مهم ترین بازی عمر «پروفسور»/ الدحیل شکست ناپذیر نیست

در میان تمام بازی های پرشماری که برانکو ایوانکوویچ طی زمامداری 3 سال و 7 ماهه اش در پرسپولیس پشت سر گذاشته، دیدار فردا شب در ورزشگاه آزادی سخت ترین و البته مهم ترین بازی او به شمار می آید و بعید نشان می دهد که در کل عمر ورزشی او مسابقه ای پراهمیت تر از این شامل حال وی شده باشد. شاید استدلال شود مربی که با امثال دیناموزاگرب در بالاترین سطح فوتبال اروپا امتحان پس داده و به عنوان دستیار اول میروسلاو بلاژویچ مقام سوم جام جهانی 1998 را همراه با تیم ملی کرواسی کسب کرده و در لیگ های چین و عربستان هم نمره قبولی گرفته، چرا باید مسابقه برگشت پرسپولیس با الدحیل قطر را بسیار مهم، بینگارد و به چه سبب سایرین هم باید این امر را برای او حیاتی بشمرند.

کلید ماجرای اهمیت بازی پرسپولیس با الدحیل را در تبعات نتیجه این دیدار و بخصوص زمانی بجویید که قرمزهای تهرانی به برد مورد نظرشان (با اختلاف حداقل 2 گل) برسند، در آن صورت پرسپولیس به نیمه نهایی لیگ قهرمانان آسیا می رسد و در آن مرحله با فاتح پیکار السد قطر - استقلال تهران مصاف می کند و در هر حال رؤیای نخستین قهرمانی اش در این مسابقات تا اطلاع ثانوی پابرجا خواهد ماند.
 
حتی یک دهم
اگر برانکو از چالش فردا شب به سلامت بگریزد و در نهایت پرسپولیس را بر تارک فوتبال آسیا بنشاند این بزرگترین دستاورد عمر او تلقی خواهد شد. قهرمانی در لیگ کرواسی با دینامو زاگربی که بدون او هم به کرات بر سکوی نخست ایستاده و هر دستاوردی در لیگ چین و لیگ عربستان (با الاتفاق) یک دهم ارزش قهرمانی با قرمزهای تهرانی در جام باشگاه های آسیا را نخواهد داشت.

پرسپولیس البته برخلاف آنچه در افواه شنیده می شود، فاقد پیشینه فتح یک جام آسیایی نیست و در سال 1991 و با غلبه بر المعرق بحرین در فینال جام برندگان، جام آسیا را تصاحب کرد. آن جام از اواخر دهه 1990 از برنامه های AFC حذف شد و در نهایت از 2003 به بعد با جام قهرمانی باشگاه های آسیا ادغام گشت و از درون این ادغام لیگ فعلی قهرمانان آسیا که اینک عمری 15 ساله دارد، بیرون آمد.
 
جنگ بر سر ستاره ها
با این حال پرسپولیس به عنوان رکورددار قهرمانی در لیگ ایران و یکی از نامدارترین و پرتماشاگرترین تیم های ایران و آسیا باید حداقل سابقه یک بار قهرمانی در جام نخست باشگاهی قاره را داشته باشد (که ندارد) و همین مسأله نیز دلیلی بارز شده است تا هواداران رقیب قدیمی (استقلال) عمده کردن دو ستاره حک شده بر روی پیراهن آبی ها به نشانه دو بار فتح جام باشگاه های قاره به حریف دایماً دهان کجی کنند و فخر بفروشند و اگر پرسپولیس خواهان اندک تر شدن فاصله موجود و محو بهانه و انتقاد فوق و داشتن ستاره های آسیایی است باید هرچه زودتر هجومی مؤثر به این جام را به اجرا بگذارد و کدام زمان بهتر از زمان فعلی برای این مهم و فتح نخستین جام قهرمانی لیگ آسیا برای پرسپولیسی که هرچند مسلمان، احمدزاده، امیری و محرمی را در ماه های اخیر از دست داده و این ر2وزها شاهد مصدومیت رسن، سید جلال حسینی و ماهینی هم هست و از سیامک نعمتی محروم هم بی بهره است اما اسلوب و مدل بازی اش را حفظ کرده و از این منظر همان پرسپولیسی است که طی سال های اخیر با هدایت خود برانکو خواهنده و هجومی و پرشوق بازی کرده و وقتی امتیاز حضور وسیع هوادارانش در ورزشگاه آزادی به محسنات فوق اضافه شود توان بالقوه حذف الدحیل را به رغم بی شکست ماندن این تیم قطری در فصل جاری لیگ قهرمانان آسیا دارد و در آن صورت برانکو قدم دیگری به سوی بت شدن در پرسپولیس برخواهد داشت.

در صف محبوب ترین ها
تاکنون علی پروین و پس از وی الن راجرز، استانکو پوکله پوویچ و افشین قطبی بهترین و محبوب ترین مربیانی بوده اند که پرسپولیس به خود دیده و البته به حریم «سلطان» به سبب تعدد چشمگیر جام های فتح شده اش ورود و دخولی متصور و مقدور نبوده است ولی اگر برانکو کاری را بکند که هواداران پرسپولیس و کل جامعه فوتبال از وی می خواهند و شرح آن را آوردیم، بی گمان با پشت سر گذاشتن سایرین پشت سر پروینی قرار خواهد گرفت که قدیمی های پرسپولیس هنوز شیفته اش هستند.

ایوانکوویچ بهتر از هرکس می داند قدر و ارزش فرصت عالی فعلی به چه حدی می رسد و افسوس بزرگ سال پیش را نیز در دل دارد. زمانی که به نیمه نهایی رسید و بر اثر گسستگی دفاعی و اثر روحی بسیار بدی که افشای ماجرای الحاق ناتمام مهدی طارمی به لیگ ترکیه و تبعات آن (مجازات های فیفا) بر جای گذاشت، تسلیم الهلال عربستان و حذف شد. امسال هم پرسپولیس فقط یک دیدار تا نیمه نهایی فاصله دارد و اگر از آن سود نجوید و حذف شود هیچ اطمینانی در دست نیست که فردا و فرداهای بعد و در ادوار بعدی لیگ قهرمانان هم تا این نقطه انتهایی پیش بیاید و چه بسا با حوادث سوء بیشتری مواجه بشود و حتی از گروهش بالا نیاید و این امر زمانی شدت بیشتری می گیرد که AFC یک بار دیگر مسابقات بخش های شرق و غرب قاره را با یکدیگر ادغام کند.
 
او قدرش را می داند
در نتیجه دیدار فردا شب برای برانکو مهم ترین مسابقه عمر ورزشی اوست و در صورت صعود تیمش مسابقات بعدی نیز همین منفعت و شرایط را برای او و تیمش خواهد داشت. آیا «پروفسور» قدر آن را خواهد دانست و الدحیل را که به رغم تمام محسناتش شکست ناپذیر نیست، از صحنه خارج خواهد کرد؟