند و پس بدهند؛ درست مثل بندبازي كه در آخرين ثانيه از سقوط مي رهد و به زندگي برمي گردد.

همه صعودهاي پرسپوليس در مسيري كه دارد به قهرماني آسيا منتهي مي شود، با بازگشت هاي معجزه آسا همراه بوده؛ از گل دقيقه نودي جلال حسيني به الجزيره كه سردوشي «سوپرمن» را برايش به همراه آورد تا آن سه گل تاريخي به الدوحيل و حالا هم گل طلايي سيامك نعمتي به السد. اتفاقا سيامك چه نماد خوبي از ايمان و سختكوشي اين پرسپوليس است؛ پسري كه براي نيمكت خريده شد، اما آنقدر ايستاد و جنگيد كه امروز افتخار رزرو بليت براي اولين فينال آسيايي تاريخ باشگاه به نام او ثبت مي شود. دراز باد اين روزها و مستدام باد نسلي كه از تبار غيرممكن هاست.