مورد عجیب برانکو؛ مشت باز و برنده بودن!

 نوشتن از برانکو ایوانکوویچ اصلا کار سختی نیست. مرد کروات در 4 سالی که در پرسپولیس بوده برای همه اهالی فوتبال شناخته شده است. سبک مربی گری او کاملا مشخص است. او در پرسپولیس هم همان روشی را پیاده کرد که پیشتر در تیم ملی انجام داده بود. تمرکز روی نهایتا 15 بازیکن و رسیدن به ثبات تیمی. در دوره ای که سرمربی تیم ملی بود، حدس زدن ترکیب تیم ملی کار آسانی بود. حتی تعویض های او را می شد با ذکر زمان دقیق پیش بینی کرد. اما عجیب بود که با وجود چنین شناختی از او، تیم ملی ایران در مجموع موفق بود. و چون موفق بود انتقادات کمتری هم به او وارد می شد.

اوج انتقادات به برانکو در جام جهانی 2006 مشاهده شد. جایی که تیم ملی در مرحله گروهی عملکرد چندان موفقی نداشت و فشار انتقادات به قدری زیاد شد که برانکو همانجا راهش را از تیم ملی جدا کرد و به ایران برنگشت. حالا در پرسپولیس هم همین وضعیت به راحتی قابل مشاهده است. تیم او اگر مصدوم یا محرومی نداشته باشد، در همه بازی ها با یک ترکیب ثابت و با تعویض هایی از قبل قابل پیش بینی وارد زمین می شود. به عقیده عده ای این یک نقطه ضعف است اما تا وقتی تیم «برنده» می شود و نتیجه می گیرد حق با مربی است.

بسیار عجیب است که مربیان تیم های حریف در این سال ها به شناختی جامع از پرسپولیس و افکار برانکو رسیده اند اما در نهایت کسی که جام را بالا می برد باز هم برانکو است. شاید دلیل این اتفاق اصرار برانکو به فلسفه فوتبالی خودش و اجرای دقیق تاکتیک مدنظرش توسط بازیکنانش است. اما نمی توان یک مساله را فراموش کرد. 3 قهرمانی متوالی پرسپولیس در شرایطی به دست آمده است که فاصله امتیازی با تیم دوم در هر دوره نسبت دوره قبلی کمتر شده است. پرسپولیس در لیگ شانزدهم با 9 امتیاز فاصله نسبت به تیم دوم قهرمان شد. در لیگ هفدهم هم همین میزان فاصله حفظ شد اما در نیم فصل دوم این استقلال بود که نتایج بهتری گرفت و قهرمان نیم فصل دوم شد. در لیگ هجدهم این فاصله به 3 امتیاز رسید و پرسپولیس در آخرین هفته قهرمانی را به چنگ آورد. این اتفاقِ معنی داری است. با این که برانکو باز هم توانست تیمش را به قهرمانی لیگ برتر برساند اما این که هر سال فاصله اش با تیم دوم کمتر شده نشان می دهد در طی زمان رقیبان به شناخت بیشتری از «پرسپولیسِ برانکو» رسیده اند.

در میان 3 قهرمانی متوالی پرسپولیس، قهرمانی اخیر با کمترین برد به دست آمد و این نشانه خوبی نیست. به نظر می رسد هرچه جلوتر می رویم مربیان رقیب بیش از پیش راه های مقابله با پرسپولیس و برانکو را می شناسند. مشت برانکو برای رقبایش بیشتر از قبل باز شده اما هنوز اوست که برنده می شود. با این همه قهرمانی این فصل، حقیقتا قابل تحسین است. تیم او به رغم مشکلاتی مثل محرومیت از دو پنجره نقل و انتقالاتی، مصدومیت هاش متعدد و شدید بازیکنان و فشار مضاعف از طرف 3 رقیب بزرگ، توانست فصل را با موفقیت تمام کند.