مهندس و پروفسور در یک مسیر

ماجرای حمایت از محسن مسلمان ماجرای عجیبی بود. باید در جدال با الوصل در ورزشگاه آزادی بودید و با گوش های خودتان می شنیدید که از آن 33 هزار نفر، چند نفر مسلمان را تشویق نمی کنند. نیم ساعت قبل از شروع بازی، برانکو و ذخیره هایش کنار خط طولی روبه روی جایگاه ایستاده اند و اصلی ها چند قدم جلوتر گرم می کنند اما مسلمان که کنار ورودی تونل ایستاده، طوری تشویق می شود که انگار سال ها ستاره این تیم بوده و به نوعی بهترین بازیکن تاریخ پرسپولیس است. مسلمان قبل از شروع مسابقه، حین بازی، زمان گرم کردن پشت دروازه و در زمان ورود به زمین به شدت تشویق شد و حجم تشویق ها به گونه ای بود که تصور می کردی او ستاره تابناک آسمان کم ستاره پرسپولیس است و بیرون ماندنش ظلم بزرگی به تیم بوده.

حجم تشویق ها و ابراز احساسات به شماره 77 تیم باورکردنی نبود و تماشاگران طوری نامش را فریاد می زدند که عابدزاده، کریم باقری و علی کریمی را در دوران بازیگری شان تشویق نکرده بودند.

محسن مسلمان فوتبالیست فوق العاده ای است. خوب می داند کجای زمین باشد، خوب به توپ ضربه می زند و فن فوتبال را کاملا بلد است. او به اندازه کافی برای بازیسازی خلاقیت دارد و البته اهل اضافه کاری و رژه روی اعصاب تماشاگر نیست. به عبارت کلی کیفیت فنی اش کاملا متناسب با پرسپولیس بوده و هست و هرگز نمی توان شایستگی هایش را زیر سوال برد.

او فصل قبل و در آن تیم پرستاره حداقل جزو 5 بازیکن برتر تیم بود و غیر از یکی، دو مسابقه در سایر دیدارها نمایشی فوق العاده ایفا کرد و یکی از ارکان قهرمانی تیمش بود. مسلمان در این فصل هم شروع خوبی داشت اما کم کم افت کرد و بعد از رفتن طارمی از تیم خودش نبود. انگار نیمه اش را گم کرده بود و کارایی لازم را در بازیسازی و خلق موقعیت از دست داده بود. محرومیت و بعد رفتن طارمی و بعد از چند هفته تغییر سیستم برانکو از 2-4-4 لوزی به 2-4-4 خطی، ماجرا را برای شماره 77 پیچیده تر کرد و او در مقطعی که احمدزاده مصدوم شده و بیرون بود به عنوان هافبک راست بازی کرد و بعد از آن از ترکیب بیرون رفت. مسلمان البته قبل از نیمکت نشینی به صدر جدول گلسازهای لیگ رسید اما بروید ببینید چند تا از آن پاس گل ها از کرنر یا ضربه ایستگاهی نبوده و مثل فصل قبل او چند بار مهاجمان تیمش را در موقعیت گل قرار داده و حین بازی پاس گل ارسال کرده است.

مسلمان البته در پست هافبک راست هم پاس گل داد اما هرگز نتوانست کیفیت فصل قبل را تکرار کند و کم کم با روپا شدن احمدزاده و بازگشت رسن از تیم المپیک کشورش نیمکت نشین شد.

 البته که دلیل اصلی اش این افت نسبی نبود. اخم های طولانی یا خنده های تمسخرآمیز بعد از تعویض و ادا و اطوارهایی مخصوص بازیکنان امروزی حتی از چشم برانکویی که در موارد متعدد از بی انضباطی ها و دهان کجی های بازیکنان ایرانی می گذرد، نگذشته بود و او برای اصلاح رفتاری روش پیچ کردن به نیمکت را برای شماره 77 خود انتخاب کرد.

ماجرای تادیب مسلمان توسط برانکو 6 مسابقه و نیم طول کشید تا اینکه او به عنوان نخستین تعویضی بازی الوصل به میدان رفت. برانکو برای بازگشت شماره 77 بهترین زمان ممکن را انتخاب کرد؛ وقتی تیمش 2 بر صفر پیش بود و نیازی به رسیدن به گل حیاتی نبود. در واقع برانکو با این تعویض حساب شده هم دل منتقدانش را به دست آورد هم به آنها پیام داد فعلا کیفیت مسلمان در سطحی نیست که بخواهد جریان بازی را به سود تیمش تغییر دهد.

برخورد مسلمان با این ماجرا فوق العاده حرفه ای و حساب شده بود. در واقع او نیز پاسخی هوشمندانه به ماجراهای نیمکت نشینی و زمان تعویضش از سوی برانکو نشان داد. حتی اگر تصور کنیم همه حرف هایی که مسلمان بعد از بازی الوصل به خبرنگاران گفت از ته دل نباشد و شاید نوعی تظاهر را بتوان از لابه لای جملاتش بیرون کشید اما او با این مصاحبه مثبت و بدون خلأ برای ایجاد ابهام به ماجرا پایان داد. مسلمان طوری حرف می زد و رفتار می کرد که انگار به نوعی تادیب شده و ماجرای بین او و برانکو واقعا تمام شده یا به قول خودش یا سرمربی تیم اصلا ماجرایی در کار نبوده است.

هر چه بود حالا مسلمان در کادر بازیکنان است و از بازی بعد حداقل به عنوان یکی از گزینه های جدی تعویض می توان روی توانایی هایش در جهت پیشبرد اهداف تاکتیکی تیم و برانکو حساب کرد.

 او بعد از بازگشت به زمین فوتبال کیفیت پایینی نداشت و در آن 35 دقیقه حضورش در میدان نشانه هایی از آن بازیکن خوشفکر و طراح را عیان کرد اما بعد از فروکش کردن هیجان خودش و ورزشگاه مطابق انتظار افت کرد و تحت تاثیر بازی حریف قرار گرفت تا نشان دهد هنوز با آنچه هواداران در نظر دارند تفاوت دارد و کیفیت فنی اش حداقل در این موقعیت متناسب با میزان تشویق ها و درخواست ها برای بازی کردنش نیست.